ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 208

“กวนอิ่ง เจ้ามานี่!”

ท่านกวนเอ้อร์เรียก คิดว่าในเมื่อทำให้ขุ่นเคืองแล้ว เขาก็ทำได้เพียงใช้เงินเพื่อแก้ปัญหาแล้ว

ประเดี๋ยวค่อยให้เงินแก่แม่นางหลิง ตระกูลกวนมีเงินตั้งมากมาย เรื่องที่แก้ปัญหาได้ด้วยเงินล้วนไม่ใช่ปัญหา

กวนอิ่งขมวดคิ้ว พลางเอ่ยอย่างออดอ้อน "ลุงสอง อย่าดังไป เขาคุยเรื่องจริงจังกันอยู่!"

“ท่านอ๋องอี้ โปรดคิดให้ดี หม่อมฉันจะให้โอกาสท่านเพียงครั้งเดียวเท่านั้น!”

“ท่านพ่อของหม่อมฉันมีหม่อมฉันเป็นบุตรีเพียงผู้เดียว หากท่านอภิเษกกับหม่อมฉัน ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลกวนจะเป็นของท่าน! ท่านแม่ของหม่อมฉันก็เตรียมสินสอดมากมายให้ด้วย มีทั้ง…”

ยังไม่ทันที่กวนอิ่งจะอวดความมั่งคั่งของนาง เซียวหลินเทียนก็เอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

"ข้ามีภรรยาแล้ว และข้าจะไม่หย่ากับนางอีกตลอดชีวิตนี้!"

“คุณหนูใหญ่กวนหยุดพูดได้แล้ว ท่านอ๋องเฉิงกำลังสอบสวนคดีอยู่ กรุณาถอยออกไป อย่าทำให้ทุกคนเสียเวลา!”

กวนอิ่งถูกปฏิเสธอีกครั้ง จู่ ๆ สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป นางจ้องมองที่เซียวหลินเทียนอย่างดุร้าย พลางเอ่ยถามเสียงดัง

“หม่อมฉันมีตรงไหนไม่ดีหรือ? เซียวหลินเทียน ท่านปฏิเสธข้าครั้งแล้วครั้งเล่า คิดว่าหม่อมฉันกวนอิ่งไม่มีท่านแล้วจะอยู่ไม่ได้ จริง ๆ หรือ?”

“นางผู้นี้ไร้การศึกษาไร้ความสามารถ หน้าตาก็ไม่สวยเท่าหม่อมฉัน! ไม่รวยเท่าหม่อมฉัน นางคู่ควรกับท่านตรงที่ใดกัน?”

เดิมทีหลิงอวี๋เฝ้ามองอยู่เฉย ๆ มองกวนอิ่งยั่วยวนเซียวหลินเทียนอย่างไร้ยางอายด้วยสายตาเย็นชา

แต่จู่ ๆ หางตาของนางกลับเห็นหญิงชราสองคนที่แต่งตัวงดงามยืนอยู่ตรงมุมหนึ่ง

ทันใดนั้นหลิงอวี๋ก็รู้สึกละอายใจ นึกถึงที่ไทเฮาบอกให้นางเอาชนะใจเซียวหลินเทียน นางก็รีบก้าวไปข้างหน้าอย่างแล้ววางมือบนไหล่ของเซียวหลินเทียน

“คุณหนูกวน เจ้าได้ยินที่สามีข้าพูดแล้วใช่หรือไม่? เขาจะไม่หย่ากับภรรยา!”

“เฉิงชินอ๋องยังคงสอบสวนคดีนี้อยู่ รบกวนเจ้าถอยออกไปด้วย! อย่าทำให้เราเสียเวลา!”

“หลิงอวี๋… เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาไล่ข้าออกไป? เชื่อหรือไม่ว่าวันนี้ข้าจะทุบโรงเหยียนหลิงของเจ้าให้พังได้?”

