ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 572

แล้วภาพวาดแบบใดคือภาพที่ดีเล่า?

มันเป็นภาพวาดที่ทำให้เจ้ารู้สึกเหมือนประสบมากับตัวและยากจะลืมตั้งแต่แวบแรก!

ภาพวาดของหลิงอวี๋ไร้เสียง แต่ก็มีเสียง

ชวนให้คนรู้สึกถึงเสียงหัวเราะที่อุดมไปด้วยความหลงใหล และเสียงโห่ร้องอันยินดี!

ภาพวาดของหลิงอวี๋ไม่เคลื่อนไหว แต่ก็เต็มไปด้วยชีวิตชีวา…

ทำให้คนเห็นถึงความซุกซนของลูกแมว ความมาดมั่นในการแข่งขันของจิ้งหรีด และความขัดแย้งของท่านอดีตเสนาบดีกับเหลนชายในเรื่องแพ้ชนะของจิ้งหรีด!

หากภาพเช่นนี้ยังเรียกว่าภาพชิ้นเอกมิได้ เช่นนั้นก็ไม่มีภาพชิ้นเอกอยู่บนใต้หล้านี้แล้ว!

“เจ้าลูกแมวจอมซนตัวนี้ หากกระโจนไปแบบนั้นจะทำให้เด็กตกใจหรือไม่?”

มีสาวน้อยผู้หนึ่งอดทักขึ้นไม่ได้ขณะกำลังเชยชม

คุณชายคนหนึ่งชี้ยังจิ้งหรีดตัวนั้นที่เด็กหยอกล้อ พลางร้องทักอย่างตื่นเต้น “ข้าชอบจิ้งหรีดตัวนี้ ช่างดูเก่งการสู้รบนัก หากนำไปต่อสู้ต้องได้เป็นราชาแน่นอน!”

“ขาของท่านอดีตเสนาบดีหายหรือยัง?”

คุณชายผู้หนึ่งถามอย่างเป็นห่วง “ก่อนหน้าได้ยินว่าท่านอดีตเสนาบดีล้มป่วย ข้ายังนึกว่าฉินตะวันตกจะสูญเสียนักรบมีฝีมือไปอีกคน ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าท่านอดีตเสนาบดีจักฟื้นตัวในเร็ววัน!”

ทุกคนยืนอยู่ข้างหน้าภาพวาดของหลิงอวี๋พลางแลกเปลี่ยนคำพูดกัน

ส่วนด้านภาพวาดของจ้าวเจินเจิน มีเพียงสกุลจ้าวกับคนบางส่วนที่หมายประจบสกุลจ้าวกับยกยอองค์ชายคัง

“การวาดตัวอักษรของพระชายาคังช่างดีจริงเชียว การเขียนตัวบรรจงเช่นนี้ได้คงมีทักษะไม่ต่ำไปกว่าสิบกว่าปี!”

“พระชาอ๋องอี้นั่นเรียกว่าตัวอักษรอันใด? ขนาดเด็กวาดออกมายังเขียนได้ดีกว่านาง!”

“โปรดอยู่ในความสงบ!”

รองประมุขเฉินตะโกนเสียงดัง “การประลองอักษรศิลป์และการวาดภาพ แพ้ชนะตัดสินเพียงครั้งเดียวเท่านั้น”

“ศิลปะเขียนพู่กันของพระชายาคังเหนือกว่าพระชายาอ๋องอี้! แม้ภาพวาดจะด้อยกว่าของพระชายาอ๋องอี้เล็กน้อย แต่ตัวอักษรของพระชายาอ๋องอี้นั้นไม่อาจทนดูไหวจริง ๆ! ฉะนั้นเมื่อพิาจรณาทั้งสองภาพแล้ว พระชายาคังจึงสมควรชนะ!”

“มีผู้ใดไม่เห็นด้วยหรือไม่!”

ประมุขซุนยกยิ้มหยัน ตอนนี้รองประมุขเฉินยังไม่รู้จักข้อบกพร่องของตัวเองสักกระผีก หากถูกตบหน้าจะไม่แปลกใจเลย!

ประมุขซุนพูดตรง ๆ “ข้ามิเห็นด้วยกับคำตัดสินของรองประมุขเฉิน พวกเรามาหารือกันทีละข้อเถิด!”