ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1887

“หมออวี๋ ดวงตาของข้ามิเป็นอะไรมากแล้ว ทักษะการแพทย์ของเจ้ายอดเยี่ยมจริง ๆ! แต่เจ้ารับปากกับข้าเรื่องหนึ่งได้หรือไม่?”

ฮูหยินเว่ยเอ่ยเรื่องนี้กับหลิงอวี๋ตามลำพัง

“เรื่องอันใดหรือ?”

เมื่อหลิงอวี๋เห็นฮูหยินเว่ยมีท่าทางจริงจัง จึงเอ่ยถามออกมา

“เรื่องนี้อาจจะทำลายชื่อเสียงของเจ้า!”

ฮูหยินเว่ยเอ่ยด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “ข้าคิดว่าเมื่อไปถึงที่เมืองหลวงแดนเทพแล้ว ก่อนที่เจ้าจะลงจากเรือ ให้เจ้าประกาศออกมาว่าเจ้าจนปัญญากับโรคตาของข้า และมิอาจรักษาตาของข้าให้หายดีได้!”

“หมออวี๋ มิใช่ว่าข้ามิรู้จักบุญคุณแล้วมิอยากยอมรับเรื่องที่เจ้ารักษาตาของข้าจนหายได้!”

“ทว่า ข้ามิอยากให้คนสารเลวผู้นั้นระมัดระวังต่อข้า คนตาบอดคนหนึ่งมิเป็นภัยคุกคามกับเขา บางทีเขาอาจจะลดความระมัดระวังที่มีต่อข้าลงก็ได้!”

หลิงอวี๋เข้าใจแล้ว ฮูหยินเว่ยวางแผนที่จะใช่ตัวตนที่อ่อนแอเข้าหาแม่ทัพเว่ย

ตัวตนเช่นนี้ยังช่วยให้ฮูหยินเว่ยได้รับความเห็นอกเห็นใจจากคนทั่วไปอีกด้วย แล้วฮูหยินเว่ยก็ดำเนินการแก้แค้นแม่ทัพเว่ยไปทีละขั้น

หลิงอวี๋มิใช่คนที่แสวงหาชื่อเสียงและเกียรติยศอยู่แล้ว หากความเงียบสามารถช่วยฮูหยินเว่ยได้ ก็ถือเสียว่าเป็นของกำนัลในการรู้จักกันที่มอบให้นางก็แล้วกัน!

“ได้ขอรับ!”

หลิงอวี๋พยักหน้าแล้วเอ่ยออกไปอย่างจริงใจ “เช่นนั้นท่านก็ดูแลตัวเองด้วย!”

“ขอบคุณ!”

ฮูหยินเว่ยโค้งคำนับหลิงอวี๋อีกครั้ง “ขอบคุณบุญคุณอันใหญ่หลวงของเจ้านะหมออวี๋ ในภายภาคหน้าหากเจ้าต้องการความช่วยเหลือจากเสิ่นผิงฮุ่ย ผิงฮุ่ยจะตอบแทนเจ้าอย่างเต็มที่แน่นอน!”

ในวันนั้นหลังจากที่เปิดเผยความจริงต่อกันและกันแล้ว หลิงอวี๋ก็สั่งยาให้กับฮูหยินเว่ยเพื่อเสริมสร้างความแข็งแรงของร่างกาย

การเดินทางที่เหลือก็เป็นไปอย่างสงบ เมื่อเวลาล่วงเลยไป หลังจากนั้นสิบวันเรือของพวกเขาก็เข้าสู่เขตเมืองหลวงแดนเทพแล้ว