ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 697

ฝนหยุดตกแล้ว พระอาทิตย์ขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มของเซียวหลินเทียน ทำให้หลิงอวี๋รู้สึกว่าดอกไม้ที่อยู่ริมทางบานสะพรั่งในพริบตา…

เดิมชุดเกราะสีดำวาวของเซียวหลินเทียนเรืองแสงเย็นเยียบอันน่าสะพรึงกลัว แต่รอยยิ้มของเขาช่วยบรรเทาความกดดันอันท่วมท้นนี้ได้!

หลิงอวี๋ยิ้มตอบกลับไปโดยไม่รู้ตัวเช่นกัน….

ถึงแม้ภายภาคหน้าจะเต็มไปด้วยอันตรายที่มิอาจรู้ แต่นางคิดว่ามีกลุ่มเพื่อนฝูงพี่น้องที่คอยอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันอย่างจริงใจเยี่ยงนี้ ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว!

ฉินซานที่คอยดูแลกองทหารอยู่ด้านข้างไม่เห็นรอยยิ้มของหลิวอวี๋ เขาเห็นเพียงเซียวหลินเทียนที่ยิ้มไปยังทิศทางของรถม้าเท่านั้น

เขารู้ดีแก่ใจว่า ผู้ที่จะทำให้เซียวหลินเทียนยิ้มได้นั้น นอกเสียจากหลิงอวี๋แล้วจะเป็นใครได้อีก!

เขามองไปที่ม้ากีบขาวของเซียวหลินเทียน ภายในใจก็เลือกละทิ้งความรู้สึกไม่พอใจที่หลิงอวี๋เลือกเซียวหลินเทียนไปโดยสิ้นเชิง

ตราบใดที่เซียวหลินเทียนปฏิบัติต่อหลิงอวี๋เป็นอย่างดี เขาก็จะสนับสนุนเซียวหลินเทียนชั่วชีวิต!

จากนี้ไปหลิงวี๋คือน้องสาวของเขา เขาได้แต่อวยพรให้นางมีความสุขเท่านั้น!

เนื่องจากฝนตกหนักการเดินทางจึงล่าช้า ในอีกสองวันต่อมา เซียวหลินเทียนมีคำสั่งให้กองทหารเร่งรีบมากขึ้น

นอกเหนือจากการพักผ่อนง่าย ๆ ระหว่างวัน หากตอนเย็นฟ้ายังไม่มืดก็จะไม่แวะพักที่โรงเตี๊ยม โดยจะพักที่ทุ่งกว้างหนึ่งคืนแล้วจึงจะเดินทางต่อ

หลังจากเดินทางเยี่ยงนี้มาสามวัน ในที่สุดก็มาถึงบริเวณใกล้ ๆ กับหมู่บ้านที่เพิ่งเกิดโรคระบาด… หมู่บ้านเจ่าจวง

เจ่าจวงอยู่ในตัวเมืองเว่ยโจว แต่ตัวเมืองเจ่าจวงนั้นยังห่างไปอีกหลายสิบลี้

ตอนที่เซียวหลินเทียนและคนอื่น ๆ ใกล้เข้าเจ่าจวง ระหว่างทางเห็นคนลากลูกลากเมียวิ่งหนีไป

นอกจากนี้ยังมีผู้ลี้ภัยถูกทิ้งไว้ริมถนน มีแม้กระทั่งศพที่ไม่มีใครสนใจ

เฉาอี้ที่กำลังสำรวจถนนข้างหน้ามองเห็นแล้วรีบส่งทหารองครักษ์กลับไปรายงานต่อเซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนให้ฉินซานนำทหารรอฟังคำสั่งอยู่ตรงจุดเดิม ส่วนตนพาทหารของจ้าวซวนไปตรวจสอบก่อน