ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 488

หลิงอวี๋ไม่อยากให้ท่านอดีตเสนาบดีว้าวุ่นใจ ครั้นเข้าไปจึงมิได้เอ่ยถึงเรื่องที่ถูกคนเฝ้าประตูขัดขวาง

ขาของท่านอดีตเสนาบดีฟื้นตัวได้มิเลว ตอนนี้เขาสามารถลงเตียงได้แล้ว

หลิงหว่านและคนรับใช้ชายผู้หนึ่งกำลังประคองเขาเดินอยู่ในลานจวน

เมื่อเห็นหลิงอวี๋มา ท่านอดีตเสนาบดีก็กลอกตาใส่นางด้วยท่าทีเด็ก ๆ พลางกิริยาของเขาดูไม่ต้อนรับอย่างยิ่ง

ครั้นแล้วก็หันหน้ามามองทางหลิงเยวี่ยอย่างยิ้มแย้ม กล่าวด้วยใบหน้าอ่อนโยน

“เยวี่ยเยวี่ย คิดถึงปู่ทวดหรือไม่?”

หลิงอวี๋ “…”

หลิงเยวี่ยเด็กน้อยปากหวานคนนี้ เมื่อได้ยินคำถามเช่นนี้ของท่านอดีตเสนาบดีก็พลันวิ่งไปกอดต้นขาท่านอดีตเสนาบดีทันที แล้วพูดด้วยความน่าเอ็นดู

“เยวี่ยเยวี่ยคิดถึงท่านปู่ทวดมากขอรับ! คิดถึงที่สุดเลย!”

ท่านอดีตเสนาบดีปรายมองหลิงอวี๋ จากนั้นก็หัวเราะเยาะและเอ่ยด่า “เด็กขี้โกหก! คิดถึงปู่ทวดก็ไม่เห็นมาหาปู่ทวดเลย!”

“ปู่ทวดคิดถึงเจ้าแทบแย่ แต่เจ้ากลับไม่คิดถึงปู่ทวดเลย!”

“ท่านปู่ทวด ท่านก้มลงมาขอรับ!”

ท่านอดีตเสนาบดีมิรู้ว่าหลิงเยวี่ยจะทำอันใด พลันก้มลง

หลิงเยวี่ยกอดคอท่านอดีตเสนาบดีพลางหอมปรางแก้มของเขา

จากนั้นก็หอมลงไปอีกข้างหนึ่ง!

ท่านอดีตเสนาบดีตะลึงอ้าปากตาค้าง นะนี่…

นี่มันจะน่ารักเกินไปแล้ว!

“ท่านปู่ทวด เยวี่ยเยวี่ยเอาของกินอร่อย ๆ มาให้ท่านปู่ทวดเยอะแยะเลย ท่านอย่าโกรธไปเลยขอรับ!”

หลิงเยวี่ยโน้มกระซิบข้างหูท่านอดีตเสนาบดีเสียงแผ่ว

“วันนั้นที่ท่านแม่มิให้ข้ามาจวนเสนาบดี เป็นเพราะ…พี่หลิงซินจากไปแล้วขอรับ… ท่านแม่กลัวข้าเกิดเรื่องระหว่างทาง เลยมิให้ข้ามาขอรับ!”

“ท่านปู่ทวด ท่านอย่าโกรธท่านแม่เลยขอรับ!”

เมื่อท่านอดีตเสนาบดีฟังจบ แววตาแห่งความสงสารก็แวบขึ้นสู่นัยน์ตา