ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 680

หลิงอวี๋พยักหน้า นางแค่คิดว่าบางทีเซียวหลินเทียนอาจจะไม่มีประสบการณ์ในการจัดการกับโรคระบาด จึงเอ่ยเตือนเสียหน่อย

เมื่อเห็นว่าเซียวหลินเทียนพิจารณาอย่างรอบคอบเช่นนี้ก็รู้สึกโล่งใจ

วันนี้เซียวทงรู้สึกดีขึ้นมาก กลุ่มของนางติดตามกลุ่มของเซียวหลินเทียนได้อย่างใกล้ชิด

กระทั่งไปถึงจุดพักผ่อน ฉินซานก็เข้ามากับบอกให้พวกเขาให้อาหารม้า

เซียวทงสั่งให้อู่เวยพาคนไปให้อาหารม้า ขณะที่ตนนอนอย่างเกียจคร้านในรถม้าโดยไม่ขยับไปไหน

ฉินซานเองก็ไม่พูดอะไร เขามองนางแล้วเดินจากไป

กระทั่งถึงเวลากินข้าว เซียวทงก็ยังคงรอให้นางกำนัลนำอาหารมาให้ตนเองกิน แต่หลังจากรอเป็นเวลานานแล้วนางกำนัลเพิ่งจะมา จากนั้นก็มอบอาหารแห้งให้นางอย่างเงียบ ๆ

“สิ่งใดกัน? นี่มันของกินของคนรึ?”

เซียวทงเคาะอาหารแห้งในมือของนางกำนัล พลางตะคอกด้วยความโกรธ

“ข้านำขนมมาเยอะมากมิใช่รึ? หากพวกเขามิให้ข้ากิน เจ้าก็เอาขนมของข้ามาให้หน่อยมิได้หรือไร?”

ใบหน้าของนางกำนัลกระตุก พลางกระซิบ “ขนมเหล่านั้นถูกคนของท่านอ๋องอี้มาค้นไปแล้วเพคะ!”

“องค์หญิง ในรถม้าของเราตอนนี้ไม่มีอะไรให้กินแล้วเพคะ!”

“ไม่เพียงเท่านั้น ท่านอ๋องยังสั่งให้รถม้าหลายคันที่บรรทุกของต่าง ๆ ให้อยู่ที่ที่พักด้วยเพคะ! แล้วบอกว่าสิ่งของที่ไม่จำเป็นที่จะทำให้การเดินการช้าลงจะไม่อนุญาตให้นำไปเพคะ!”

ทันใดนั้นสีหน้าของเซียวทงก็มืดมนลง กำลังคิดจะไปคิดบัญชีกับเซียวหลินเทียน แต่ก็ได้ยินเสียงแตรเดินทางเสียก่อน

“องค์หญิง ขึ้นรถเร็วเข้าเพคะ!”

นางกำนัลรีบหยิบอาหารแห้งที่ตกลงบนพื้นขึ้นมา เมื่อครู่นางได้ยินจากองครักษ์ที่แจกอาหารแห้งว่าแต่ละคนจะได้รับการจำกัดอาหารแห้งในแต่ละวัน

เมื่อครู่นางคิดว่าองค์หญิงหกไม่กิน ดังนั้นนางจึงเอามาชิ้นหนึ่งและเก็บไว้ชิ้นหนึ่ง ไหนเลยจะคิดว่าองค์หญิงหกจะทิ้ง

องค์หญิงหกไม่กิน แต่นางกิน!