ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 633

เผยอวี้ถอนหายใจ ส่ายหัวพลางเปลี่ยนหัวข้อ

“กรมกลาโหมให้ข้าไปรักษาการณ์ทางตะวันตกเฉียงใต้ จะออกเดินทางในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว”

“ข้าไปครั้งนี้จะไม่ได้กลับมาอีกสองสามปี ดังนั้นข้าจึงไม่มีแผนที่จะแต่งงานหรอก!”

อันเจ๋อฟังแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยอย่างกังวล “เจ้าแก่ถึงเพียงนี้แล้วยังมิได้แต่งงานอีกรึ? แม่ของเจ้าไม่เร่งแย่หรือไร!”

“เจ้ารีบหาใครสักคนแต่งงานเถิด! บางทีเมื่อเจ้ากลับมา ลูก ๆ อาจจะโตแล้วก็ได้!”

เผยอวี้กลอกตาใส่อันเจ๋อพลางเอ่ยอย่างหนักใจ

“ช่างเถอะ ข้าไม่ทำร้ายฝ่ายหญิงจะดีกว่า! ข้าแต่งงานแล้วไปประจำการทางตะวันตกเฉียงใต้ ทิ้งให้ภรรยาคลอดและเลี้ยงลูกที่บ้านด้วยตนเอง เช่นนั้นจะต่างอะไรกับการเป็นหม้ายเล่า!”

เซียวหลินเทียนนั่งข้าง ๆ มองเพื่อนสนิทสองคนคุยกันเรื่องแต่งงานแล้วก็ยิ้มเล็ก ๆ

ตอนเขาอายุสิบห้าหรือสิบหก เขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ อยากแค่เข้าร่วมกองทัพและสร้างความสำเร็จเท่านั้น!

กระทั่งโตขึ้น ถึงได้พบว่าหลาย ๆ อย่างไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิดในตอนแรกเลย!

เขาอิจฉามากที่อันเจ๋อและเผยอวี้ไม่ต้องเกิดมาในราชวงศ์ ไม่ต้องเผชิญกับแผนการกลอุบายมากมาย!

พวกเขาทั้งสามพูดคุยกันอยู่ จากนั้นก็มีองครักษ์คนหนึ่งวิ่งเข้ามา

“ท่านอ๋อง พระชายากลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ นางยังพาผู้ลี้ภัยมาด้วยอีกจำนวนมากด้วย จึงให้กระหม่อมมาตามท่านอ๋องเสด็จกลับไปคุยด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

“ผู้ลี้ภัย?”

เซียวหลินเทียนตะลึง ผู้ลี้ภัยมาจากที่ใดกัน?

“ไป กลับไปดูกันเถอะ!”

เซียวหลินเทียนขมวดคิ้ว หลิงอวี๋ไม่มีทางพาผู้ลี้ภัยมาที่ไร่นาโดยไม่มีเหตุผล ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรแน่ ๆ!

กระทั่งพวกเขาไปถึงที่เรือนที่ไร่นา ก็เห็นผู้ลี้ภัยหกเจ็ดคนกำลังรุมกินอาหารกันอย่างตะกละตะกลามอยู่ในเรือน

พวกเขามีทั้งบุ คนแก่และเด็ก เสื้อผ้าสกปรกมอมแมมทั้งเก่าทั้งขาด ตอนกินก็ดูเหมือนผีที่หิวโหยที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะยัดอาหารเข้าปาก

เซียวหลินเทียนมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นหลิงอวี๋ ขณะที่สงสัยอยู่นั้นก็เห็นหลิงอวี๋กับสุ่ยหลิงนำอาหารมากมายมาจากในครัว

“เซียวหลินเทียน พวกท่านเข้าไปในห้องก่อน หม่อมฉันจัดแจงให้พวกเขาเสร็จแล้วจะเข้าไปคุยด้วยเพคะ!”