ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 311

“พวกเจ้าออกไปก่อน!”

หลิงอวี๋กับหลิงซวนวางสตรีบนโต๊ะพลันไล่คนออกไป

หลิงหว่านยังมิได้ออกเรือน เห็นสตรีการคลอดบุตรเป็นครั้งแรก พอฟังเสียงร้องโหยหวนของหญิงสาวก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

“หว่านเอ๋อร์ เจ้าไปต้มน้ำร้อน! ดูว่ายังมีที่ไหนอยู่ได้ชั่วคราวหาที่พักให้นางผู้นี้!”

หลิงอวี๋ดูหลิงอวี๋ช่วยไม่ได้จึงกำชับ

หลิงอวี๋รีบออกไปเรียกสามีกับแม่สามีนางช่วยต้มน้ำ

หลิงอวี๋ตรวจหัวใจของสตรีเต้นช้าลง ทารกในครรภ์ก็อ่อนลงเช่นกัน

หลิงอวี๋ตรวจสอบสักพัก ตำแหน่งทารกยังปกติ คาดว่าสตรีเป็นเกษตรกรโดยพื้นฐานร่างกายทำงานใช้แรงเป็นนิตย์

นางหยิบยาบำรุงหัวใจฉีดให้สตรี

“เจ้าให้ความร่วมมือข้าดี ๆ ข้าจะทำคลอดลูกเจ้าราบรื่นแน่!”

หลิงอวี๋เห็นสตรีลืมตาจับจ้องตน จึงกล่าวปลอบ

“มา หายใจเข้า… ลึก ๆ… เบ่ง! ”

สตรีผู้นั้นเห็นหน้าสวย ๆ ของหลิงอวี๋เผยรอยยิ้มต่อตน รอยยิ้มนั้นทำสงบลงมากโข

นางหายใจลึก ๆ ตามหลิงอวี๋โดยไม่รู้ตัว

“ดี ออกแรง… เห็นหัวทารกแล้ว! เรือนผมช่างดำนัก!”

หลิงอวี๋ให้กำลังใจสตรี

ออกแรงครั้งแล้วครั้งเล่า พร้อมกับเสียงตื่นเต้นของหลิงอวี๋

“ครั้งสุดท้าย ใช้แรงทั้งหมดของเจ้าเบ่งเสีย…”

แม้แต่หลิงซวนกลั้นหายใจตึงเครียด กำลังจับจ้องสตรี

“อุแว้…”

เสียงร้องไห้ดังก้องขึ้นในห้องชั่วพริบตา

หลิงซวนเรียกขึ้นตื่นเต้นดีใจ “คลอดแล้ว… คลอดแล้ว… อาจารย์ เราทำคลอดเด็กได้แล้ว!”

หลิงหว่านที่กำลังทำงานด้านนอกกับคนอื่น ๆ นั้นต่างได้ยินแล้ว

ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังอย่างตื่นเต้น “พระชายาอ๋องอี้… ภรรยาของข้าเป็นอะไรหรือไม่?”

หลิงอวี๋ส่งทารกให้หลิงซวนด้านข้าง สอนอาบน้ำเด็กกับห่อตัวเด็กให้นาง

หลิงอวี๋กับพวกหมอเลี่ยวต่างล้าจนมือไม้หมดแรง

แม้แต่หลิงหว่านก็หมดแรงจากความวุ่นวาย นางดูหลิงอวี๋ช่วยคนป่วยกลุ่มแล้วกลุ่มเล่ากับตาตัวเอง

หลิงหว่านเลื่อมใสต่อพี่สาวคนนี้จนอยากก้มกราบ

เมื่อรอถึงรุ่งสาง ในที่สุดคนป่วยน้อยลงแล้ว หลิงหว่านนั่งลงพื้นอย่างไม่มีภาพลักษณ์ กล่าวงุนงงว่า

“ท่านพี่… ไยวันนี้แม้ข้ารู้สึกเหนื่อยสุด ๆ แต่ในใจดวงนี้กลับอิ่มเอมยิ่ง… ช่างพอใจนัก…”

หลิงซวนกับหลิงหว่านช่วยเหลือกันรักษาคนป่วยมากมาย นางกับหลิงหว่านก็คบกันฉันพี่น้องแล้ว

มิรอหลิงอวี๋ตอบ หลิงซวนก็เอ่ยยิ้ม ๆ

“นั่นเพราะท่านช่วยคนเยอะนัก! นี่เรียกว่าความรู้สึกสำเร็จ… เพราะท่านถูกคนมากมายต้องการ!”

“พี่หลิงเอ๋อร์ นี่ใช่คุณค่าเปรียบกับการปักลายกรีดพิณหรือ?”

“ข้าชอบเรียนหมอตามอาจารย์ข้า นั่นคือความรู้สึกที่มีคุณค่ายิ่งกว่า!”

หลิงหว่านฟังแล้วทำท่าเหมือนคิดบางอย่าง

ทุกสิ่งที่เธอเห็นวันนี้ การช่วยคนมากมายทำให้นางรู้สึกว่า ประตูภายนอกใต้หล้าได้เปิดกว้างขึ้นแล้ว