ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1900

ข่าวที่สือหรงนำมาให้เซียวหลินเทียนมิใช่ข่าวดี จ้าวหรุ่ยหรุ่ยยังคงอยู่ในตำหนักเทียนจีและมิได้มาลงทะเบียนด้วยตนเอง

หากอยากพบกับจ้าวหรุ่ยหรุ่ย ก็ทำได้แค่ต้องรอจนถึงวันคัดเลือกรอบแรกเท่านั้น

แต่เซียวหลินเทียนก็มิย่อท้อ ถึงอย่างไรขอเพียงจ้าวหรุ่ยหรุ่ยปรากฏตัว เขาก็จะไม่มีทางปล่อยนางหนีไปอีกแน่ ให้นางเป็นอิสระอีกสักสองสามวันก็คงมิเป็นไร!

ในช่วงวันเวลาที่เหลือ หลายคนเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านเช่นเดียวกับหลิงอวี๋ พวกเขาอ่านตำราอย่างหนักและเพิ่มพูนความรู้ที่ขาดไป เพื่อที่จะผ่านการคัดเลือกและได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาชิงหลง

ทว่าหลิงอวี๋มิรู้เลยว่าศัตรูของตนมาถึงเมืองหลวงแดนเทพแล้ว หลังจากเอาแต่ปิดห้องอ่านตำราเป็นเวลาหลายวันนางก็มาที่สำนักศึกษาชิงหลงที่อยู่นอกเมืองในวันแห่งการคัดเลือก โดยมีผู้รอบรู้เรื่องร่วมเดินทางด้วย

หน้าทางเข้าสำนักศึกษาชิงหลงเต็มไปด้วยผู้คนทั้งบุรุษและสตรี ทั้งเด็กและผู้ใหญ่รวมกันนับพันคน

ผู้รอบรู้เห็นเช่นนั้นก็ทึ่งจนพูดมิออก และอ้ำอึ้งพูดออกไปว่า “รู้เช่นนี้ข้าน่าจะมาลงทะเบียนเข้าเรียนที่สำนักศึกษาชิงหลงกับเจ้าด้วย เฮ้อ ตอนนี้มันสายไปเสียแล้ว!”

หลิงอวี๋ยิ้ม นางรู้ว่าผู้รอบรู้แค่พูดเล่นก็เท่านั้น

แม้เขาจะเข้าได้ แต่เขาก็จะมิเข้า เพราะผู้รอบรู้คิดจะหาเงินมาจ่ายค่าเล่าเรียนให้นาง เพื่อที่นางจะได้ร่ำเรียนได้อย่างมิต้องกังวลสิ่งใด

“น้องหญิง ทางนี้ การคัดเลือกนักปรุงโอสถจะจัดขึ้นที่หอปรุงโอสถ!”

ผู้รอบรู้ที่เบียดตัวไปข้างหน้าเพื่อช่วยสอบถามข้อมูลให้หลิงอวี๋ เดินมาดึงหลิงอวี๋ไปที่นั่น

ภูเขาทั้งลูกเป็นอาณาเขตของสำนักศึกษาชิงหลง แต่ละสำนักย่อยมีหอศึกษาของตนเอง สามารถพักที่หอศึกษา หรือมาเรียนแบบไปเช้าเย็นกลับก็ได้

ที่นี่เป็นสำนักศึกษาที่ได้รับการสนับสนุนจากราชสำนัก อาคารแต่ละแห่งจึงถูกสร้างขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และสง่างาม

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังเดินสำรวจกับผู้รอบรู้ นางก็ได้ยินใครบางคนเรียกชื่อนาง “สิงอวี๋ พวกเราอยู่ทางนี้!”

หลิงอวี๋เงยหน้ามองและเห็นว่าพวกนางคือคุณหนูสองคนที่นางพบในวันลงทะเบียน นั่นคือเหลยเหวินและจงเจิ้งเฟย

“ท่านพี่ กลับไปก่อนเถิด ข้ารู้ทางแล้ว!”

เมื่อเห็นว่าทั้งสองมิได้พาสาวใช้มาด้วย หลิงอวี๋จึงให้ผู้รอบรู้กลับไปก่อนและเดินไปหาพวกนาง

“สิงอวี๋ เจ้าเตรียมตัวเป็นอย่างไรบ้าง? ข้าประหม่ามากเลย หากถูกคัดออกตั้งแต่รอบแรกคงน่าอายมาก ซ้ำยังจะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะเอาด้วย!”

เหลยเหวินถามด้วยความกังวล