ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 447

วันนี้หลิงอวี๋ไปเปลี่ยนยาให้หลู่ชิ่งอีกครั้ง

จ้าวซวนมองอยู่ด้านข้าง พอเห็นหลิงอวี๋ตรวจเสร็จ เขาก็เอ่ยถามก่อนดื่ม

“พระชายา นี่ก็หลายวันแล้ว! เหตุใดหลู่ชิ่งยังพูดมิได้อีกขอรับ?”

หลิงอวี๋ก็รู้สึกว่ามันแปลกเช่นกัน อาการบาดเจ็บของหลู่ชิ่งฟื้นตัวได้ดี ครั้นเมื่อตนตรวจเขาดวงตาของเขายังมองตามมือของตนได้

นี่เป็นการพิสูจน์ว่าสติปัญญาของหลู่ชิ่งมิได้รับผลกระทบใด ๆ

นางกำลังจะพูด แต่สายตาเหลือบไปเห็นชิวเฮ่าเดินอยู่ข้างนอก

หลิงอวี๋ใจเต้น ส่ายหัวพลางเอ่ย “ข้ามิพบปัญหาใด ๆ ! มิรู้ว่าสิ่งใดส่งผลกระทบต่อเขา!”

จ้าวซวนมองหลู่ชิ่ง ถอนหายใจพลางเอ่ย “หากเขามิหายดี ข้าก็ทำได้เพียงให้คนไปส่งเขากลับบ้านเกิดเท่านั้น!”

“เขายังเยาว์นัก ครั้นมาพึ่งพิงข้ายังมีสุขภาพแข็งแรง... บัดนี้กลายเป็นเช่นนี้... ข้าไม่มีหน้าไปพบพ่อแม่ของเขาแล้ว!”

หลิงอวี๋ยิ้มมิเอ่ยสิ่งใด พลางก้มหน้าเก็บล่วมยา

ทันใดนั้น นางก็เห็นหลู่ชิ่งกะพริบตาให้ตนอย่างสิ้นหวัง

หลิงอวี๋มองอีกครั้ง หลู่ชิ่งก็ดูท่าทางบื้อ ๆ ไปอีกครั้ง

หลิงอวี๋เงยหน้าขึ้น ก็เห็นชิวเฮ่าเดินเข้ามา

“พระชายาอ๋องอี้ หลู่ชิ่งมิสามารถฟื้นตัวได้แล้วจริงหรือขอรับ?”

ชิวเฮ่าเอ่ยอย่างร้อนใจ “พระชายาคิดหาวิธีได้หรือไม่? เห็นเขาเป็นเยี่ยงนี้… พวกเราต่างก็เสียใจยิ่ง!”

หลิงอวี๋ส่ายหัวใบหน้าเย็นชา เก็บล่วมยาแล้วบอกลา

จ้าวซวนไปส่งหลิงอวี๋ กระทั่งทั้งสองคนพ้นสายตาของชิวเฮ่าแล้ว หลิงอวี๋เห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ ก็กระซิบ

“องครักษ์จ้าว เจ้าอยากให้ข้ารักษาหลู่ชิ่งต่อหรือไม่?”

จ้าวซวนรีบพยักหน้า “แน่นอนขอรับ! พระชายา พระชายามีวิธีหรือ?”

หลิงอวี๋มองเขา พลางเอ่ยเรียบ ๆ “หากอยากให้ข้ารักษาเขาต่อใช่ว่าทำมิได้… แต่เจ้าต้องรับปากกับข้าสองเรื่อง!”

“พระชายาบอกมาได้เลยขอรับ ขอเพียงรักษาหลู่ชิ่งได้ อย่าว่าแต่สองเรื่องเลย สิบหรือร้อยก็ได้ขอรับ!”