ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 424

เมื่อหลิงหลานได้ยินใจก็เต้นรัว พลันเอ่ยอย่างร้อนใจ

“นี่เพิ่งออกใหม่ เจ้ามิเคยดมก็ช่างปกตินัก!”

“องครักษ์จ้าว พระชายาพึ่งแค่หลักฐานแป้งหอมกล่องเดียวว่าข้าขโมยมาจากเรือนบุหงามิได้หนาเจ้าคะ!”

“แป้งชนิดนี้มีขายทั้งถนนหลักและตรอกเล็กซอยน้อย บางทีข้ากับน้องสาวผู้นี้อาจมิได้ซื้อจากร้านเดียวกัน!”

เมื่อหลิงอวี๋เห็นหลิงหลานยังดื้อดึงยิ่งนัก จึงยิ้มเย็นชาพลางกล่าว

“ข้าขอบอกเจ้าตรง ๆ! มิว่าผู้ใดในเมืองหลวงก็ขายแป้งหอมชนิดนี้ให้เจ้ามิได้ทั้งนั้น…”

“เพราะ… นี่คือสิ่งที่อาจารย์ข้าทำขึ้นมาเอง!”

ในที่สุดหลิงซวนก็สบโอกาสพูดแล้ว นางยิ้มเอ่ยอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง

“อาจารย์ข้ามิชอบแป้งหอมเหล่านั้นที่ขายในเมืองหลวง เพราะกลิ่นฉุนและหยาบ ทาบนหน้าแล้วคล้ายผีกองกอย พวกเราเลยทำแป้งหอมกันเอง!”

หลิงหลานผงะไปฉับพลัน ทว่ายังเถียงว่า “พวกเจ้าเป็นพวกเดียวกัน ต้องช่วยนางพูดเป็นธรรมดา!”

หลิงซวนมิพูดเหลวไหลต่อ เอ่ยตรงไปตรงมาว่า “หลิงซวน เอาจานมาหลาย ๆ ใบ!”

หลิงซวนรุดเข้าไปเอาจานออกมาหลายใบ

หลิงอวี๋ให้จ้าวซวนเทแป้งหอมลงจานสามชนิด นางหยิบขวดเล็ก ๆ มาหยดลงในแป้งหอมสองสามหยด

ผ่านไปครู่เดียว แป้งหอมที่นางรับใช้น้อยนำมาก็แปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้า

ทว่าแป้งหอมของหลิงอวี๋กับหลิงหลานมิเปลี่ยนสีเลยสักนิด

“องครักษ์จ้าว เจ้าสามารถเอายาน้ำขวดนี้ของข้าไปทดลองกับแป้งหอมของคนอื่นอีกได้… แป้งหอมร้อยละเก้าสิบในเมืองหลวงล้วนเปลี่ยนเป็นสีฟ้า!”

หลิงอวี๋ยิ้มอย่างเย็นชา “นั่นเป็นเพราะพวกเขาใส่ตะกั่วและปรอทในแป้งหอม! แป้งที่ตัวข้าทำขึ้นเองมิเปลี่ยนสี เพราะข้ามิได้ใส่ของพวกนั้น!”

“การใช้ของชนิดนั้นเป็นเวลานานจักทำให้ผิวระคายเคือง เกิดความเสียหายของผิว และยังสะสมในร่างกาย ส่งผลให้เกิดผลข้างเคียงต่าง ๆ ต่อสุขภาพ!”

“สำคัญที่สุดคือ ทำลายเส้นประสาท เช่น นอนมิหลับ อ่อนเพลีย ความจำมิดีและอื่น ๆ!”

ครั้นหลิงอวี๋พูดถึงตรงนี้ก็ชี้ยังป้าวัยสี่สิบกว่าคนหนึ่ง