ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 330

รอก่อนเถอะ!

ชิวเหวินซวงกำลังคิดจะขู่หลิงอวี๋อีก ก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากข้างนอก

นางเปลี่ยนเป็นใบหน้าโศกเศร้าทันที พลางเอ่ยเสียงสะอื้น

“พระชายา ท่านพูดเช่นนี้กับข้าได้เยี่ยงไร! ข้าก็เป็นห่วงท่านอ๋องเหมือนกัน…”

หลิงอวี๋ตะลึงเล็กน้อย คนที่หยิ่งผยองเมื่อครู่ กลายเป็นเช่นนี้ในพริบตาได้เยี่ยงไร?

นางกำลังคิดจะด่ากลับแต่ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าก่อน

หลิงอวี๋พูดไม่ออกไปทันที เกรงว่าชิวเหวินซวงกำลังแสดงอยู่สินะ!

“พระชายา... เหวินซวง เกิดอะไรขึ้น?”

จ้าวซวนกับลู่หนานเดินเข้ามาด้วยกัน

“พี่จ้าว ต่อไปข้าจักมิจัดการเรื่องของตำหนักอ๋องอี้แล้ว!”

ชิวเหวินซวงหลั่งน้ำตาอย่างคับข้องใจ “พระชายา… พระชายาไม่เพียงแต่บอกว่าข้ายั่วยวนท่านอ๋องเท่านั้น แต่ยังบอกว่าข้าอยากจะบีบให้นางออกไปอีก! ข้า… ข้ามิยอมรับการกล่าวหาจอมปลอมนี้!”

“ฮือ ๆ… ข้ามิใช่ข้ารับใช้ของตำหนักอ๋องอี้ เหตุใดข้าจะต้องมารับความโกรธนี้ด้วย!”

ชิวเหวินซวงปาดน้ำตา ขณะแสดงท่าทีต่อหลิงอวี๋จากมุมที่จ้าวซวนและลู่หนานไม่สามารถมองเห็นได้

ยังไม่ทันที่หลิงอวี๋จะพูดอะไร ลู่หนานที่นึกถึงความสบายใจของเซียวหลินเทียนก็เอ่ยขึ้นมาอย่างหุนหันพลันแล่น

“พระชายา นี่ไม่ใช่เวลาจะมาหึงหวงขอรับ!”

“ท่านอ๋องจะเป็นจะตายก็ยังไม่รู้แน่ ตำหนักอ๋องอี้เกิดความวุ่นวายอีกมิได้แล้ว! มีเหวินซวงช่วย ตำหนักอ๋องอี้ถึงได้เป็นระเบียบเรียบร้อยหนาขอรับ!”

จ้าวซวนจ้องลู่หนานที่หุนหันพลันแล่น แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ยังคงเอ่ยด้วยเสียงทุ้ม

“พอแล้ว! ชิวเหวินซวง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เจ้าจะอารมณ์เสีย แม้ว่าพระชายาจักพูดกระไรผิด เจ้าก็ไม่ควรโต้เถียงกับนาง!”

“มีกระไรพูดก็รอจนกว่าท่านอ๋องจะฟื้นแล้วค่อยพูดเถิด! เรื่องอันใดที่เจ้าควรทำก็ไปทำเสีย!”

ชิวเหวินซวงปาดน้ำตา ท่าทางดูเจ็บปวดอย่างยิ่ง

“ข้าเองก็ไม่อยากโต้เถียงกับพระชายา แต่ชื่อเสียงของตระกูลข้าสำคัญยิ่ง!”

“หากสิ่งนี้แพร่กระจายออกไป ข้าจะมีชีวิตเยี่ยงไรกันเล่า…”

ลู่หนานกลัวว่าชิวเหวินซวงไม่ดูแลเรื่องในตำหนักแล้วจริง ๆ เขาลังเลและอดไม่ได้ที่จะโน้มน้าว

“พระชายา ถ้าเช่นนั้นพระชายาขอโทษเหวินซวงเถิดขอรับ! นาง นางก็เป็นห่วงท่านอ๋องเช่นกัน…”

จู่ ๆ หลิงอวี๋ก็หัวเราะ นี่ลู่หนานกำลังช่วยพูดให้ชิวเหวินซวงหรือ!

เดิมทีนางไม่มีอารมณ์ที่จะครุ่นคิดเรื่องนี้ แต่นางไม่โกรธ คนเหล่านี้ก็จะคิดว่านางรังแกได้ง่ายหรือไม่?

