ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 310

ลานขนาดใหญ่ที่มุมประตูเมืองมีทหารยามประจำการ

ด้านในห้องถูกรื้อเละเทะ ไม่รู้ว่าเป็นผู้ลี้ภัยโจรกรรมขณะเพลิงไหม้หรือมีเหตุผลอะไรอื่น

“หลิงซวน จุดตะเกียงน้ำมัน!”

หลิงอวี๋เห็นมีโต๊ะยาวในห้องก็กวาดสิ่งของตรงหน้าทุกอย่างลงพื้น ให้ฉินซานวางดรุณีลงบนโต๊ะ

“ยังต้องการของอันใด ข้าจักไปหา!”

ฉินซานช่วยหลิงซวนหาตะเกียงน้ำมันสองสามดวงแล้วจุดไฟทั้งหมด

“ฉินซาน นางรับใช้ของข้าหลิงซินไปหาคนส่งเครื่องยาแล้ว เจ้าอยู่ปากประตูเมืองช่วยข้าดูพวกเขามาก็ให้พวกเขาขนเครื่องยามานี่!”

“พ่อแม่ของดรุณีผู้นี้ไม่รู้ว่าก็ตามหานางอยู่หรือไม่ เจ้าจับตาดูหน่อย!”

หลิงอวี๋ถอดเสื้อผ้าดรุณีพลางเอ่ยกำชับ

“แล้วก็ หากมีคนเจ็บต้องการรักษาด่วน เจ้าก็ส่งพวกเขามานี่เถอะ!”

“ขอรับ!” ด้านนอกฉินซานยังจำต้องดูแลก็รีบร้อนไปแล้ว

“หลิงหว่าน ดูว่ามีน้ำหรือไม่ หาน้ำมาให้หน่อย!”

หลิงอวี๋กล่าวสั่ง “หาผ้าสะอาด ๆ สักสองสามผืนด้วย!”

“เจ้าค่ะ!” หลิงหว่านดูสถานการณ์คับขันก็รีบไปหา

หลิงอวี๋เห็นมีตู้ขนาดใหญ่อยู่ในห้อง นางรีบวิ่งไปหลังตู้พลันแฉลบกายเข้ามิติ

นางรีบคว้ากระเป๋าเครื่องยาฉุกเฉินใบใหญ่และผ้าพันแผลเป็นต้นพลันรุดออกมา แสร้งทำรื้อหามาจากในตู้

หลิงซวนไม่ได้สงสัยเช่นกันนำตะเกียงน้ำมันมาวางตามลำดับ ก่อนจะหยอกดรุณีที่ยังร้องไห้อยู่

“ท่านแม่ไม่ต้องการข้าแล้ว ข้าคว้ามือนางไว้นางก็ดึงออก… นางต้องการแต่น้องชาย… นางว่าข้ายุ่งยากพวกนาง…”

ดรุณีสะอื้นไห้อย่างเศร้าใจ

เริ่มแรกหลิงอวี๋ยังนึกว่าเด็กคนนี้ตกใจกลัวเสียแล้วถึงพูดจาไร้สาระแบบนี้ เลยเอ่ยปลอบอีกว่า

“แม่เจ้าจะไม่ต้องการเจ้าได้อย่างไรเล่า! แน่นอนว่าวิ่งหนีคลาดกันแล้ว!”

“เด็กดี อย่าร้องหนา ข้ารักษาแผลให้เจ้า รักษาหายแล้วเราจักพาเจ้าไปหาแม่เจ้า!”