ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 522

“พระชายาอ๋องอี้ จื้อเอ๋อร์เขายังมีทางรอดหรือไม่เจ้าคะ?”

เมื่อหมิ่นกูพบสีหน้าหลิงอวี๋ไม่สู้ดีนัก พลันถามวุ่นใจทันที

หลิงอวี๋ขบคิดแล้วกล่าวว่า “โรคของเหรินจื้อข้ารักษาได้ มืคร่าถึงชีวิตเขาแน่นอน! เพียงแค่การฟื้นตัวให้เป็นดังเดิม… อาจค่อนข้างยาก! ข้าพยายามได้แค่ทำให้รอยแผลของเขามือัปลักษณ์เกินงามได้เท่านั้น!”

เมื่อหมิ่นกูได้ยินว่ามีทางรอดก็พลันคุกเข่ากับพื้นตุ้บ

“ได้โปรดพระชายาช่วยจื้อเอ๋อร์ด้วยเจ้าค่ะ! ข้ามิขอสิ่งอื่นใด ขอเพียงรักษาชีวิตเขาได้เจ้าค่ะ ข้ายินดีเป็นวัวเป็นม้าให้พระชายาไปชั่วชีวิตเลยเจ้าค่ะ!”

“หมิ่นกูขอความกรุณาด้วยเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋พยุงหมิ่นกูลุกขึ้น พลางให้นางเก็บข้าวของพกติดตัวและพาเหรินจื้อตามตนกลับตำหนัก

หลิงซวนหารถม้ามาเรียบร้อย ทั้งสามแบกเหรินจื้อขึ้นรถม้ากลับตำหนักทันที

เมื่อมาถึงตำหนักอ๋องอี้ หลิงอวี๋ก็ไปอธิบายความคิดของตนกับท่านจินต้า

เมื่อท่านจินต้าเห็นท่าทางหมิ่นกูคล่องแคล่วไม่เบาก็คิดเช่นกันว่าตำหนักอ๋องอี้ต้องการสตรีมากฝีมือมาช่วยจัดการเรื่องหยุมหยิมเหล่านี้ เขาจึงจัดเตรียมเรือนให้สองแม่ลูกหมิ่นกูทันใด

หลิงอวี๋กับหลิงซวนกำลังช่วยกันทำความสะอาดบาดแผลของเหรินจื้อและใส่ยาใหม่

ท่านจินต้าเกรงว่าหมิ่นกูจะต้องจัดการเรื่องในตำหนักจนไม่ว่างมาดูแลลูกเอง จึงหาเด็กรับใช้สักคนมาช่วยดูแลเหรินจื้อเสีย

หมิ่นกูรู้สึกตื้นตันต่อหลิงอวี๋กับท่านจินต้าอย่างยิ่ง ในคืนนั้นจึงเข้ารับตำแหน่งทันที นางขอใบรายชื่อคนในตำหนักกับท่านจินต้า เพื่อเริ่มทำความเข้าใจสถานะของพวกเขา

หมิ่นกูยังไปเยี่ยมแต่ละคนด้วยตัวเองพลางบันทึกวัดขนาดเสื้อผ้าให้ทุกคนด้วย กระทั่งเสื้อผ้าที่เสียหายขององครักษ์ทุกนายก็ล้วนรับกลับไปปะเย็บ

พอมีหมิ่นกูคอยช่วย ทั้งหลิงอวี๋ ท่านจินต้าต่างสบายขึ้นไม่น้อยเลย

หลังจากที่เซียวหลินเทียนกลับตำหนัก หลิงอวี๋ก็ทูลเซียวหลินเทียนเรื่องหมิ่นกู เหรินจื้อและสถานการณ์ปัจจุบันของผู้ประสบภัยในที่พักเพิงชั่วคราว

ครั้นเซียวหลินเทียนได้ฟังก็หน้าชาไปฉับพลัน เนื่องสิ่งนี้ถูกเขาละเลย และในช่วงสองวันมานี้เขาสนใจแต่งานฟื้นฟูจึงมิได้ตริตรองถึงผู้ประสบภัยเหล่านี้เลย

หากปล่อยให้สถานการณ์พัฒนาต่อ คงกลายเป็นอันตรายมหันต์โดยแท้จริง