ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 487

หลิงอวี๋ยกยิ้ม ก่อนหน้านี้ยังกลัวท่านเกิ่งเอ้อร์กับเกิ่งเสี่ยวหาวจะไม่เข้าใจอยู่เลย

ตอนนี้เห็นพวกเขาคิดได้เช่นนี้นางก็วางใจแล้ว

ท้ายที่สุดหลิงอวี๋ก็นำสองแสนของเซียวหลินเทียนให้เกิ่งเสี่ยวหาวไป

เกิ่งเสี่ยวหาวชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะปฏิเสธอ้อม ๆ

“ท่านพี่ ข้ามิอาจรับ เงินของท่านเหลือไม่มากแล้ว ท่านเก็บไว้เองเถิด!”

“ข้ายังมีอยู่ เป็นเซียวหลินเทียนมอบเงินพวกนี้ให้!”

หลิงอวี๋บอกสิ่งที่ตนเดาเอาเองเกี่ยวกับเงินที่เซียวหลินเทียนมอบให้ต่อเกิ่งเสี่ยวหาว กล่าวปิดท้ายว่า

“เซียวหลินเทียนช่างจิตใจดีนัก ข้าจึงมิได้ปฏิเสธ เจ้ารับไปเถอะ! รอเราได้กำไรแล้วค่อยคืนพระองค์!”

เมื่อเกิ่งเสี่ยวหาวได้ยินเช่นนั้นถึงรับไว้ เขาพูดอย่างปลงใจไปหนึ่งประโยค

“สิ่งที่ท่านอ๋องอี้กระทำในครั้งนี้ยังถือว่าเป็นมนุษย์อยู่!”

“เอาเถอะ ตราบใดที่พระองค์ไม่ถือหางให้จ้าวเจินเจินกับคนของตระกูลจ้าว ต่อไปข้าก็มิหักหน้าพระองค์แล้ว!”

“ท่านพี่ วันหลังขอเชิญท่านอ๋องอี้กับคนข้างกายพระองค์ที่ท่านพี่ถูกชะตามาทานอาหารที่ภัตตาคารจี๋เสียงสักมื้อเถอะ! ข้าเลี้ยงเอง! ถือเสียว่าจัดงานวันคล้ายเกิดให้ท่านย้อนหลัง!”

“เอาสิ!”

ช่วงระยะนี้หลิงอวี๋มักขอความช่วยเหลือจากเซียวหลินเทียนบ่อยครั้ง แถมองครักษ์ของเขาหลาย ๆ คนก็กระตือรือร้นช่วย หลิงอวี๋ก็อยากถือโอกาสนี้ขอบคุณพวกเขาเช่นกัน

หลังบอกลาเกิ่งเสี่ยวหาวแล้ว หลิงอวี๋ก็พาคนไปจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนต่อ

เกิ่งเสี่ยวหาวรู้ว่าพวกเขาจะไปหาท่านอดีตเสนาบดีเลยให้เปียวจื่อเตรียมขนมอบสิบกว่ากล่องมอบให้หลิงอวี๋นำไปแสดงไมตรี

หลิงอวี๋ให้เปียวจื่อแยกเป็นสองส่วน ส่วนแรกตนนำไปจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน อีกส่วนหนึ่งให้เปียวจื่อส่งไปตำหนักอ๋องอี้แบ่งแก่พวกลู่หนาน

เกิ่งเสี่ยวหาวหวั่นหลิงอวี๋มอบให้มิเพียงพอ พลันถาม “ข้าจะให้พวกเขาทำเพิ่มแล้วส่งไปตำหนักอ๋องอี้อีก!”

หลิงอวี๋คลี่ยิ้ม “มิต้องหรอก มิใช่ทุกคนแห่งจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนสมควรจะได้กินขนมอบที่ข้าส่งให้! ครึ่งหนึ่งก็พอแล้ว!”