ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 738

“เกิดอะไรขึ้น? ผู้ใดทำให้นิวนิวบาดเจ็บเช่นนี้?” หลิงอวี๋เอ่ยถามหลี่ว์จงเจ๋อ

หลี่ว์จงเจ๋อชี้ไปที่ผู้ป่วยสองคนที่อยู่ด้านข้าง พลางเอ่ยด้วยความโกรธ “พวกเขาขอรับ! สองคนนี้ติดเชื้อโรคระบาดแล้วไม่มารายงานตัว ทั้งยังทารุณเด็กที่บ้านอีก!”

“พวกเขาให้เด็กเล็กเท่านี้ช่วยพวกเขาทำอาหาร พอเด็กหิวมากก็ขโมยหมั่นโถวครึ่งก้อนไปกิน หญิงชราโกรธมากจนเทน้ำเดือดใส่ทั่วตัวเด็ก!”

“เด็กเจ็บจนร้องไห้มิหยุด พวกเขาก็ยังมิยอม กลัวว่าจะดึงดูดความสนใจของเรา จึงทุบตีเด็กอย่างรุนแรงมิให้เด็กร้องไห้!”

“เพื่อนบ้านเขาทนดูมิไหวจึงมาแจ้งพวกเราขอรับ เรารีบไปก็พบว่าเด็กคนนี้เกือบจะตายอยู่แล้ว!”

เฉียนฮ่าวองครักษ์ที่ติดตามเซียวหลินเทียนไปล่าสัตว์ปีกอยู่ด้วยพอดี อดมิไหวจึงเอ่ยขึ้นมา

“พระชายาอ๋องอี้ ชายผู้นี้ชื่อหยางซง เป็นผู้สอบบัณฑิต ตอนเราไปบ้านเขาเพื่อล่าสัตว์ปีก พวกเขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อขัดขวางมิให้เราฆ่าสัตว์ปีกขอรับ!”

“ตอนนั้นหญิงชราผู้นี้นั่งลงที่พื้นแล้วกล่าวหาเราอย่างผิด ๆ ว่าจะจับไก่ของพวกเขาไปเพราะว่าอยากกิน!”

“จากนั้นพวกเขาก็ซ่อนไก่ไว้กินหนึ่งตัว พอกินเข้าไปแล้วก็ติดโรคระบาด! สมน้ำหน้าจริง ๆ คนเช่นนี้ไม่ควรรักษาให้พวกเขาเลย!”

แม่หยางมีแผลพุพองบนใบหน้าและมีไข้สูง เมื่อได้ยินคำพูดขององครักษ์กลับมิสำนึกเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังตะโกนเสียงดังอีกด้วย

“ข้าตีหลานสาวตัวเองข้าผิดรึ? นางทำผิดก็ควรจะตีสิ! ใครบ้างมิตีลูก? ราชสำนักควบคุมไปหมดทุกอย่างแล้วจะควบคุมการตีลูกของราษฎรด้วยหรือไร?”

หยางซงอ่านและเรียนรู้ด้วยตนเอง เขารู้กฎหมายบางประการด้วย จึงเอ่ยได้อย่างน่าเชื่อถือ “ก็ทางราชสำนักไม่มีกฎที่ห้ามไม่ให้ตีเด็กนี่! เราลงโทษลูกของตัวเอง เราหาได้ผิดไม่!”

“พวกท่านมาที่นี่เพื่อกำจัดโรคระบาดตามคำสั่งขององค์จักรพรรดิ ในเมื่อเราป่วยพวกท่านก็ต้องรักษาเราสิ!”

หลี่ว์จงเจ๋อรู้สึกตกใจกับความไร้ยางอายของหยางซง เขาจึงเอ่ยกับหลิงอวี๋