ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1878

หลิงอวี๋ยังคงซ่อนตัวอยู่ในน้ำ

ลุงของเก๋อฮุ่ยหนิงคงถูกพิษของหลิงอวี๋จนตาบอดไปแล้ว ดังนั้นเก๋อฮุ่ยหนิงจะยิ่งไม่มีทางปล่อยตนไป

แต่เก๋อฮุ่ยหนิงมิสามารถอยู่ที่ท่าเรือได้นานนัก ข้าหลวงเก๋อต้องรีบกลับไปรับตำแหน่งที่เมืองหลวงแดนเทพ จะเดินทางล่าช้าไปเพราะมาตามหาตนมิได้

ขอเพียงตนซ่อนตัวอยู่จนถึงตอนค่ำ ก็จะขึ้นฝั่งโดยที่รอดพ้นจากสายตาของทุกคนได้ แล้ววันพรุ่งค่อยไปตามหาป้าวซวน

เก๋อฮุ่ยหนิงมิสามารถอยู่ที่ท่าเรือได้นานดังเช่นที่หลิงอวี๋บอกไว้จริง ๆ นางพาลุงของนางไปหาหมอ แต่หมอทั่วไปที่ท่าเรือเหล่านี้ก็ไม่มีใครสามารถรักษาดวงตาของท่านลุงให้หายดีได้

ลูกพี่ลูกน้องคนโตได้ยินข่าวก็รีบมาทันที เขาทั้งโกรธทั้งเคืองเก๋อฮุ่ยหนิง แต่ติดที่อำนาจของตระกูลเก๋อ ทำให้เขามิกล้าบ่นมากเกินไป

“พี่ใหญ่ เป็นข้าเองที่ทำให้ท่านลุงลำบาก แต่ผู้ร้ายคือหมอเจียง ข้าจะให้ภาพเหมือนของนางกับพี่ใหญ่ พี่ใหญ่ต้องสังหารนางล้างแค้นให้ท่านลุงให้จงได้นะ!”

เก๋อฮุ่ยหนิงรีบวาดรูปหลิงอวี๋มอบให้ลูกพี่ลูกน้องคนโตของนาง และสุดท้ายนางก็มอบเงินส่วนตัวทั้งหมดให้กับลูกพี่ลูกน้องคนโตไป เพื่อให้เขาไปหาหมอที่มีชื่อเสียงมารักษาดวงตาของท่านลุง

หลังจากที่เก๋อฮุ่ยหนิงปลอบใจลูกพี่ลูกน้องคนโตแล้ว นางก็รีบพาจื่ออวิ๋นกลับไปที่ท่าเรือ จากนั้นก็ขึ้นเรือใหญ่ของตระกูลเก๋อไป

ทั้งสองนายบ่าวได้ทำการนัดแนะกันเรื่องคำอธิบายแล้ว อีกทั้งเก๋อฮุ่ยหนิงยังลอกเลียนแบบลายมือที่หลิงอวี๋เขียนตำรับยาไว้ แล้วเขียนจดหมายขึ้นมาสองฉบับให้เฉียวไป๋และท่านพ่อของนาง

เนื้อหาในจดหมายนั้นเหมือนกัน กล่าวไว้ว่าหลิงอวี๋พบกับคนรักของตนที่ท่าเรือ และมิเต็มใจที่จะติดตามตระกูลเก๋อไปที่เมืองหลวงแดนเทพอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นจึงขอลาที่นี่

ข้าหลวงเก๋ออ่านจดหมายแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดมาก เขารู้สึกว่าหลิงอวี๋มิรู้จักคุณค่าของผู้อื่น การติดตามตนไปเป็นหมอประจำตระกูลที่เมืองหลวงแดนเทพมิใช่เรื่องที่มีเกียรติหรอกหรือ?

ส่วนเฉียวไป๋ เมื่ออ่านจดหมายแล้วกลับรู้สึกผิดหวัง ในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้เขาเข้ากับพี่น้องเจียงได้ดีมาก และเขาก็เห็นว่าพวกนางเปรียบเสมือนพี่น้องแท้ ๆ ของตนไปแล้ว

ไหนเลยจะคิดว่าพวกนางทั้งสองคนจะไปโดยมิลาตนต่อหน้า แต่ทิ้งเพียงจดหมายที่เรียบง่ายและเย็นชาไว้เพียงฉบับเดียวเช่นนี้

คนรักของหมอเจียงคือใครกัน?

เฉียวไป๋จ้องมองจดหมายนั้น หากเขาสามารถมอบความมั่งคั่งและความรุ่งโรจน์ให้พี่น้องเจียงได้ ตนก็ทำได้เช่นกัน อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ หรือว่าหมอเจียงมิเชื่อว่าตนทำได้จริง ๆ?

เฉียวไป๋รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก เขาน่าจะบอกตัวตนของตนให้ทั้งสองนั้นรู้เสียตั้งนานแล้ว เช่นนี้แล้วพวกนางสองพี่น้องก็จะมิไปมิใช่หรือ!