ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 392

“ฮ่าฮ่า… เจ้าคลานมาให้ข้าดูซิ!”

“พวกเจ้าได้ยินรึยัง? กวนผิงยอมรับว่าตัวเองเป็นสุนัขของตระกูลกวนแล้ว! ฮ่าฮ่า!”

กวนอิ่งระเบิดหัวร่ออย่างเหิมใจพลางชี้ยังผู้คุ้มกันคนหนึ่ง

“ไปเอาสายจูงสุนัขมาคล้องให้เขาเสีย เมื่อเขาคลานจนข้าพอใจแล้ว ข้าจักปล่อยฮูหยินเขาไป!”

ผู้คุ้มกันคนนั้นเอาสายจูงสุนัขมาคล้องคอของท่านกวนเอ้อร์จริง ๆ

ผู้คุ้มกันคนหนึ่งปลดเชือก และเท้าข้างหนึ่งก็เตะท่านกวนเอ้อร์หงายพื้น

“คลาน… คลานไว ๆ…”

ท่านกวนเอ้อร์กระอักเลือดสดเต็มปาก เนื่องจากขบฟันอย่างแรง…

ทันทีที่เขาลุกนั่ง แส้ของกวนอิ่งก็ทักทายบนหน้าทันที

เพียะ…

การหวดด้วยแส้ทำให้ใบหน้าท่านกวนเอ้อร์เนื้อปริในทันใด

“คลานไว ๆ… มิเช่นนั้นข้าจักพิ่มผู้ชายอีกสองคนให้ฮูหยินเจ้าเสีย…”

ท่านกวนเอ้อร์จ้องกวนอิ่งเขม็ง สุดท้ายก็คุกเข่าลงอย่างอัปยศ

“ท่าน…”

ฮูหยินกวนเอ้อร์มองสามีชายชาติเสือของตน ยอมต้อยต่ำเช่นนี้เพื่อชีวิตรอดของนางกับลูก แล้วนางก็รู้สึกดุจมีดกรีดหัวใจ

ขณะนั้นเอง ฮูหยินกวนเอ้อร์ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ตนถูกคนข่มขืนไปแล้ว นางจะมีหน้าใช้ชีวิตอยู่บนโลกได้อย่างไร!

แม้เพื่อช่วยท่านกวนเอ้อร์ นางก็มิอาจมีชีวิตอย่างไร้ความหมายได้!

“ท่าน… อย่าคลาน… อย่าก้มหัวให้เดรัจฉานพวกนี้…”

“ข้าภูมิใจที่เป็นฮูหยินของท่าน… ชาตินี้ข้าไม่มีวาสนากับท่าน ชาติหน้าก็ยังเต็มใจออกเรือนกับท่านอีกเจ้าค่ะ…”

ขณะฮูหยินกวนเอ้อร์ตะโกนก็ใช้กำลังทั้งหมดผลักชายบนตัวออก พลันคว้าดาบที่ตกอยู่ข้าง ๆ ชายหนุ่มขึ้น…

ฝูงชนยังไม่ทันตอบโต้ ฮูหยินกวนเอ้อร์ก็พลิกดาบในมือแทงคอตัวเองอย่างเฉียบขาด…

“ท่าน… มีชีวิตที่ดี… ดูแลลูกของท่านให้ดี…”