ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 402

“พระชายา… หากท่านอยากรู้ที่อยู่หลิงผิง บ่าวจักพยายามไปสืบถามสุดกำลังเลยเจ้าค่ะ…”

“แต่เรื่องอื่น บ่าวมิรู้จริง ๆ เจ้าค่ะ!”

“ไปให้พ้น…”

แม่นมลี่แกว่งไม้กวาดไล่หลิงหลานออกไป จากนั้นปิดประตูดังปัง

ครั้นหลิงหลานเห็นประตูปิดลงก็เผยหน้าชั่วร้ายมิปกปิดแม้สักนิด

นางจ้องประตูเรือนที่ปิดสนิทอย่างเหี้ยมเกรียม ถ่มน้ำลายและจากไปอย่างเคียดแค้น

ไม่ไกลจากแห่งนั้น ชิวเหวินซวงยืนอยู่หลังต้นไม้และเห็นฉากทั้งหมดกับตา

หลิงหลานยอมจำนนต่อหลิงอวี๋ เพราะเห็นว่าตนไร้ประโยชน์แล้วงั้นหรือง?

จิตสังหารแฉลบผ่านนัยน์ตาของชิวเหวินซวง พอยืนไปครู่หนึ่งก็ไม่พบความเคลื่อนไหวใด ๆ ที่เรือนบุหงา นางจึงโผล่ออกหลังต้นไม้เดินจากไป

ชิวเหวินซวงเพิ่งกลับถึงลานด้านหน้า ทันใดนั้นเด็กสาวรับใช้ก็วิ่งมาพูดว่า

“พี่เหวินซวง มีแม่นมมาหาเจ้าที่หน้าประตูตำหนัก! เจ้าออกไปดูเถอะ!”

“แม่นมใด?”

ความสงสัยเต็มหน้าชิวเหวินซวง ในเมืองหลวงแห่งนี้ผู้ใดจะมาหาตน!

“นางอ้างว่าเป็นญาติห่าง ๆ ของเจ้า เดาว่าคงมีธุระบางอย่างกับเจ้า!”

ชิวเหวินซวงเพิ่งคิดจะให้นางรับใช้ไล่ไปก็พลันได้ยินเด็กสาวรับใช้พูดว่า

“บางทีอาจมิใช่มีธุระ แต่ยืมเงินเจ้า! ข้าเห็นนางขาเป๋ข้างหนึ่งด้วย!”

ชิวเหวินซวงมุ่นคิ้ว นางไม่รู้จักแม่นมที่ขาเป๋!

ทว่าชิวเหวินซวงครุ่นคิดคร่าว ๆ ก็เอ่ยว่า “เช่นนั้นข้าจักออกไปดูหน่อย!”

ชิวเหวินซวงเดินไปข้างนอก เพิ่งจะออกประตูตำหนักอ๋องอี้ก็เห็นคนที่แต่งตัวเป็นแม่นมยืนอยู่มุมข้างกำแพง

นางแต่งตัวสีเข้มเฉิ่มเชย มีผ้าโพกหัวปิดหน้ากว่าครึ่ง

“พี่เหวินซวง… ข้าเอง!”

ชิวเหวินเพิ่งจะซวงเดินไป แม่นมก็เดินกะเผลกมาพลางเปิดผ้าโพกหัวออก

หลิงผิง?

ชิวเหวินซวงเพิ่งได้มองหน้านางชัด ๆ หลิงผิงพลันรีบปิดหน้าทันควัน

“ข้ามีธุระกับเจ้า เราหาสักที่คุยกันเถอะ!”

นัยน์ตาชิวเหวินซวงฉายแววเจตนาฆ่า แต่หายไปอย่างรวดเร็ว