ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1888

หลิงอวี๋เห็นรอยยิ้มมั่นใจบนใบหน้าของฮูหยินเว่ยเช่นนั้น สุดท้ายนางจึงรับมา

ฮูหยินเว่ยสามารถดูแลลูกด้วยตัวคนเดียวมาหลายปีเช่นนี้ นางคงจะมีความสามารถพอสมควร หลิงอวี๋จะไปเมืองหลวงแดนเทพก็ต้องใช้เงิน ดังนั้นนางจึงรับมาใช้กรณีฉุกเฉินก่อน หากในภายหน้าฮูหยินเว่ยต้องการความช่วยเหลือ นางค่อยมอบให้เป็นการตอบแทนบุญคุณของฮูหยินเว่ย!

หลิงอวี๋และผู้รอบรู้ขึ้นฝั่งไป แล้วแทรกตัวผ่านฝูงชนที่เบียดเข้ามาเพื่อมารับญาติและสหายของพวกเขา

หลังจากที่เบียดเสียดกันออกมาอย่างยากลำบาก ก็มิสามารถเช่ารถม้าได้ เนื่องจากรถม้าเหล่านี้ถูกจองไปหมดแล้ว

“น้องอวี๋ เราไปพักที่โรงเตี๊ยมชั่วคราวสักคืนเถิด แล้ววันพรุ่งค่อยเข้าไปที่เมืองหลวงแดนเทพกัน!”

ตรงข้ามท่าเรือมีหมู่บ้านขนาดใหญ่มากอยู่ ซึ่งล้วนสร้างเป็นโรงเตี๊ยมไปแล้ว เพื่อตอบสนองความต้องการเข้าพักของเหล่าพ่อค้าที่เดินทางกันทั่วทุกสารทิศ

หลิงอวี๋เห็นว่าอีกประเดี๋ยวฟ้าก็จะมืดแล้ว อีกทั้งเช่ารถม้ามิได้ด้วย ดังนั้นจึงทำได้เพียงทำตามที่ผู้รอบรู้บอกเท่านั้น

กระทั่งเดินมาถึงหมู่บ้าน หลิงอวี๋ก็เห็นว่ากำแพงด้านนอกนั้นติดประกาศไว้เต็มไปหมด มีทั้งประกาศเสนอรางวัล ประกาศคนร้ายและประกาศบุคคลสูญหาย

นางแสร้งทำเป็นเดินไปดูอย่างอยากรู้อยากเห็น แล้วก็เห็นประกาศเสนอเงินรางวัลที่มีภาพของตนอยู่

ประกาศเช่นนี้มีอยู่สองประเภท ประเภทแรกคือ บนใบหน้าของตนไม่มีรอยบาดแผลจากมีด และอีกประเภทคือใบหน้าเต็มไปด้วยรอยบาดแผลจากมีด

หลิงอวี๋มองภาพวาดที่ไม่มีรอยบาดแผลจากมีดนั้นอย่างละเอียด คนในภาพคือตนในอดีตจริง ๆ หรือ?

“ที่แท้คนผู้นี้ก็คือหลิงอวี๋หรือ!”

ผู้รอบรู้ก็ขยับเข้ามาเช่นกัน เขาได้ยินแต่ประกาศรางวัลนำจับของหลิงอวี๋เท่านั้น ยังมิเคยได้เห็นภาพเลย ดังนั้นเขาจึงพิจารณาภาพนั้นอย่างตั้งใจ จากนั้นก็ยิ้มแล้วเอ่ยกับหลิงอวี๋

“จดจำรูปร่างหน้าตาของนางไว้ให้ดี หากเราจับนางได้ เราสองคนก็มิต้องต่อสู้ดิ้นรนกันอีกแล้ว เราสามารถกลับไปใช้ชีวิตที่บ้านอย่างสุขสบายไปตลอดชีวิตได้เลย!”

หลิงอวี๋กลอกตาใส่ผู้รอบรู้ แล้วเอ่ยอย่างประชดประชัน “หากนางสามารถสังหารนายน้อยของตระกูลเฉียวได้จริงอย่างที่ว่ากัน ท่านคิดว่าท่านจะเป็นคู่ต่อสู้ของนางหรือ?”

“มิต้องเพ้อฝันแล้ว! ไปกันเถิด!”

ผู้รอบรู้เกาหัว แล้วหัวเราะออกมา “ที่ท่านพูดมาก็มีเหตุผล เฮ้อ หากเงินหาได้ง่ายถึงเพียงนั้น คนก็คงมิแห่กันแย่งชิงมากถึงเพียงนี้ เราหาลู่ทางทำการค้าขายกันอย่างจริงจังสักหน่อยก็พอแล้ว!”

ขณะที่ทั้งสองกำลังจะไป จู่ ๆ หลิงอวี๋ก็เหลือบไปเห็นประกาศเสนอรางวัลใบหนึ่ง ชื่อของเซียวหลินเทียนที่อยู่ในนั้นแทรกเข้ามาในหัวของนาง