ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 257

เซียวหลินเทียนเอ่ยไปตรง ๆ อย่างใจร้าย

“เสด็จพ่อ กระหม่อมเพิ่งจะเป็นฝ่ายขอเป็นตัวตั้งตัวตีในการสอบสวนคดีเหมืองแร่ กระหม่อมมิอยากไร้ประโยชน์เช่นนี้อีกต่อไปแล้ว!”

“เสด็จพ่อคงมิทราบ ไอ้นายทหารเฉาผู้นั้นกล้าเฆี่ยนตีหลิงอวี๋! กระหม่อมทนมิไหวแล้ว!”

จักรพรรดิอู่อันค่อย ๆ หันกลับมามองเซียวหลินเทียน

“เจ้าอยากจะสอบสวนคดีนี้เพราะหลิงอวี๋ถูกเฆี่ยนตีหรือ?”

“พะย่ะค่ะ! เสด็จพ่อรู้จักนิสัยของกระหม่อมดี แม้ว่าขาทั้งสองของกระหม่อมจะพิการไปแล้ว ถึงกระนั้นก็ยังเป็นลูกของเสด็จพ่อ!”

“และมีศักดิ์ศรีของความเป็นลูกผู้ชาย!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยว “มีคนมาเฆี่ยนตีพระชายาของตน หากเปลี่ยนเป็นเสด็จพ่อ จะสามารถทนอยู่ได้หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“กระหม่อมถูกคนอื่นพูดกันว่าไร้ประโยชน์แล้ว หญิงของตนยังถูกเฆี่ยนตี จะยังอดทนรับอยู่ได้หรือ?”

“หากเป็นเช่นนั้นไม่ใช่แค่กระหม่อมที่เสียหน้า เสด็จพ่อก็จะเสียหน้าไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยด้วยความตื่นเต้นดูน่าฟัง

“กระหม่อมเพียงแค่อยากจะพิสูจน์ว่า กระหม่อมมิใช่คนไร้ประโยชน์ กระหม่อมยังสามารถช่วยเสด็จพ่อทำงานได้!”

“หากท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่ นางก็คงมิอยากเห็นกระหม่อมถูกผู้คน… ดูถูกเช่นนี้!”

“ยามที่ท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่ ก็มักจะเอ่ยกับกระหม่อมเสมอว่า เสด็จพ่อเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ ให้กระหม่อมยึดถือเสด็จพ่อเยี่ยงอย่าง!”

“กระหม่อมคงทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่เท่าเสด็จพ่อมิได้ กระหม่อมเพียงแค่หวังว่าในยามที่มีชีวิตอยู่นี้ กระหม่อมจักมิทำให้เสด็จพ่อต้องอับอาย!”

ไม่รู้ว่าคำพูดใดของเซียวหลินเทียนโดนใจจักรพรรดิอู่อันเข้าแล้ว

เขามองบึงบัวตรงหน้า แล้วมองเซียวหลินเทียน สายตาพิจารณาของเขาค่อย ๆ มีประกายความนุ่มนวลขึ้นมา

หลังจากนั้นสักพัก จักรพรรดิอู่อันก็เอ่ยเรียบ ๆ

“การอยากออกมาทำการสิ่งใดนับเป็นเรื่องดี ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นก็ไปที่กรมโยธาธิการเถิด!”

หัวใจของเซียวหลินเทียนกังวลยิ่ง เขาเอ่ยอย่างลังเล

“เสด็จพ่อ กระหม่อมไม่มีความรู้เรื่องโยธาเลยแม้แต่น้อย ขอเปลี่ยนเป็นงานอื่นได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“ก็เรียนรู้ได้มิใช่รึ!”