ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 824

“ท่านแม่… ท่านแม่...”

ทันทีที่หลิงอวี๋ลงจากรถม้า หลิงเยวี่ยก็พุ่งเข้ามากอดต้นขาของนางแล้วเรียกอยู่ตลอด

เด็กชายเพิ่งมาถึงต้นขาของหลิงอวี๋ ใบหน้าส่วนใหญ่ของเขาจมอยู่ในกระโปรงของหลิงอวี๋แล้ว แม้ว่าหลิงอวี๋จะดึงเขา เขาก็มิยอมออกมา

“ท่านแม่!”

เสียงของหลิงเยวี่ยขึ้นจมูกเล็กน้อย เหมือนว่ากำลังร้องไห้อยู่เลย

หลิงอวี๋คุกเข่าลงกอดเขาแล้วเอ่ยถามเสียงนุ่มนวล “เยวี่ยเยวี่ยได้รับความคับข้องใจอะไรหรือไม่? มีใครรังแกเยวี่ยเยวี่ยหรือ? บอกแม่มา แม่จะไปตีเขาจนเลือดออกเลย!”

หลิงเยวี่ยส่ายหัวอย่างแรง แต่ยังคงก้มหน้าอยู่

หลิงอวี๋ยิ้มพลางเอ่ย “เยวี่ยเยวี่ยร้องไห้หรือ?”

หลิงเยวี่ยยังคงส่ายหัว พลางเอ่ยด้วยเสียงคับข้องใจ “เยวี่ยเยวี่ยมิได้ร้องไห้ขอรับ!”

“ไม่ร้องไห้ แล้วนี่มันอะไรกัน?”

หลิงอวี๋สัมผัสใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาที่เต็มไปด้วยน้ำตา

“มิได้ร้องไห้… ก็มิได้ร้องไห้สิขอรับ!”

หลิงเยวี่ยโผตัวไปบนไหล่ของหลิงอวี๋ ซ่อนใบหน้าเล็ก ๆ ของตนไว้ในอาภรณ์ของหลิงอวี๋

“เอาเถิด ๆ… มิได้ร้องไห้ก็มิได้ร้องไห้ เยวี่ยเยวี่ยของเราคงฝุ่นเข้าตากระมัง!”

หลิงอวี๋หัวเราะ เด็กผู้นี้ต้องอายแน่ ๆ!

แม้ว่าปกติแล้วหลิงเยวี่ยจะมีพฤติกรรมเหมือนผู้ใหญ่และฉลาดกว่าเด็กคนอื่น ๆ ในวัยเดียวกัน แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี

มิได้เจอผู้เป็นมารดามานานถึงเพียงนี้ ก็เป็นเรื่องปกติที่จะร้องไห้งอแง

นางยื่นมือออกไปจะไปอุ้มหลิงเยวี่ย แต่เถาจื่อรีบก้าวมาอุ้มหลิงเยวี่ยเสียก่อน

“เยวี่ยเยวี่ย พระชายาได้รับบาดเจ็บยังไม่มีแรง ให้พี่เถาจื่ออุ้มเจ้าเถิด!”

หลิงเยวี่ยกำลังจะดิ้น แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเถาจื่อเขาก็สงบลงอย่างเชื่อฟัง เขารีบเงยหน้ามองหลิงอวี๋อย่างกังวลด้วยดวงตาที่เปียกชื้น

“ท่านแม่ เหตุใดจึงบาดเจ็บเล่าหรือขอรับ? ท่านแม่เจ็บตรงไหนหรือ?”

“แม่ดีขึ้นมากแล้ว มิเป็นอะไรแล้วนะ… แม่แค่ไม่มีแรงเท่านั้นเอง...”