ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 386

เป็นเวลาสองวันแล้วที่หลิงอวี๋มิได้ไปที่เรือนริมวารี ในทุกวันนางจะพาหลิงซวนกับเถาจื่อไปนั่งตรวจที่โรงเหยียนหลิง หรือไปซื้อเครื่องยาสมุนไพรกับเกิ่งเสี่ยวหาว

การค้าของเกิ่งเสี่ยวหาวเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้ว เขาไม่เพียงแต่คุ้นเคยกับทุกหมู่บ้านภายในรัศมีร้อยลี้จากเมืองหลวงเท่านั้น เขายังคุ้นเคยกับเครื่องยาสมุนไพรที่มีในภูเขาทุกแห่งในพื้นที่ด้วย

“ท่านพี่ คราที่ข้าออกไปเดินดูรอบ ๆ ถึงได้พบว่าใต้หล้านี้กว้างใหญ่มาก มีคนยากจนมากมาย สงครามในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ทำลายบ้านเรือนของผู้คนไปมิน้อยเลย!”

“ท่านพี่ต้องไม่เชื่อแน่ ๆ ว่าบางคนยังอาศัยอยู่ในถ้ำอยู่เลย! ชีวิตของพวกเขายากลำบากนัก!”

เกิ่งเสี่ยวหาวถอนหายใจพลางเอ่ย “ข้าอยากช่วยเหลือพวกเขา แต่ข้าก็ช่วยคนมากถึงเพียงนั้นมิได้!”

พอได้ยินสิ่งนี้หลิงอวี๋จึงเอ่ย “ถ้าอย่างนั้นสามารถช่วยได้เท่าไหร่ก็เท่านั้นเลย! อีกอย่าง เสี่ยวหาว การหาปลามาให้เขากินนั้นมิดีเท่าสอนเขาตกปลาหรอก...”

หลิงอวี๋เห็นว่าเกิ่งเสี่ยวหาวไม่เข้าใจ จึงอธิบายอย่างเข้าใจง่ายให้เขาฟัง

“เจ้าช่วยพวกเขา ให้เงินพวกเขา แต่เงินมันก็ต้องหมดไป แต่หากเจ้าสอนวิธีหาเงินกับพวกเขา นั่นต่างหากที่จะช่วยเหลือพวกเขาได้ตลอดไป!”

“ข้าไปเยี่ยมหมู่บ้านของหลี่ชุงมา พวกเขาพึ่งพาภูเขา ในเขามีเครื่องยาสมุนไพรมากหลาย ทั้งยังมีผักป่าอีกมาก พวกนี้ล้วนเป็นเงินทั้งนั้น!”

“ขอเพียงไม่ขี้เกียจ พื้นที่ภูเขาที่ถูกทิ้งร้างเหล่านั้นก็สามารถพัฒนาได้ ยังสามารถปลูกผักกับเครื่องยาสมุนไพรได้อีก!”

“เจ้าสอนวิธีการเหล่านี้ให้พวกเขา แม้ว่าการทำเช่นนี้มิทำให้ร่ำรวย แต่มันก็ทำให้การกินอิ่มท้องเป็นเรื่องง่าย ๆ ได้เลย!”

เกิ่งเสี่ยวหาวได้ยินตาก็เป็นประกาย เขาพยักหน้าพลางเอ่ย “ท่านพี่ ท่านความคิดดีมาก เดี๋ยวข้าจักไปสอนพวกเขา!”

ช่วงนี้ปี้ไห่เฟิงทำงานเป็นคนดูแลม้าให้หลิงอวี๋ มือของเขาตกสะเก็ดแล้ว หลิงอวี๋บอกว่าเขายังต้องพักผ่อนอีกสักพักถึงจะสามารถเริ่มการฟื้นฟูได้

เขาตามพวกหลิงอวี๋ออกมาข้างนอก รู้สึกว่าจิตใจร่าเริงมาก ๆ

วันนี้กลับไปถึงเมืองหลวงก็เกือบจะมืดแล้ว หลิงอวี๋กำลังคิดจะพาพวกเถาจื่อกลับไปกินอาหารเย็นที่เรือนบุหงา แต่พอคนเฝ้ายามเห็นนางก็วิ่งเข้ามาพลางเอ่ย

“พระชายา ตระกูลกวนส่งจดหมายมาถึงพระชายาขอรับ!”

หลิงอวี๋เปิดดู เห็นว่าเป็นท่านกวนเอ้อร์นัดให้ตนไปพบที่ภัตตาคารจินซิน

“พี่ปี้ รบกวนไปส่งพวกเราไปที่ภัตตาคารจินซินหน่อย”

หลิงอวี๋นึกถึงยาแก้พิษที่นางให้กับท่านกวนเอ้อร์เมื่อครั้งที่แล้ว มิรู้ว่านายท่านกวนกินไปแล้วช่วยรักษายาพิษได้หรือไม่