ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 3

“ตึก ตึก...ตึก...”

ไม่รู้ว่าสลบไปนานเท่าไหร่ หลิงอวี๋ได้ยินเสียงนาฬิกาดังตึกตึกแว่ว ๆ จนลืมตาขึ้นมา...

ทันใดนั้น เบื้องหน้าของหลิงอวี๋ก็สว่างวาบขึ้นมา ร่างกายของเธอจริง ๆ แล้วอยู่ในห้องวิจัยอิสระที่มหาลัยการแพทย์ของตนเอง!

หรือว่าตนเองจะเดินทางข้ามเวลากลับมาแล้ว?

หลิงอวี๋ลุกขึ้นมาอย่างตื่นเต้นขึ้นมา ทว่าเพียงเคลื่อนไหวร่างกายก็รู้สึกได้ว่าทั่วทั้งร่างกายเจ็บปวด และยังมีเลือดสดไหลนองออกมา...

เธอก้มหัวลงไปมองก็พบว่าร่องรอยบาดเจ็บของแส้ก็ถูกนำกลับมาด้วย!

เธออดทนต่อความเจ็บปวดตามหากล่องยา แล้วฉีดยาบาดทะยักให้กับตนเอง ก่อนจะรีบจัดการบาดแผลอย่างรวดเร็ว

มีรอยแส้มากมายอยู่ตรงหน้าอก แผ่นหลัง และบนใบหน้า ล้วนแต่ลึกลงสู่ผิวหนัง มองดูแล้วช่างน่าหวาดกลัวและโหดร้าย

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังจัดการอาการบาดเจ็บบนร่างกายอยู่ทางนี้นั้น ก็ก่นด่าสาปแช่งเซียวหลินเทียนไปพลาง สาปแช่งให้เขาไม่ได้ตายดี ขาดลูกหลานสืบสกุล...

เมื่อคำด่า “ขาดลูก” สองคำนี้ออกมา ก็คิดถึงเสี่ยวเมาที่ปกป้องตนเองจนไม่อาจสาปแช่งต่อไปได้

เธอไม่ได้หวังให้เสี่ยวเมาตายไป!

บาดแผลของหลิงอวี๋เพิ่งจะใส่ยาลงไป ขณะที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังลอยมา

เธอตื่นตกใจ ทันใดนั้นดวงตาก็มืดมนทันที ประหลาดใจที่พบว่าตนเองยังอยู่ในจวนอ๋องที่อธิบายไม่ได้นั้นอยู่อีก

เด็กน้อยตัวผอมบางที่ขดอยู่ปลายเท้าของเธอ ก็คือเสี่ยวเมา!

หลิงอวี๋ประคองร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บนั้น แล้วเข้าไปช่วยตรวจร่างกายของเสี่ยวเมา

ก็ได้ยินด้านนอกนั้นมีคนพูดคุยกันออกมา

แม่นมของหลิงอวี๋ แม่นมลี่คุกเข่าลงบนพื้น ร้องไห้อ้อนวอนออกมาอย่างขมขื่น

“พ่อบ้านฟั่น ขอร้องท่านล่ะ ได้โปรดเชิญเรียกหมอให้คุณชายน้อยและพระชายาเถิด! คุณชายน้อยถึงขั้นกับกระอักเลือดออกมาแล้ว หากว่ายังไม่เรียกหมอมาให้เขาจะต้องตายไปแน่!”

พ่อบ้านฟั่นเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “คุณชายน้อยอะไรกัน ท่านอ๋องของพวกเรายังไม่เคยยอมรับเขามาก่อน นั่นเป็นเพียงแค่ลูกนอกสมรสเท่านั้น!”

“ต่อให้เจ้าจะโขกหัวให้ข้าสักหนึ่งร้อยครั้ง ข้าเองก็ไม่มีทางช่วยพวกเจ้าเรียกหมอมา!”

“ท่านอ๋องมีคำสั่ง ก่อนที่คุณชายเฮยจื่อจะไม่เป็นอะไรแล้วนั้น พวกเจ้าจะต้องอยู่ในเรือนหลานย่วนเพื่อสำนึกตน!”

“หากว่าคุณชายเฮยจื่อเป็นอะไรไป พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องถูกฝังไปพร้อมกับเขา!”

หลิงอวี๋ได้ยินคำของพ่อบ้านฟั่นแล้ว ก็โกรธเกลียดเสียจนต้องกัดฟันแน่น

หากว่าตนเองยังคงอยู่ในห้องวิจัยอิสระแล้วนั้น ยาอะไรก็มีอยู่

ที่นี้ไม่มีอะไรอยู่ ต่อให้ตนเองจะมีทักษะทางการแพทย์ที่น่าภาคภูมิใจอยู่ แต่แล้วจะช่วยคนได้อย่างไรกัน?

เดี๋ยวก่อน...เมื่อกี้นี้ตนเองไม่ใช่ว่าเข้าไปในห้องวิจัยหรอกหรือ?

เช่นนั้นแล้วมันเกิดขึ้นจริง หรือว่าตนเองกำลังฝันกันนะ?

หลิงอวี๋คิดไปอย่างวุ่นวาย มือลูบลงไปหน้าอกอย่างคุ้นชิน

ที่นั่นเดิมทีแขวนจี้หยกที่ย่ามอบให้นั้น ตอนนี้กลับว่างเปล่า บนผิวหนังนั้นมีรอยนูนขึ้นมา เป็นเหมือนกับปาน ที่มีขนาดใหญ่เท่ากับจี้หยก

เธอลูบไล้อย่างประหลาดใจอยู่สองสามครั้ง ทันใดนั้นดวงตาก็สว่างวาบขึ้นมา เธอกลับย้อนกลับมายังห้องวิจัยของตนเองอีกครั้ง

ที่แท้แล้วไม่ใช่ความฝัน!

ก็มองไปยังเครื่องมือและยาชนิดต่าง ๆ ในห้องวิจัย

หลิงอวี๋ก็ตื่นเต้นจนเกือบจะกระโดดออกมา นี่ถือว่าสวรรค์โยนนางกลับมายังสถานที่บ้าบอนั่น เพื่อชดเชยหรือ?

เช่นนั้นแล้ว เสี่ยวเมาก็ถือว่ามีทางช่วยเหลือแล้ว?!!