ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 456

“ระยะนี้แช่ยาสมุนไพรผลเป็นเช่นไรบ้างเพคะ?”

หลิงอวี๋มาเพื่อรักษาขา สายตานางเปลี่ยนจากมองหน้าเซียวหลินเทียนเป็นขาของเขาแทน พลันถามอย่างเป็นธรรมชาติ

“ดีขึ้นมากแล้ว! นับวันขายิ่งมีกำลังขึ้น!”

ทว่าเซียวหลินเทียนกลับเกร็ง ๆ เล็กน้อย อย่างไรเสียเมื่อก่อนตนก็ทำกิริยาแย่ ๆ ต่อหลิงอวี๋ บัดนี้ต้องการนางจึงยังรู้สึกอึดอัดอยู่เล็กน้อย

“หม่อมฉันขอตรวจท่านสักหน่อย!”

หลิงอวี๋นั่งยอง ๆ กำลังจะแตะขาของเซียวหลินเทียน ทันใดนั้นก็นึกถึงเหตุการณ์ที่เขาเลี่ยงจะสัมผัสตนในคราก่อน

นางลุกขึ้นพลางหยิบแหนบยาว แล้วขอให้เซียวหลินเทียนพับกางเกงตัวเองขึ้น

เซียวหลินเทียนลืมเรื่องที่ตัวเองรังเกียจการสัมผัสของหลิงอวี๋ในคราก่อนหมดสิ้น พลางพับขากางเองขึ้นอย่างว่าง่าย

หลิงอวี๋เคาะหัวเข่าเขาพลางตรวจสักพัก พบว่าขาทั้งสองข้างของเซียวหลินเทียนมีกำลังมากกว่าตอนตรวจครั้งก่อนจริง ๆ

“หม่อมฉันจักเปลี่ยนเทียบโอสถใหม่ให้ท่าน นี่เป็นโอสถเสวย ต่อไปจะแช่พระบาทในยาสมุนไพรในยามราตรี ควบคู่กับเสวยพระโอสถไปด้วย จากนั้นค่อยเริ่มฟื้นตัวเพคะ!”

หลิงอวี๋สอนวิธีฟื้นตัวให้เซียวหลินเทียน นั่นคือการออกกำลังกายห้ามเกินครึ่งชั่วยามในทุกวัน โดยกำชับเขาว่าอย่าใจเร็วด่วนได้ต้องก้าวไปทีละขั้น ๆ!

เซียวหลินฟังอย่างตั้งใจ

หลังรอหลิงอวี๋พูดจบ เขาก็มองเก้าอี้ล้อของตัวเอง คิดไม่ถึงว่าในอนาคตอันใกล้จะได้ทิ้งเก้าอี้ล้อและเดินได้ตามปกติ เซียวหลินเทียนตื่นเต้นจนไม่รู้จะพูดอะไรดีด้วยซ้ำ!

“มีเพียงเท่านี้ ค่อย ๆ ออกกำลังกายก็พอแล้วเพคะ!”

เมื่อหลิงอวี๋อธิบายจบก็เก็บกล่องยาหมายจากไป

“หลิงอวี๋ เจ้าช่วยข้า เป็นข้าติดหนี้เจ้า!”

เซียวหลินเทียนรีบกล่าว “เรื่องของเกิ่งเสี่ยวหาวจำเป็นต้องมีข้าช่วย เจ้าบอกข้าได้เต็มที่ ข้าจะช่วยเท่าที่ช่วยได้แน่นอน!”

“ขอบพระทัยเพคะ!”

หลิงอวี๋ได้ฟังวาจาของเกิ่งเสี่ยวหาวแล้วว่าต้องระวังเซียวหลินเทียน

มิใช่มิเชื่อใจเขา แต่กลัวเซียวหลินเทียนจะต้านเสน่ห์ของจ้าวเจินเจินมิไหวจนหักหลังนางกับเกิ่งเสี่ยวหาวน่ะสิ!

นี่มิใช่แค่เรื่องของตัวเองคนเดียว นางไม่กล้าหุนหันเสี่ยงเช่นนี้

“หากต้องการให้ท่านช่วย หม่อมฉันจักมิเกรงใจ! แต่ยามนี้มิต้องการชั่วคราวเพคะ!”

หลิงอวี๋เอ่ยจบอย่างเรียบนิ่ง พลันจากไป