ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 396

หลิงอวี๋ไม่ได้นอนทั้งคืน ทั้งยังเจ็บทั่วกาย แค่อยากกลับไปจัดการบาดแผลและนอนพักบ้าง

ไฉนจะคิดว่าเสิ่นจวนจะขวางประตูไว้เช่นนี้

“หลีกไป!”

หลิงอวี๋พูดเยือกเย็น

“ทำไม จะวางอำนาจเป็นพระชายาอีกรึ?”

เสิ่นกวนร้องเสียงแหลม “พี่สะใภ้ เจ้าทำแบบนี้ได้เยี่ยงไร! รนออกเรือนกับท่านพี่ของข้า! แต่ดึกดื่นมิกลับบ้านกลับช่อง…”

หลิงอวี๋ตะโกนด้วยสีหน้าเย็นเยียบ “เถาจื่อ!”

ครั้นเถาจื่อเห็นเสียงร้องของเสิ่นจวนดึงดูดคนมาล้อมชมมากมาย หน้าก็ขรึมลงทันที

เมื่อได้ยินหลิงอวี๋เรียกตน เถาจื่อก็มุ่งตรงไปข้างหน้าคว้าคอเสิ่นจวนไว้โดยมิเอ่ยคำใด

เป็นญาติประสากระไรถึงกล้ามาใส่ไคล้คุณหนูของตนหน้าระรื่น!

ช่างกวนบาทาเสียจริง!

“ตัวข้าไปตรวจคนไข้มา! เจ้าเอะอะหาปะไร?”

หลิงอวี๋พูดอย่างเย็นชา “เจ้าเป็นแค่แขก ถึงก้าวก่ายฟ้าดินได้ แต่ก็ยุ่มย่ามเจ้าบ้านมิได้!”

“ผู้ใดให้หน้าเจ้า?”

“ไม่ว่าข้าจะรนแบบที่เจ้าว่าหรือไม่ ท่านอ๋องยังมิว่ากระไร แล้วเจ้าเป็นบ้ากระไร?”

เมื่อหลิงอวี๋เห็นคนกำลังมุงดูอยู่ก็พลันกล่าวมิปรานีแม้แต่น้อย

“คราก่อนไทเฮาทรงตำหนิเจ้าว่าปากคอเราะรายมิใช่หรือ? ไฉนไม่กี่วันก็ลืมเสียแล้วรึ? อยากให้ไทเฮาส่งแม่นมมาอบรมเจ้าอีกหรือไม่เล่า?”

เสิ่นจวนถูกเถาจื่อบีบจนหายใจไม่ออก นางทั้งร้อนใจและเกลียดแค้น ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามือเถาจื่อไว้

เถาจื่อโดนนางคว้าได้จึงเริ่มออกแรงมือ ใบหน้าเสิ่นจวนอัดอั้นจนเขียวฉับพลัน

“อยากเป็นพระชายาอ๋องอี้ เช่นนั้นก็ต้องรอให้ตัวข้าหย่าจึงถึงตาเจ้า!”

หลิงอวี๋ไม่ไว้หน้าเสิ่นจวนสักกระผีก แฉความจอมปลอมของนางตรง ๆ