ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 879

หลิงอวี๋คิดว่าท่านจินต้ามีความรู้มากมาย ดังนั้นนางจึงเขียนคำสองสามคำนั้นลงบนพื้นให้ท่านจินต้าดู

ท่านจินต้าดูแล้วก็เอ่ย “นี่น่าจะเป็นตัวอักษรของเยวี่ยใต้เมื่อกว่าร้อยปีที่แล้ว อักษรเช่นนี้เลิกใช้ไปแล้วและเขียนยากเกินไป”

“เมื่อร้อยกว่าปีที่แล้วหลังจากที่จักรพรรดิมู่หรงเกาจู่แห่งเยวี่ยใต้ขึ้นครองบัลลังก์ พระองค์ได้ระดมนักวิชาการมาพัฒนาอักษร พยายามที่จะรวมเข้ากับสี่แคว้นเพื่อให้สะดวกทางการค้าระหว่างแคว้น!”

“ภายใต้อิทธิพลของพระองค์ ตอนนี้ทั้งสี่แคว้นจึงมีอักษรกับภาษาที่คล้ายคลึงกันมากแล้ว!”

หลิงอวี๋รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย หรือว่าท่านจินต้าเองก็มิเข้าใจคำเหล่านี้เช่นกัน?

เช่นนั้นตนจะหาทางช่วยเฮ่ออันได้เยี่ยงไรเล่า?

ท่านจินต้าเห็นท่าทางลำบากใจของหลิงอวี๋ จึงยิ้มแล้วเอ่ย “พระชายามิต้องกังวล อย่าคิดว่าอักษรมันซับซ้อน อักษรเหล่านี้ก็มีกฎเกณฑ์ของมัน หากอนุมานตามอักษรปัจจุบันของเรา แม้ว่าจะเข้าใจได้มิหมด แต่ก็พอจะเข้าใจความหมายทั่วไปได้!”

หลิงอวี๋คิดอยู่พักหนึ่งแล้วใช้วิธีที่ท่านจินต้าสอนมาลองอนุมานดู มันก็เหมือนกับอักษรจีนตัวเต็มกับตัวย่อในยุคปัจจุบัน มีบางตัวที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง แต่บางตัวก็แต่แปลงเส้นขีดไปเท่านั้น

“ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านจินต้า!”

หลิงอวี๋นึกถึงจี้หยกที่หลานฮุ่ยจวนทิ้งไว้ให้ตน และสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับตระกูลมู่หรงแห่งเยวี่ยใต้ จึงรีบเอ่ย

“ท่านจินต้า ท่านช่วยบอกข้าเพิ่มเติมเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยของเยวี่ยใต้ได้หรือไม่? ข้าอยากรู้มากกว่านี้อีกสักหน่อย บางทีมันอาจจะมีประโยชน์สำหรับข้า!”

ท่านจินต้ามิรู้ว่าหลิงอวี๋ต้องการรู้อะไร ดังนั้นเขาจึงเอ่ยไปตามที่นึกออก

ท่านจินต้าพูดไปได้สักพัก เมื่อเห็นว่าหลิงอวี๋ขาดความสนใจไป เขาก็กังวลเล็กน้อย

เขาคิดว่าตนค่อนข้างมีไหวพริบและมีความรู้อยู่มาก เหตุใดสิ่งที่ตนรู้ พระชายาอ๋องอี้จึงมิดูแปลกใจเลยสักนิด

หรือว่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยทั้งหมดที่เขาเล่ามันธรรมดา?

เซียวหลินเทียนก็สังเกตเห็นความกังวลของท่านจินต้า จึงเอ่ยแนะนำ