ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 724

ฉินรั่วซือยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้น หลิงอวี๋ดีกว่าตนเพียงเล็กน้อย แต่นางไม่มีความเคารพต่อท่านอ๋องอี้เลย ทั้งยังเรียกชื่อของท่านอ๋องอี้ไปตรง ๆ เลยด้วยซ้ำ

หากตนทำตัวดี ๆ เสียหน่อย ท่านอ๋องอี้เห็นความดีของตนก็จะชอบตนเป็นแน่!

ขณะที่ฉินรั่วซือกำลังครุ่นคิดก็เห็นเซียวหลินเทียนเดินออกมา นางจึงฉวยโอกาสแสร้งทำเป็นโซเซไปชนเข้ากับเซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนพยุงนางโดยไม่รู้ตัว ยาต้มในมือของฉินรั่วซือก็หกเลอะไปทั่วตัวของเซียวหลินเทียน

“ว๊าย… ขอประทานอภัยเพคะ… ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่ระวังเอง ท่านอ๋องบาดเจ็บหรือไม่เพคะ!”

ฉินรั่วซือรีบหยิบผ้าออกมาช่วยเช็ดให้เซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนถอยไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัวแล้วขมวดคิ้วพลางเอ่ย "ข้าไม่เป็นไร!"

เซียวหลินเทียนเช็ดยาที่เลอะบนชุดเกราะแบบลวก ๆ แล้วเดินไปโดยไม่แม้แต่จะมองนางเลย

เขารู้สึกหงุดหงิดมาก เมื่อนึกถึงสิ่งที่หลิงอวี๋พูดว่า หลังจากกลับไปจะใช้ความดีความชอบขอให้องค์จักรพรรดิอนุญาตให้พวกเขาหย่าร้างกันก็ยิ่งหงุดหงิดมาก

หากหลิงอวี๋ควบคุมโรคระบาดได้จริง ๆ มันจะเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ เสด็จพ่อจะต้องยอมให้กับคำขอของนางอย่างแน่นอน!

เมื่อถึงเวลานั้น นางก็จะพาหลิงเยวี่ยออกจากตำหนักอ๋องอี้...

เมื่อเซียวหลินเทียนคิดว่าต่อไปจะไม่ได้เจอหลิงอวี๋อีกก็พลันรู้สึกว่าหัวใจของตนบีบรัดแน่น

เขาไปหาท่านจินต้าด้วยสีหน้าบูดบึ้งแล้วพาพวกเขาออกจากหออักษรไป

ท่านจินต้าคิดว่าเซียวหลินเทียนยังคงโกรธเรื่องยาปลอมอยู่จึงเอ่ยปลอบใจเขา

“ท่านอ๋อง เรื่องนี้มิสามารถตำหนิแม่ทัพเผยทั้งหมดได้พ่ะย่ะค่ะ ท่านเองก็คิดไม่ถึงว่าจะมีคนทำเรื่องเช่นนี้!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างฉุนเฉียว “ข้ามิได้โกรธเผยอวี้ ข้า… ช่างเถิด มิต้องเอ่ยถึงหรอก!”