ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 222

นางหมายซ่อน ทว่าไม่มีที่หลบในเรือนหลังนี้โดยสิ้นเชิง

“เปิดประตู… เปิดประตู… ค้นหาทหารหนีทัพ!”

หลิงอวี๋ยังไม่ได้ตอบโต้ พลันได้ยินเสียงดังปังและประตูด้านนอกถูกถีบอ้าเสียแล้ว

อาเป่าตกใจจนร้องไห้งอแงเสียงดัง

“แม่อาเป่า เจ้าพาอาเป่าหนีไปผ่านกำแพงหลังเร็ว!”

เสียงพูดท่านป้าจางยังไม่ทันจบ ชายหน้าเหี้ยมหลายคนก็พรวดพราดเข้ามาแล้ว

หลิงอวี๋ดูแล้วไฉนจะเป็นทหารประจำการอะไรล่ะ เป็นแค่พวกกุ๊ยไม่กี่คนเอง

หัวโจกหน้าตากิริยาถ่อยเหมือนกับชายฟันเหลือง

ร่างกายฉกรรจ์ จมูกอ้วนใหญ่ สวมแค่เสื้อม่อฮ่อมแขนกุด

เผยแขนหยาบสากและดำคล้ำ บนหน้ายังมีแผลเป็นยาวสายหนึ่ง

“ป้าจาง นี่ทำอะไรน่าอร่อยจัง? เรียกมาครึ่งค่อนวันแล้วก็ไม่เปิดประตู!”

ชายมีแผลเป็นพลันเปิดปากแสดงอารมณ์ขุ่น

“อู๋เอ้อร์โก่ว บ้านเราไฉนจะยังมีอะไรกินอีก นี่เพราะมีแขกเลยทำหมี่บัควีตให้นางอิ่มท้องไงล่ะ”

ท่านป้าจางส่งยิ้มพลางชี้หลิงอวี๋

อู๋เอ้อร์โก่วปรายมองหลิงอวี๋ แม้หลิงอวี๋เป็นแผลที่หน้า แต่ผิวพรรณละเอียดอ่อนหน้าตาสะสวย เดิมไม่เหมือนคนที่โตมาในเขตภูเขาข้นแค้นห่างไกลเลย

“นางคือผู้ใด? ไยข้าไม่ยักรู้ว่าเจ้ามีญาติเช่นนี้?”

ท่านป้าส่งยิ้ม “แม่นางน้อยท่านนี้แซ่อวี๋ มาเยี่ยมญาติแล้วตกเขาเดินหลงทางมาถึงบ้านเรา!”

“ข้าเห็นนางน่าสงสารเลยให้ที่พักพิงนางสักคืน! ข้ากำลังจะไปแจ้งเจ้าแล!”

หน้าอู๋เอ้อร์โก่วมืดครึ้มทันใดพลันตบหน้าท่านป้าจางหนึ่งฝ่ามือดังเพียะจนท่านป้าจางถอยหลังหลายก้าวล้มนั่งกับพื้น

“ข้าไม่มาเจ้าไม่ไปแจ้ง! ข้ามาแล้วเจ้าถึงแจ้ง เจ้าคิดว่าหลอกใครอยู่รึ!”

“จางเกอ เจ้าหมอนั่นอยู่ไหน? ไอ้แก่ตายยาก วันนี้เจ้าไม่ส่งเขามาก็อย่าโทษข้าไร้เมตตาแล้วกัน!”

อู๋เอ้อร์โก่วเตะป้าจางหนึ่งทีอย่างโหดร้ายพลางตะโกน “ค้นหา!”

พวกกุ๊ยตามกันมาค้นหาทุกหัวระแหง มองปราดเดียวก็ชัดว่าไม่มีที่ซุกคนที่บ้านนี้

แต่พวกกุ๊ยกลับมุ่งร้ายพลิกหีบคว่ำตู้