ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 3

“ตึก ตึก...ตึก...”

ไม่รู้ว่าสลบไปนานเท่าไหร่ หลิงอวี๋ได้ยินเสียงนาฬิกาดังตึกตึกแว่ว ๆ จนลืมตาขึ้นมา...

ทันใดนั้น เบื้องหน้าของหลิงอวี๋ก็สว่างวาบขึ้นมา ร่างกายของเธอจริง ๆ แล้วอยู่ในห้องวิจัยอิสระที่มหาลัยการแพทย์ของตนเอง!

หรือว่าตนเองจะเดินทางข้ามเวลากลับมาแล้ว?

หลิงอวี๋ลุกขึ้นมาอย่างตื่นเต้นขึ้นมา ทว่าเพียงเคลื่อนไหวร่างกายก็รู้สึกได้ว่าทั่วทั้งร่างกายเจ็บปวด และยังมีเลือดสดไหลนองออกมา...

เธอก้มหัวลงไปมองก็พบว่าร่องรอยบาดเจ็บของแส้ก็ถูกนำกลับมาด้วย!

เธออดทนต่อความเจ็บปวดตามหากล่องยา แล้วฉีดยาบาดทะยักให้กับตนเอง ก่อนจะรีบจัดการบาดแผลอย่างรวดเร็ว

มีรอยแส้มากมายอยู่ตรงหน้าอก แผ่นหลัง และบนใบหน้า ล้วนแต่ลึกลงสู่ผิวหนัง มองดูแล้วช่างน่าหวาดกลัวและโหดร้าย

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังจัดการอาการบาดเจ็บบนร่างกายอยู่ทางนี้นั้น ก็ก่นด่าสาปแช่งเซียวหลินเทียนไปพลาง สาปแช่งให้เขาไม่ได้ตายดี ขาดลูกหลานสืบสกุล...

เมื่อคำด่า “ขาดลูก” สองคำนี้ออกมา ก็คิดถึงเสี่ยวเมาที่ปกป้องตนเองจนไม่อาจสาปแช่งต่อไปได้

เธอไม่ได้หวังให้เสี่ยวเมาตายไป!

บาดแผลของหลิงอวี๋เพิ่งจะใส่ยาลงไป ขณะที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังลอยมา

เธอตื่นตกใจ ทันใดนั้นดวงตาก็มืดมนทันที ประหลาดใจที่พบว่าตนเองยังอยู่ในจวนอ๋องที่อธิบายไม่ได้นั้นอยู่อีก

เด็กน้อยตัวผอมบางที่ขดอยู่ปลายเท้าของเธอ ก็คือเสี่ยวเมา!

หลิงอวี๋ประคองร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บนั้น แล้วเข้าไปช่วยตรวจร่างกายของเสี่ยวเมา

ก็ได้ยินด้านนอกนั้นมีคนพูดคุยกันออกมา

แม่นมของหลิงอวี๋ แม่นมลี่คุกเข่าลงบนพื้น ร้องไห้อ้อนวอนออกมาอย่างขมขื่น

“พ่อบ้านฟั่น ขอร้องท่านล่ะ ได้โปรดเชิญเรียกหมอให้คุณชายน้อยและพระชายาเถิด! คุณชายน้อยถึงขั้นกับกระอักเลือดออกมาแล้ว หากว่ายังไม่เรียกหมอมาให้เขาจะต้องตายไปแน่!”

พ่อบ้านฟั่นเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “คุณชายน้อยอะไรกัน ท่านอ๋องของพวกเรายังไม่เคยยอมรับเขามาก่อน นั่นเป็นเพียงแค่ลูกนอกสมรสเท่านั้น!”

“ต่อให้เจ้าจะโขกหัวให้ข้าสักหนึ่งร้อยครั้ง ข้าเองก็ไม่มีทางช่วยพวกเจ้าเรียกหมอมา!”

“ท่านอ๋องมีคำสั่ง ก่อนที่คุณชายเฮยจื่อจะไม่เป็นอะไรแล้วนั้น พวกเจ้าจะต้องอยู่ในเรือนหลานย่วนเพื่อสำนึกตน!”

“หากว่าคุณชายเฮยจื่อเป็นอะไรไป พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องถูกฝังไปพร้อมกับเขา!”

หลิงอวี๋ได้ยินคำของพ่อบ้านฟั่นแล้ว ก็โกรธเกลียดเสียจนต้องกัดฟันแน่น