ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 551

แม้ว่าทุกคนจะนั่งใต้แสงตะวัน แต่ได้รับผลกระทบจากเสียงพิณหลิงอวี๋จนทำให้บางคนรู้สึกถึงความหนาว พลางมองนภาโดยสัญชาตญาณ นี่ฝนจะตกหรือ?

เสียงพิณตราตรึงในอารมณ์ของฝูงชน คล้ายดั่งพวกเขารับรู้ถึงลมที่กำลังหมุนวน จากไกลสู่ใกล้ จากช้าสู่เร็ว…

ลมแรงทวีโหมหนักขึ้นเรื่อย ๆ พัดจนเปลี่ยนสีนภาเป็นมืดสลัว ต้นไม้ใหญ่ถูกขุดรากถอนโคน หลังคาหญ้าถูกพัดกระพือ พัดพากรวดทรายปลิวว่อนทุกแห่งหน…

เนื่องเปลี่ยนการบรรเลงหลายครา บรรยากาศจึงค่อย ๆ มาถึงจุดสูงสุด!

ท่ามกลางพายุ ราษฎร ทหารต่างกอบกู้ทรัพย์สมบัติกันสุดชีวิต โดยการต่อสู้กับพายุไต้ฝุ่น…

ความเด็ดเดี่ยว ความกล้าหาญ และความไม่ย่อท้อ แรงกรีดเต็มขั้นกำลังสั่นสะเทือนบนสายพิณทั้งสอง!

ไม่มีผู้ใดสนใจการไล่นิ้วของหลิงอวี๋ มีเพียงไม่กี่คนที่สังเกตว่ามือทั้งสองข้างของหลิงอวี๋กำลังไล่ไปมาบนสายพิณทั้งสอง

ทุกคนถูกเสียงพิณพาเข้าท่ามกลางพายุพลางต่อสู้กับลมฝนอย่างสุดชีวี…

นอกจากแม่นางชางกับจ้าวเจินเจินก็ไม่มีใครสังเกตได้ว่าคล้ายมีสายพิณขาดเสียแล้ว…

ฝนตกห่าใหญ่ และเสียงกระโชกอันบ้าคลั่งของพายุไต้ฝุ่นกลบเสียงเล็ก ๆ นั้น…

แต่ละคนต่างแข่งกับเวลารีบระดมกำลังช่วยให้พ้นภัย จวบจนเสียงพายุค่อย ๆ เบาลง…

พายุไต้ฝุ่นผ่านไป ครั้นแล้วทำนองก็ดังขึ้นเป็นวงกว้าง!

เมื่อฟ้าหลังฝนมาถึง ราษฎรและทหารที่ร่วมด้วยช่วยกันต่างปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้า…

อารมณ์ชื่นชมยินดีก็แพร่กระจายสู่ฝูงชนข้างล่างเวทีเช่นกัน…

รอยยิ้มเริงร่าบนหน้าของทุกคนราวกับเพิ่งฝ่าพายุมาด้วยกัน!

ครั้นเสียงพิณหยุดลงก็เกิดความเงียบฉี่ที่ข้างล่างเป็นเวลานาน เนื่องทุกคนยังตกอยู่ในภวังค์แห่งเสียงดนตรี…

ดูเหมือนว่าการต่อสู้กับพายุไต้ฝุ่นจะทำให้พวกเขาสิ้นแรง และพวกเขายังอยากเคลิบเคลิ้มไปกับความอบอุ่นของแสงแดด!

น้ำตาหลิงซวนอาบเต็มหน้า นางราวกับเห็นภาพบ้านแตกสาแหรกขาดจากภัยน้ำท่วมบ้านของตัวเอง…

ลู่หนานฟังแล้วก็ตาชื้นเช่นกัน เหมือนกับคิดถึงครอบครัวตัวเองเช่นหลิงซวนก็มิปาน จนถึงบัดนี้เขายังไม่รู้ความเป็นตายของน้องชายด้วยซ้ำ…