“ลู่หนาน ดวงตาข้างไหนของเจ้าเห็นว่าข้าหึงหวงหรือ? ชิวเหวินซวงพูดสิ่งใดเจ้าก็เชื่อตามนั้นหรือ?”

ทันใดนั้น หลิงอวี๋ก็หน้ามืดครึ้มลง พลางตะคอกเสียงจริงจัง "ข้าเป็นใครในตำหนักอ๋องอี้?"

“เหตุใด ท่านอ๋องของเจ้าต้องการความช่วยเหลือจากข้า และข้าก็เป็นพระชายาของพวกเจ้า! พอท่านอ๋องของเจ้าดีแล้ว ข้าก็เป็นคนนอกแล้วหรือ?”

“ข้าได้เก็บค่ารักษาจากตำหนักอ๋องอี้ของพวกเจ้าหรือไม่? ข้าได้รับเงินเดือนจากตำหนักอ๋องอี้ของพวกเจ้าหรือ?”

“เจ้าชิวเหวินซวงทนรับความโกรธมิไหว แล้วข้าทนรับความโกรธของสาวใช้ได้เยี่ยงนั้นหรือ?”

หลิงซวนเพิ่งไปเอาน้ำมา เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็กลอกตาไปที่ลู่หนานกับจ้าวซวน ยิ้มเยาะพลางเอ่ย

“แปลกนัก ข้ามิเคยได้ยินนายพูดกระไรผิดแล้วจำเป็นต้องขอโทษบ่าวมาก่อน!”

“แม้ว่าชิวเหวินซวงจะมิใช่บ่าวในตำหนักอ๋องอี้ แต่ก็ได้รับเงินเดือนทำงาน!”

“หากได้รับความมิพอใจก็ไปหางานที่ไม่ต้องเจอเช่นนี้สิ!”

“เห็น ๆ อยู่ว่าเป็นนางรับใช้ ยังจะคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูอีก!”

“คุณหนูของข้าเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน ทั้งยังเป็นพระชายาอ๋องอี้ ชิวเหวินซวงมีคุณสมบัติอันใดให้คุณหนูของพวกเราหึงหวงกัน?? นางคู่ควรหรือ?”

“เรื่องราวยังมิทันกระจ่างชัดแจ้ง ก็กล้าบอกให้คุณหนูของข้าขอโทษนางแล้ว!”

“เช่นนั้นต่อจากนี้ไปพวกเจ้าก็เรียกนางว่าพระชายาสิ เวลามีเรื่องอันใดเกิดขึ้นก็มิต้องมาหาคุณหนูของพวกเรา!”

ลู่หนานถูกหลิงอวี๋และหลิงซวนดุเข้าก็หน้าแดงหูแดง พูดไม่ออก

จ้าวซวนก็จ้องลู่หนานด้วยสายตาดุ พลางเอ่ยเสียงขรึม “ลู่หนาน ขอโทษพระชายา!”

ลู่หนานไม่เข้าใจการพลิกไปมาระหว่างผู้หญิงนัก หลังจากได้ยินชิวเหวินซวงพูดเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าหลิงอวี๋ทำผิดแล้ว

ตอนนี้ได้ยินหลิงอวี๋พูดเช่นนี้ เขาก็รู้สึกว่าหลิงอวี๋พูดถูก

แม้ว่าชิวเหวินซวงจะทุ่มเททำงานให้กับตำหนักอ๋องอี้เพียงใด สถานะของนางก็ไม่สามารถเทียบได้กับหลิงอวี๋

ลู่หนานรู้ว่าตนหุนหันพลันแล่น จึงโค้งคำนับหลิงอวี๋

“ข้าขอโทษ พระชายา ลู่หนานพูดผิดไปแล้ว! ลู่หนานขอโทษพระชายาขอรับ!”

หลิงอวี๋เห็นว่าแม้ว่าใบหน้าของลู่หนานจะดูไม่สู้ดี แต่คำขอโทษกลับจริงใจมาก จึงเอ่ยอย่างเย็นชา

“เอาเถิด เรื่องนี้ก็ปล่อยมันไปเช่นนี้! คราวหน้าก็ระวังหน่อย อย่าพูดกระไรโดยที่ไม่รู้เรื่องทั้งหมด!”

“ช่วงนี้ที่ตำหนักมีเรื่องมากมาย ทุกคนต่างร้อนอกร้อนใจ คนที่ยินดีอยู่ก็ทำงานไป! ส่วนคนที่ไม่ยินดีอยู่ก็หางานใหม่เถิด!”