ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 393

“คุณหนูใหญ่ขอรับ คนของพวกเขามากเกินไป พวกเรารีบหนีเถอะขอรับ!”

เมื่อพ่อบ้านเหอเห็นคนกลุ่มใหญ่ห้อตะบึงมาทางนี้ก็รีบดึงกวนอิ่งจากไป

ครั้นกวนอิ่งเห็นลิ่วล้อตัวเองล้มลงเป็นแถบในพริบตา และมองพวกหลิงอวี๋เข้ามาอย่างดุดัน นางก็ตกใจกลัวเสียแล้ว

กวนอิ่งรีบขึ้นม้าพลันหนีไปพร้อมผู้คุ้มกันที่เหลือ

ท่านกวนเอ้อร์หมายไล่ตาม แต่กวนซิงกอดเขาไว้แน่นจึงตามไปมิได้ ทำได้เพียงมองกวนอิ่งหนีไปไกลอย่างเหี้ยมเกรียม!

“ท่านเอ้อร์…”

หลิงอวี๋วิ่งมาใกล้ก็เห็นสายจูงสุนัขยังห้อยบนคอท่านเอ้อร์อยู่ พลางอุ้มกวนซิงโดยที่เลือดเต็มตัว…

ยังมีฮูหยินสวมอาภรณ์กะรุ่งกะริ่งพร้อมดาบเล่มหนึ่งเสียบบนท้อง แต่บนหน้ากลับแขวนรอยยิ้มไว้…

หัวใจของหลิงอวี๋จมดิ่งลงหนักหน่วง ไม่ต้องเห็นด้วยตาตัวเอง นางก็เดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น…

พวกเขามาช้าเกินไป… !

“ท่านเอ้อร์…”

เป็นครั้งแรกที่หลิงอวี๋มิรู้ว่าควรพูดสิ่งใด ไม่ว่าคำปลอบโยนใด ๆ ก็ไร้ความหมายกับสถานการณ์เช่นนี้!

เป็นท่านกวนเอ้อร์ตอบสนองก่อน ด้วยเสียงเย็นชา

“พระชายาอ๋องอี้ โปรดช่วยข้าดูแลลูกชั่วคราว… และข้าขอยืมกำลังคนด้วยได้หรือไม่!”

เขาก็มีความเจ็บแค้นต่อหลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนเช่นกัน!

เขาขอร้องเซียวหลินเทียนคุ้มครองครอบครัวของตนแล้ว แต่เซียวหลินเทียนกลับทำไม่ได้!

แม้ช่วงก่อนหน้าเซียวหลินเทียนจะถูกลอบฆ่า ตอนนั้นตนก็ไม่มีเวลาไปสนใจ!

แต่ลูกผู้ชายเอ่ยวาจามิคืนคำ!

ในเมื่อเซียวหลินเทียนรับปากแล้วก็ควรทำให้ได้!

เดิมทีท่านกวนเอ้อร์คิดว่า ในเมื่อพวกเจ้าไร้เมตตาธรรม งั้นก็อย่าหาว่าข้าไร้คุณธรรม!

ฉะนั้นเมื่อเขาถูกกวนอิ่งใช้ฮูหยินกับลูกข่มขู่ เลยใช้จดหมายหนึ่งฉบับหลอกหลิงอวี๋ไปภัตตาคาร

แต่พอใกล้จะสำเร็จ เขากลับใจอ่อน…

ไม่ว่าเซียวหลินเทียนจะผิดคำพูดมากเพียงใด แต่หลิงอวี๋กลับเป็นสตรีใจกว้างผ่อนปรนที่หายากในใต้หล้า

นางมิควรตกในกำมือกวนอิ่งเพราะความลำบากของตน!

ดังนั้นเขาจึงบอกเป็นนัยกับหลิงอวี๋ให้หลิงอวี๋หนีไปเสีย

ผู้ใดจะรู้ว่าหลิงอวี๋ยังทนแส้กวนอิ่งมากมายปานนี้ และไม่รู้ว่าต้องประสบคำเหยียดหยามต่อด้วยหรือไม่…