ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 363

เมื่อนางรับใช้ในเรือนมากขึ้น หลิงอวี๋จึงคิดเรียกให้แม่นมลี่กับหลิงซินมา

นางกล่าว “พวกเจ้าทุกคนเชื่อฟังแม่นมลี่ยามปกติ ส่วนยามออกตำหนักกลุ่มสุ่ยหลิงกับหลิงซวน กลุ่มเถาจื่อกับหลิงซินผลัดกันติดตามข้า!”

“ที่เรือนจัดการงานตามคำสั่งแม่นมลี่! ที่นี่ข้าไม่มีกฎมากนัก ทุกคนรับเงินเดือนเหมือนกัน และรับเบี้ยบำเหน็จครึ่งปีหนึ่งครั้ง!”

“เบี้ยบำเหน็จสูงต่ำขึ้นกับความขยันทำงาน! อย่างไรก็ตาม ติดตามข้าพวกเจ้าจักได้รับปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน!”

เมื่อสุ่ยหลิงได้ยินข่าวดีแบบนี้ ดวงตาก็ประกายฉับพลันพลางถามตรงไปตรงมา

“คุณหนูเจ้าคะ พวกเราใช้เงินพวกนี้ไถ่ถอนตัวเองได้หรือไม่เจ้าคะ?”

หลิงอวี๋ผงกศีรษะ ยิ้มตอบ “ได้แน่นอน! แต่ตอนนี้ข้าต้องการกำลังคน หากพวกเจ้าอยากไปก็ต้องอยู่อย่างน้อยสองปี!”

“หลังสองปีถ้าประพฤติตัวดี ข้าก็มิต้องการเงินค่าไถ่ถอนพวกเจ้า ข้าจักคืนสัญญาทาสให้พวกเจ้าเลย!”

เมื่อเถาจื่อฟังก็ใจเต้น แต่ก็ยากจะเชื่อลงว่าคุณหนูผู้นี้จะเป็นนักบุญปานนี้เชียวรึ?

หลิงซินมองทั้งสองอย่างหน้าใหญ่พลางเอ่ย “คุณหนูพูดคำไหนคำนั้น ยามนี้พวกเจ้ายังไม่เชื่อก็คอยดูเอาเถิดหนา!”

“ข้าขอรับประกัน หากพวกเจ้ารู้ว่าคุณหนูเป็นคนเช่นไร แม้จักคืนสัญญาทาสพวกเจ้า พวกเจ้าจักมิจากไปแน่!”

หลิงอวี๋หัวเราะเบา ๆ กล่าวว่า “ข้ามีคำขอเพียงข้อเดียว อยู่ข้างกายข้าต้องภักดีต่อข้าและห้ามกระทำเรื่องเป็นภัยกับทุกคนในเรือนบุหงา!”

“อยู่ที่นี่ข้าหวังว่าเราจะเหมือนครอบครัวกันจริง ๆ ห้ามคิดต่อร้ายกัน! รักใคร่ซึ่งกันและกัน!”

เหล่านางรับใช้ต่างพยักหน้า กล่าวจริงจัง

“คุณหนูโปรดวางใจ เราจักภักดีต่อท่านแน่นอนเจ้าค่ะ!”

“แม่นม เจ้าไปเตรียมที่พักสุ่ยหลิงกับเถาจื่อ พวกนางขาดเหลือสิ่งใด เจ้าก็พาพวกนางไปซื้อเสีย!”

หลิงอวี๋สั่งเสร็จทุกคนพลันแยกย้าย

หลิงซวนอยู่ข้างหลัง นางรอมาครึ่งค่อนวันก็สบโอกาสพูดเสียที