ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 4

หลิงอวี๋คิดที่จะหยิบเครื่องมือและยาเพื่อไปช่วยรักษาเสี่ยวเมา

ทว่าประตูห้องใหญ่ก็ถูกเปิดขึ้นในทันที สาวใช้แม่นมที่อยู่ด้านนอกอาจจะเข้ามาได้ทุกเมื่อ หลิงอวี๋จึงไม่กล้าที่จะทำอะไรผลีผลาม

ทำได้เพียงแต่สงบนิ่งรอคอยเวลา

พ่อบ้านฟั่นด้านนอกนั้นถูกแม่นมลี่ถามไถ่จนรู้สึกรำคาญใจ จึงใช้เท้าเตะไปยังแม่นมลี่ แล้วเอ่ยออกมาอย่างเย็นชาไร้ปรานี

“ไสหัวไป สุนัขดี ๆ จะต้องไม่มาขวางทาง”

เมื่อหลิงอวี๋มองออกไป ก็พบว่าแม่นมลี่ถูกผลักจนล้มลงบนพื้นอย่างแรง

ดูเหมือนว่าแม่นมลี่เองก็คงจะถูกแส้หวดมาก่อน เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง บนใบหน้ายังมีคราบเลือดอยู่ไม่น้อย...

“แม่นมลี่ เจ้าอย่ามามัวเสียเวลาอีกเลย รีบจัดการเก็บกวาดอยู่ในเรือนหลานย่วนเสียดี ๆ เถิด!”

สาวใช้ที่ดูหยิ่งยโสคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้าของแม่นมลี่ เอ่ยออกมาอย่างได้ใจ

“พ่อบ้านฟั่นได้เลื่อนขั้นให้ข้าเป็นสาวใช้ใหญ่แล้ว ต่อไปทุกคนในเรือนหลานย่วนจะต้องอยู่ภายใต้การดูแลของข้า”

“ท่านอ๋องบอกออกมาแล้วว่า หากพวกเจ้ายังจะไม่เชื่อฟัง ข้าก็มีอำนาจทีจะทุบตีพวกเจ้าจนตายได้!”

“หลิงผิง เจ้าเป็นสาวใช้ข้างกายของพระชายา หนังสือสัญญาขายตัวยังอยู่ในมือของพระชายา เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาทุบตีพวกเรา?” แม่นมลี่อดทนต่อความเจ็บปวดเอ่ยตำหนิออกมา

หลิงผิงยิ้มออกมาอย่างได้ใจ “เฮ้ นางถือว่าเป็นพระชายาของตระกูลใดกัน! ท่านอ๋องเคยยอมรับนางหรือไม่?”

“อีกทั้ง เจ้าหมูโง่นี่ไม่ใช่ว่าขโมยสมบัติล้ำค่าที่สืบทอดมาของท่านอ๋องไปหรอกหรือ?”

“เพื่อเป็นการชดใช้ หนังสือสัญญาการขายตัวของพวกเราล้วนแต่มอบให้กับท่านอ๋องไปแล้ว ต่อไปข้าก็คือคนของท่านอ๋องแล้ว ไม่มีทางจะเป็นบ่าวรับใช้ของเจ้าหมูโง่นี้อีก!”

“แม่นมลี่ แม้แต่ท่านเองก็เป็นคนของท่านอ๋อง ท่านอ๋องจะให้ท่านไปตาย ท่านจะยังมีชีวิตอยู่ได้อีกหรือ? หากว่ารู้แล้ว ต่อไปก็คอยเชื่อฟังข้าดี ๆ เถิด!”

“เจ้า เจ้า......” แม่นมลี่ถูกทำให้โมโหจนเอ่ยไม่ออก

หลิงผิงไม่สนใจนางอีก หมุนกายแล้วเดินเข้าไปด้านในห้อง

หลิงอวี๋ที่คิดจะช่วยแม่นมลี่ เพิ่งจะเดินมาถึงหน้าประตู ก็ชนเข้ากับหลิงผิง

หลิงผิงตื่นตกใจ โมโหจนถึงขีดสุด จนตบลงบนใบหน้าของหลิงอวี๋

หลิงอวี๋ที่เดิมทีนั้นอ่อนแรงอยู่แล้ว ทั้งกายคนก็ล้มลงบนพื้นในทันที