ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 366

หลิงอวี๋เพิ่งเข้ามาไม่นานก็นั่งลง เถ้าแก่หลี่พาตัวแทนเข้ามาแล้ว และพวกเขาล้วนเป็นพ่อค้าที่ถนนสายนี้

ในบรรดานั้นมีเถ้าแก่ถังแห่งโรงน้ำชาที่ใหญ่ที่สุดบนถนนกับลูกชายของเขา

เถ้าแก่ถังวัยห้าสิบกว่าปี สวมอาภรณ์คุมยาวสีน้ำเงินเข้ม

ใบหน้าเขาอ้วนจ้ำม่ำ ล่างหน้าผากมีสีชาดำวับวาบ สองคิ้วโก่งโค้ง ดวงตาเรียวยาว เค้าหน้านั้นดุจพระสังกัจจายน์

ถังซุนลูกชายของเขาวัยสี่สิบกว่าปี ดวงตาเหมือนเถ้าแก่ถัง มีผิวสีข้าวสาลี เติบโตมารูปงามนัก

เถ้าแก่หลี่แนะนำพวกเขาให้หลิงอวี๋รู้จัก พลันเอ่ยว่า

“เราเลือกเถ้าแก่ถังเป็นตัวแทน ร้านเขาใหญ่สุดและเสียหายมากสุดเช่นกัน!”

หลิงอวี๋ก็รู้จักร้านของตระกูลถัง

แม้ธุรกิจของเถ้าแก่ถังจะไม่ได้เปิดทั่วแคว้นเหมือนตระกูลกวน แต่เหล่าพ่อค้าต่างถิ่นครั้นมาเมืองหลวงต่างมาซื้อใบชาร้านตระกูลถังกลับไปเป็นพื้นฐาน

“คารวะเถ้าแก่ถัง!”

หลิงอวี๋คำนับมือกระตือรือร้น กล่าวตรง ๆ โดยไร้พิธีรีตอง

“เถ้าแก่ถัง เรื่องในวันนี้ท่านว่าเป็นเช่นใด? ท่านคิดว่า หากข้าไปขอประทานอภัยจักแก้ปัญหาได้หรือไม่?”

เถ้าแก่ถังมองหลิงอวี๋ยิ้ม ๆ “เกรงว่าพระชายาไปก็ไร้ประโยชน์!”

“ข้าเป็นนักการค้าเชื่อในผลประโยชน์เป็นสิ่งแรกเท่านั้น! องค์ชายเว่ยทรงหมายเอาพื้นที่ผืนนี้ให้ได้ เพราะคำขออภัยจากท่านมิเอื้อประโยชน์ทางการเงิน!”

“เฮอะ ๆ เถ้าแก่ถังเฉียบแหลมนัก!”

จากเพียงวาจานี้หลิงอวี๋ก็กระจ่างแล้วว่าเถ้าแก่ถังคือบุคคลตื่นรู้ที่หาได้ยากในพ่อค้าเหล่านั้น!

เถ้าแก่หลี่กับเถ้าแก่คนอื่น ๆ ฟังไม่เข้าใจพลันกล่าวร้อนใจ

“แต่หากพระชายาอ๋องอี้ไม่ไปขอประทานอภัย องค์ชายเว่ยต้องบังคับรื้อถอนร้านพวกเราแน่!”

“อย่าวู่วาม รอดูไปก่อน! ในเมื่อพระชายาอ๋องอี้เชิญเราเข้ามาจักต้องมีวิธีแก้ไข เหตุใดเรามิลองฟังนางพูดเล่า?” เถ้าแก่ถังพูดยิ้มกริ่ม

ถังซุนมองหลิงอวี๋ฉงน เขาเคยได้ยินข่าวลือของหลิงอวี๋กับหูเช่นกัน

เขามโนภาพมิได้จริง ๆ ว่าคนคนหนึ่งจะเปลี่ยนแปลงไปมากขนาดนี้ได้อย่างไร!