ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 307

รถม้าของปี้ไห่เฟิงเดินหน้าต่อ หลิงอวี๋กับหลิงหว่านเห็นควันทึบคลุ้งเหนือประตูใหญ่บูรพาแล้ว เพลิงไฟสะท้อนครึ่งนภาเป็นสีแดง

“ตะเถร! นั่นเผาไปกี่เรือนแล้ว!”

หลิงหว่านโตมาขนาดนี้เห็นไฟรุนแรงเช่นนี้เป็นครั้งแรกพลางตกใจจนคว้าแขนหลิงอวี๋ไว้แน่น

“ท่านพี่ นั่นเผาคนตายไปกี่มากมายแล้ว!”

หลิงอวี๋กล่าวปลอบขวัญ “โชคดีที่ไฟมิใช่เกิดขึ้นกลางดึก ยามนี้ผู้คนล้วนยังมิได้เข้านอน หากเกิดไฟไหม้บางคนก็หนีออกมา!”

สีหน้าหลิงซวนยินดี “อาจารย์พูดถูก โชคดีที่ไม่ไหม้กลางดึก มิฉะนั้นคนมากโขจักถูกเผาตายขณะหลับฝันเจ้าค่ะ!”

รถม้าแล่นไประยะหนึ่ง ถนนก็ถูกคนลี้ภัยกับคนดับเพลิงตันจนน้ำหยดเดียวก็ลอดไม่ได้

“พวกเราลงรถเดิน!”

ครั้นหลิงอวี๋มองเหตุการณ์ยุ่งเหยิงนี้ จึงรีบดึงหลิงซวนกับหลิงหว่านลงรถ

หลิงหว่านเห็นคนลี้ภัยบางคนกำลังแบกกระเป๋าหลายใบหนีไป ต่างสวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ผู้ลี้ภัยบางคนกำลังวิ่งเท้าเปล่าไม่สนใจสวมรองเท้า

“หลิงหว่าน ตามข้าห้ามแตกแถว!”

หลิงอวี๋หันกลับเห็นหลิงหว่านกำลังมองเด๋อด๋า รีบวิ่งมาคว้านางไว้

“ยามอลหม่านเช่นนี้ กระไรก็เกิดขึ้นได้ เจ้าต้องรับรองความปลอดภัยของตัวเองก่อนถึงช่วยคนได้!”

หลิงอวี๋กลัวหลิงหว่านใจดีเกินควรจนเกิดเหตุสุดวิสัยพลันกล่าวเตือน

“เจ้าค่ะ ท่านพี่!”

หลิงหว่านตกใจรีบตามหลิงอวี๋

ครั้นเดินไปถนนสายหนึ่งก็เห็นผู้ลี้ภัยทะลักมามากขึ้น

บางคนโศกาลั่นฟ้าโขกหัวสู่ดิน บางคนวิ่งคลาดกับครอบครัวพลางร่ำไห้ตามหาครอบครัว

กองกำลังทหารศาลาว่าการนครหลวงต่างมาแล้วกำลังรีบขนน้ำดับไฟ

หลิงอวี๋เห็นแสงเพลิงพุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ ไฟลุกโหมหนักหน่วงลามเร็วรี่ แสงเพลิงชาดสะท้อนทั่วผืนนภาเป็นสีแดงฉาน

เรือนไม้ถูกเผา อาคารหลังหนึ่งไกล ๆ รับการโจมตีของเปลวเพลิงไม่ไหว ถล่มดังสะเทือนเลื่อนลั่น!