ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 223

หลิงอวี๋ทั้งโกรธทั้งร้อนใจไม่กล้าดิ้นรน เดิมนางมิใช่คู่ต่อสู้กุ๊ยพวกนี้เลย นางต้องรักษาชีวิตไว้ก่อนค่อยว่ากัน

รอดูว่ากุ๊ยพวกนี้จะพาตนไปที่ใดแล้วค่อยหาโอกาสหลบหนี…

หลิงอวี๋กับแม่อาเป่าถูกลากขึ้นรถม้าคันหนึ่ง

ป้าจางร้องลั่นแทบขาดใจ “อู๋เอ้อร์โก่ว ข้าโขกหัวคำนับให้เจ้าแล้ว เจ้าอย่าพาแม่อาเป่าไป!”

“ขอร้องเจ้าปล่อยนางเถิด!”

อู้เอ้อร์โก่วไม่สั่นไหว หลังเอาสตรีสองคนโยนขึ้นรถม้าก็ให้ลิ่วล้อบังคับรถม้าไปทันที

เสียงโศกาของป้าจางมากไกลเรื่อย ๆ

ในตู้รถม้า แม่อาเป่าขดตัวอยู่ข้าง ๆ ร่ำไห้ ‘ฮือฮือ’ เสียงแผ่วอย่างพรั่นพรึง

หลิงอวี๋ยื่นมือคลำช่วงเอวเปี่ยมโลหิตอย่างเงียบเชียบ

นางไม่สนใจปลอบแม่อาเป่า พลางควานหายาทาแผลจากในอกมาห้ามเลือดก่อน

นี่เป็นภัยไร้เค้าโดยแท้ แค่อาศัยที่พักแรมยังแหย่พวกกุ๊ยนี้จนได้ รู้เช่นนี้นางยอมค้างคืนอยู่ในป่าดีเสียกว่า

หลิงอวี๋จัดการปากแผลไว้ชั่วคราวแล้ว พลางหมายสังเกตกุ๊ยเสียหน่อยว่าจะพาพวกนางไปที่ใด

แต่นอกรถม้ามืดสนิท เห็นอะไรก็ไม่ชัดทั้งสิ้น

หลิงอวี๋จำต้องปล่อยไป

รถม้าวิ่งมาครึ่งชั่วยามก็หยุดลง

หลิงอวี๋กับแม่อาเป่าถูกกุ๊ยสองสามคนลากลงรถม้าอย่างหยาบคาย

หลิงอวี๋ยังไม่เห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบชัด ๆ ก็ถูกกุ๊ยคุมตัวผลักไปในลานที่รกร้าง

มีฟืนไม้กับถ่านไม้กองในลานจำนวนมาก

หลิงอวี๋กำลังสงสัยว่าครอบครัวแบบไหนที่ต้องใช้ฟืนกับถ่านเยอะขนาดนี้ ก็พลันถูกกุ๊ยผลักเข้าห้องเก็บของ

“จงอยู่อย่างว่าง่ายซะ ถ้ากล้าหนีจะตีขาพวกเจ้าให้หัก!”

ครั้นกุ๊ยข่มขู่ไปประโรคหนึ่งก็พลันลงกลอนประตูจากไป