ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 337

องค์ชายเว่ยสั่นขาพลางมองรองเท้าหุ้มข้อตนมีจุดสกปรกก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ทันใด

“เป็นพวกเจ้าพูดเองหนา! ว่าทำอะไรย่อมได้! อย่าว่าตัวข้ากลั่นแกล้งพวกเจ้าแล้วกัน!”

“เห็นหรือไม่ว่ารองเท้าตัวข้าสกปรก! มาช่วยข้าทำความสะอาดซิ!”

เพื่อแสดงจิตใจซื่อสัตย์ ชิวเหวินซวงก้าวไปข้างหน้าทันที

แม้ลู่หนานจะรู้สึกว่ามิเหมาะก็ไม่ได้รั้งนางไว้

หลิงอวี๋ยิ้มเยาะ ถึงชิวเหวินซวงต้องขายหน้าก็มิคิดยั้งนางไว้เหมือนกัน

ลู่หนานกับจ้าวซวนมองเรื่องที่ไร้ศักดิ์ศรีประเภทนี้ว่าทำไปแล้วจะได้อะไร!

เมื่อองค์ชายเว่ยเห็นคนที่เดินมาแต่งตัวเป็นนางรับใช้ก็ยิ้มเยาะกล่าวว่า

“ผู้ใดว่าให้เจ้ามา เจ้านับเป็นสิ่งของกระไร? ไสหัวไป…”

“พระชายาอ๋องอี้ มิใช่เจ้าอ้อนวอนตัวข้ารึ? เจ้ามา!”

“คุกเข่าช่วยตัวข้าถอดรองเท้าทำความสะอาดซะ แล้วข้าจะให้เจ้ายืมใช้มุกตะขาบฟ้า!”

เมื่อคำพูดนี้เอ่ยออก หลิงอวี๋โกรธเกรี้ยวฉับพลัน

แค่จัดการสิ่งสกปรกบนรองเท้าก็รู้สึกอัปยศเกินพอแล้ว!

องค์ชายเว่ยยังกล้าเพิ่มเงื่อนไขคุกเข่าด้วย นางไม่เห็นพ้องต่อความอัปยศอดสูเช่นนี้อันขาด!

“พวกเรากลับ!”

หลิงอวี๋ตะโกนดุเดือดหันหน้าหมายไป

ชิวเหวินซวงกลับพูดประโยคหนึ่งอย่างใสซื่อ “พระชายา ท่านมิอยากช่วยท่านอ๋องแล้วหรือเจ้าคะ?”

“คุกเข่าหน่อยเดียวก็มิเสียหายอันใด! ท่านไปเช่นนี้ พวกเราจะมิได้มุกตะขาบฟ้านะเจ้าคะ!”

มิเสียหายอันใด?

วาจานี้ทำสีหน้าหลิงอวี๋ผกผันมิพอ สีหน้าจ้าวซวนก็ผันแปรทันทีด้วย

หลิงอวี๋เป็นพระชายาอ๋องอี้ผู้ผ่าเผยและเป็นชายาเอกของเซียวหลินเทียน มิใช่บ่าวไพร่ที่ใด!