ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 573

เสียงดังบังเกิดทำให้ในสวนดอกไม้เงียบลงฉับพลัน…

ทุกคนเงยหน้ามองทางท่านอ๋องเฉิงอย่างตกใจ ถ้วยชาใบนั้นเป็นท่านอ๋องเฉิงทำแตก

ขณะนี้ทั้งหน้าของท่านอ๋องเฉิงได้หมองหม่นลงแล้ว เขากระแทกถ้วยชาแตกอย่างโหดเหี้ยมพลางกวาดมองคนที่ร้องตะโกนเสียงดังด้วยแววตาเยือกเย็น

โดยเฉพาะเหล่าคุณชายสกุลจ้าว!

เหล่าคุณชายแห่งสกุลจ้าวถูกเขาจ้องจนขนพองสยองเกล้า พวกเขาพูดกระไรผิดไปหรือ?

เหตุใดสีหน้าท่านอ๋องเฉิงถึงดูไม่ดีเช่นนี้เล่า?

“ศิลปะพู่กันของพระชายาอ๋องอี้มิอาจทนดูไหวรึ?”

“ภาพวาดของเด็กยังเขียนได้ดีกว่า?”

“เจ้าใช้เท้าหนีบพู่กันยังเขียนได้ดีกว่านางงั้นรึ?”

“อักษรที่ดูมิรู้เรื่องแบบนี้จะบอกว่าเป็นศิลปะพู่กันที่ดีได้อย่างไร?”

ท่านอ๋องเฉิงพูดพลาง ใช้มือชี้คนที่พูดประโยคนั้นพลาง

เมื่อชี้ยังลั่วอวี้จู ขาของลั่วอี้จูก็อ่อนยวบ สีหน้าของท่านอ๋องเฉิงช่างน่ากลัวกระไรเยี่ยงนี้!

“เหอะ ๆ ตนมีตาไร้แวว และยังกล้าว่าพูดวาจาเช่นนี้อีก!”

เสียงหัวร่อของท่านอ๋องเฉิงทะลวงสู่บางคน แม้แต่องค์ชายคังก็รู้สึกหนาวทั่วร่างเมื่อตนโดนสายตาท่านอ๋องเฉิงจับจ้อง

เพราะตนเป็นคนแรกที่บอกว่าตัวอักษรของหลิงอวี๋ทนดูมิไหว!

ศิลปะพู่กันนี้มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรกันแน่ เหตุใดท่านปู่เฉิงต้องโมโหเป็นฟืนเป็นไฟเช่นนี้?

องค์ชายคังรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง หรือว่าตนพูดผิดไป?

จ้าวเจินเจินก็ถูกจ้องจนประหม่าเช่นกัน นางมองยังตัวอักษรเหล่านั้นของหลิงอวี๋อย่างจริงจัง ทันใดนั้นทั่วหน้านางก็ซีดลง

เหงื่อกาฬโชกหลังนางในพริบตา!

หรือว่านั่นคือ…

ไม่…นี่จะเป็นไปได้อย่างไร!

แต่เซียวหลินเทียนกลับตระหนักได้เมื่อเห็นปฏิกิริยาที่ท่านอ๋องเฉิงพังถ้วยชา เมื่อสักครู่เขารู้สึกว่ารูปแบบตัวอักษรที่หลิงอวี๋เขียนนั้นคุ้นตายิ่งนัก

ทว่านึกไม่ออกว่าเคยเห็นอยู่ที่ใด แต่เมื่อพบว่าท่านอ๋องเฉิงโกรธถึงเพียงนั้น เซียวหลินเทียนก็คิดออกฉับพลัน