กวนอิ่งตะคอกด้วยความโกรธ เงยหน้าขึ้นเห็นป้าย "โรงเหยียนหลิง" นึกถึงท่าทางที่เซียวหลินเทียนปกป้องป้ายเมื่อครู่

แล้วก็ยิ่งโกรธ จากนั้นก็สะบัดแส้ในมือออกไป

กวนอิ่งตะโกน "เซียวหลินเทียน ท่านสาบานว่าถึงตายก็จะปกป้องป้ายคำขวัญนี้ไม่ใช่หรือ? วันนี้หม่อมฉันจะทุบมันเสีย!"

เมื่อหลิงอวี๋เห็นดังนั้นก็ตะโกนเสียงดัง “บังอาจ! ป้ายคำขวัญนั้นไทเฮาเป็นผู้มอบให้!”

เซียวหลินเทียนมีแส้อยู่ในมือตั้งแต่ตอนที่กวนอิ่งจะลงมือแล้ว

ยังไม่ทันที่หลิงอวี๋จะพูดจบ แส้ของเซียวหลินเทียนก็พันรอบมือของกวนอิ่งแล้ว

ก่อนที่กวนอิ่งจะทันได้โต้ตอบอะไร เซียวหลินเทียนก็ดึงอย่างแรง กวนอิ่งรู้สึกเพียงว่ามือของนางว่างเปล่า เซียวหลินเทียนปัดแส้ของตนเองกระเด็นออกไปแล้ว

กวนอิ่งมองมือของตนเองอีกครั้ง มือที่ดูแลอย่างดีเต็มไปด้วยเลือด

เจิงจื่ออวี้พยายามดึงนางกลับแต่ทำไม่ได้

เจิงจื่ออวี้กระซิบอย่างหงุดหงิด "เสิ่นจวน เจ้าหยุดพูดไร้สาระ! เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าครั้งที่แล้วเมื่องานฉลองวันพระราชสมภพ ไทเฮาทรงเขียนเทียบเชิญให้พระชายาอ๋องอี้ด้วยพระองค์เอง!”

“หากเขียนเทียบเชิญได้ ป้ายคำขวัญก็เป็นไปได้เช่นกัน!!”

เสิ่นจวนตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเอ่ยขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย

“งานฉลองวันพระราชสมภพครั้งที่แล้ว ไทเฮาทรงเห็นแก่ลูกพี่ลูกน้องของข้า ถึงได้เชิญหลิงอวี๋ไป!”

“แต่ป้ายคำขวัญนั้นเป็นไปไม่ได้! งานเขียนและหมึกของไทเฮานั้นล้ำค่ามาก จะให้มันมาอยู่ท่ามกลางผู้คนได้เยี่ยงไร ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นร้านขายโอสถที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักอีกด้วย!”

“ลูกพี่ลูกน้อง! ข้ารู้ว่าท่านอยากให้การค้าโรงเหยียนหลิงไปด้วยดี ถึงได้จงใจพูดเช่นนี้!”

เสิ่นจวนเอ่ยเสียงดัง "แต่เจ้าไม่สามารถแอบอ้างชื่อเสียงของไทเฮาได้นะ! ไทเฮารู้เข้าจะต้องพิโรธเป็นแน่!"

ทันทีที่กวนอิ่งได้ยินสิ่งนี้ ความกลัวในใจนางก็หายไป

คนโง่อย่างหลิงอวี๋ จะคู่ควรได้รับป้ายคำขวัญจากไทเฮาเป็นการส่วนตัวได้เยี่ยงไร?

ต้องเป็นของปลอมแน่นอน!

กวนอิ่งตะโกนอย่างอวดดี "เซียวหลินเทียน หลิงอวี๋ พวกเจ้ากล้าปลอมลายมือของไทเฮา แอบอ้างชื่อเสียงของไทเฮามาทำป้ายคำขวัญปลอม! นั่นเป็นความผิดร้ายแรง!"

“พวกเจ้าขอโทษข้าเดี๋ยวนี้! เช่นนี้หากไทเฮาตำหนิ ข้าจะช่วยขอร้องให้พวกเจ้า ขอให้ไทเฮาผ่อนโทษให้เบาลง!”