ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 238

มือของหลิงอวี๋ขยับไปที่เอวโดยไม่รู้ตัว ครุ่นคิดว่าตนเองมีโอกาสที่จะจับทหารจูมัดแล้วหลบหนีไปมากแค่ไหน!

“ทหารจู เจ้าพูดเล่นแล้ว! พระชายาอ๋องอี้กระไรนั่นคือผู้ใดกัน? ข้ามิรู้จริง ๆ!”

“ข้าเป็นแค่เด็กผู้หญิงที่ไปเยี่ยมญาติแล้วพลักตกเขา!”

หลิงอวี๋แย้มยิ้ม พยายามลดความระวังตัวของทหารจู หากลงมือให้ดีก็จะได้บรรลุเป้าหมาย

เห็นได้ชัดว่าทหารจูไม่ได้หลอกง่ายถึงเพียงนั้น เขาเอ่ยถามเสียงเข้มงวด

“ท่านอ๋องอี้ส่งท่านไปสำรวจเหมืองหรือ? เขารู้เรื่องในเหมืองมากแค่ไหน?”

“ท่านอ๋องอี้คิดจะกระทำอันใดกันแน่?”

“ท่านคือพระชายาอ๋องอี้ใช่หรือไม่”

หลิงอวี๋อ้าปากค้างกับคำถามแต่ละคำถามของทหารจู นางไม่รู้ว่าจะแก้ต่างเยี่ยงไร!

หลิงอวี๋หยิบมีดผ่าตัดออกมา ตอนที่กำลังคิดจะทุ่มสุดตัวเข้าไปควบคุมทหารจู

จู่ ๆ เถาเฉิงก็ตะโกนมาจากด้านนอก “พี่จู ทหารเฉามาแล้ว ให้พี่รีบไปที่ค่ายทหารทันที!”

หัวใจของหลิงอวี๋เต้นรัว ทหารเฉาที่จับตัวนางมาที่นี่มาแล้วหรือ?

เช่นนั้นแผนการหลบหนีของพวกเขาในวันนี้จะยังเป็นจริงได้หรือไม่?

สีหน้าของทหารจูเปลี่ยนไป พลางตะโกนด้วยเสียงเรียบ “เถาเฉิง เจ้าไปจัดการก่อนเถิด บอกว่าข้าจะรีบไป!”

“ขอรับ!”

เถาเฉิงรับปากแล้วออกไปก่อน

ทหารจูจับตัวหลิงอวี๋ไว้ พลางเอ่ยอย่างกังวล

“ท่านคือพระชายาอ๋องอี้ใช่หรือไม่?”

“ตอนนี้ข้าไม่มีเวลามาเดาปริศนากับท่าน ทหารเฉาได้ส่งจดหมายนกพิราบบอกเรื่องของเจ้าทุกอย่างแล้ว!”

“เขาสั่งให้ข้าฆ่าท่าน...!”

“แต่เขาก็ยังรีบมา ดูเหมือนเขาจะไม่วางใจข้า!”

“ท่านรีบตอบข้ามาเร็วเข้า เจ้าคือพระชายาอ๋องอี้ใช่หรือไม่?”

ทหารเฉาสั่งให้ทหารจูฆ่าตน แต่ทหารจูกลับไม่ได้ลงมือในทันที หรือว่าเขาจะไม่อยากฆ่าตน?

ในหัวของหลิงอวี๋สับสนกังวลไปหมด ทันใดนั้นนางก็นึกถึงสิ่งที่เถาเฉิงบอก

‘พี่ชายข้าทุกข์ใจ ทุกข์ใจที่ตนเองไม่มีโอกาสได้แสดงความสามารถ ทุกข์ใจที่ช่วยพวกนางมิได้… จึงได้พึ่งเหล้ามากลบความทุกข์!’

หลิงอวี๋เดิมพันกับตัวเอง นางพยักหน้าพลางเอ่ย “ใช่… ข้าคือหลิงอวี๋พระชายาอ๋องอี้! เจ้าเดาถูกแล้ว!”

นางเดิมพันว่าทหารจูเป็นคนดี เดิมพันเขายังมีจิตใจที่ชอบธรรมที่มีมโนธรรมสำนึก!

ทหารจูถอนหายใจโล่งอก ปล่อยหลิงอวี๋ พลางเอ่ยอย่างเร่งรีบ