ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 239

สงบ! สงบไว้!

หลิงอวี๋สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปที่หลังประตูอย่างเงียบ ๆ

เมื่อลอดช่องประตูเข้าไป หลิงอวี๋ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร

คนที่หันหลังให้ตนเองคือทหารจู ดูเหมือนว่าทหารจูเพิ่งจะออกมาก็ถูกทหารเฉาขวางกั้นไว้เลย

“ทหารเฉา ข้าให้เถาเฉิงพาพระชายาอ๋องอี้ออกจากห้องขังจริง ๆ แต่มิได้ให้พามาหาข้าที่นี่!”

ทหารจูเอ่ยอย่างใจเย็น “เจ้าส่งจดหมายให้ข้าฆ่านางมิใช่หรือ?”

“ข้าทำตามคำสั่งของเจ้า ให้เถาเฉิงพานางไปฆ่าที่เหมืองหมายเลขหนึ่งแล้ว!”

“หืม? เร็วถึงเพียงนี้เลยหรือ? ไป พาข้าไปดูศพหน่อย!” ทหารเฉาเอ่ยอย่างเย็นชา

ทหารจูเอ่ยอย่างไม่ยินใจ “เหตุใด ทหารเฉายังมิเชื่อข้าหรือ?”

ทหารเฉาเอ่ยด้วยท่าทีแปลก ๆ

“ไม่ใช่ว่าข้ามิเชื่อเจ้า! แต่ว่าเรื่องนี้มันสำคัญมาก ข้าต้องยืนยันก่อนจึงจะสามารถอธิบายให้แม่ทัพหลูฟังได้!”

“หากทหารเฉามิเชื่อก็ไปดูด้วยตัวเองเลย แซ่จูไม่สบาย จึงมิขอไปด้วย! เถาเฉิง เราไปกินข้าวกันเถิด!”

ทหารจูลากเถาเฉิงออกไป

“หยุด!”

สีหน้าของทหารเฉาเข้มขึ้น “จูจวิน เจ้ากล้าขัดคำสั่งรึ?”

ทหารจูหัวเราะเยาะอย่างไม่เกรงใจ “ข้าขัดคำสั่งเยี่ยงไรเล่า? เจ้าให้ข้าฆ่านาง ข้าก็ฆ่าแล้ว! เจ้ายังจะหาเรื่องอันใดอีก?”

“เจ้ากินดีอยู่สบาย หรือเจ้าไม่อนุญาตให้ข้าอิ่มท้อง?”

ลูกน้องของทหารเฉาตะคอกด้วยความโกรธ “ใครบอกว่านายของเรากินอิ่มอยู่สบาย? พวกเราก็มิได้กินข้าว ก็รีบมาที่นี่เลย!”

“ใช่ ข้าว่าคนที่จงใจหาเรื่องก็คือเจ้า!” ลูกน้องอีกคนตะโกน

“ใครกันแน่ที่หาเรื่อง? แซ่เฉามิเชื่อนายของเรามิใช่หรือ?”

เถาเฉิงพาแม่นางอวี๋ไปที่เรือนของทหารจูอยู่ชัด ๆ แต่ทหารจูกลับบอกว่าเขาพาแม่นางอวี๋ไปฆ่าที่เหมืองหมายเลขหนึ่ง

แม้ว่าเถาเฉิงจะสับสน แต่ก็ยึดเอาความไว้ใจที่มีต่อทหารจู เขาจึงทำได้เพียงร่วมมือกับทหารจู

เถาเฉิงตะโกนอย่างอวดดี “ถึงเยี่ยงไรทหารเฉาก็ใช่ว่าจะมิชอบหน้าพวกเรามามิใช่แค่วันหรือสองวัน! ทหารจูพูดถูก มิเชื่อก็ไปดูด้วยตัวเจ้าเอง!”