ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 907

เมื่อเห็นหลิงเยวี่ยถูกทรมานเช่นนี้ เซียวหลินเทียนก็รู้สึกปวดใจและโกรธมาก น้ำเสียงของเขาจึงเฉียบคมขึ้นมา

“เจ้าทาสสุนัข ปล่อยเขาลงมา! พวกเจ้าจะทำสิ่งใดกัน?”

“บังอาจ! ข้าอยู่ตรงนี้ เจ้ามีสิทธิ์ตะโกนเช่นนี้แล้วรึ?”

จักรพรรดิอู่อันตะคอกด้วยความโกรธ “ใครก็ได้ ไปเรียกหมอหลวง บอกว่าจะมีการหลั่งเลือดพิสูจน์สายสัมพันธ์!”

“เซียวหลินเทียน เจ้าเต็มใจที่จะเลี้ยงดูลูกผู้อื่น มิได้หมายความว่าข้าจะยอมให้เจ้าทำให้ชื่อเสียงของราชวงศ์เสื่อมเสีย!”

“วันนี้เราจะหลั่งเลือดพิสูจน์สายสัมพันธ์กันอีกครั้ง หากเลือดมิเข้ากัน ข้าจะตัดหัวของหลิงอวี๋กับลูกนอกสมรสนี้ทิ้ง!”

หมอจางนำแอ่งน้ำมาเอง เขาเหลือบมองหลิงอวี๋อย่างดูถูก กำลังจะก้าวไปกรีดมือของหลิงเยวี่ย

แล้วไทเฮาก็เอ่ยขึ้นมาเรียบ ๆ “ฝ่าบาท ให้คนของแม่ไปตักน้ำเถิด! ไป่ซุ่ย ไปเอาอ่างน้ำมาให้หมอจาง!”

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่งก็เอ่ยถามอีกครั้ง “ฝ่าบาท คงจะมิสงสัยว่าแม่จะมีกลอุบายใดหรอกใช่หรือไม่?”

จักรพรรดิอู่อันตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มพลางเอ่ย “ไทเฮามีความยุติธรรมและเข้มงวด ข้าจะสงสัยท่านได้เยี่ยงไร!”

ไป่ซุ่ยออกไปตักน้ำมาใหม่อีกครั้ง

หมอจางรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย มิกล้ามองไปที่ไทเฮาเลย เขารับอ่างไม้มาอย่างระมัดระวังแล้ววางลงที่เท้าของไทเฮากับจักรพรรดิอู่อัน

เขาแอบดีใจที่ตนยังมิได้ทำอุบายใด ๆ ตอนนี้ไทเฮาจึงจับพิรุธเขามิได้...

แต่ไทเฮาเริ่มสงสัยแล้ว วันนี้เขามิกล้าทำอะไรอีกแล้ว!

“เซียวหลินเทียน ก้าวเข้ามาหลั่งเลือด!”

จักรพรรดิอู่อันเอ่ยเสียงเข้ม

เซียวหลินเทียนพยายามเต็มที่ในการควบคุมความโกรธของตนไว้ แล้วเดินขึ้นไปอย่างมิเต็มใจ

หมอจางกรีดที่นิ้วชี้ของเขาแล้วหยดเลือดลงไป

ขันทีที่อุ้มหลิงเยวี่ยก็บังคับพาหลิงเยวี่ยออกไปด้วย หลิงเยวี่ยทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว แล้วก็มองไปทางหลิงอวี๋โดยมิรู้ตัว

“ท่านแม่...”

มิเช่นนั้นนางคงมิสงบเช่นนี้!

เลือดของเซียวหลินเทียนกับหลิงเยวี่ยกำลังแหวกว่ายอยู่ในอ่างไม้ ฮองเฮาเว่ยมองอย่างยินดี คราวนี้หลิงอวี๋จะต้องตายอย่างแน่นอน!

นางต้องเอาหัวของหลิงอวี๋กับหลิงเยวี่ยไปขอขมาจ่างหนิงในวันนี้ให้ได้!

แต่หลังจากนั้นมินาน ฮองเฮาเว่ยก็ตกใจเมื่อเห็นเลือดของเซียวหลินเทียนกับหลิงเยวี่ยหลอมรวมเข้าด้วยกัน

“เป็นไปมิได้...”

พระชายาหรงก็จ้องมองที่อ่างไม้เช่นกัน แล้วนางก็กรีดร้องเมื่อเห็นฉากนี้

เซียวหลินเทียนก้าวไปดูทันที หัวใจของเขาจมดิ่งลง พลางเอ่ยเสียงทุ้ม

“เสด็จพ่อ ลูกมิรู้ว่าเสด็จพ่อหมายความเยี่ยงไร เห็น ๆ กันอยู่ว่าเมื่อครั้งที่แล้วได้มีการยืนยันเรื่องการหลั่งเลือดแล้ว เสด็จพ่อเองก็ยอมรับต่อหน้าทุกคนแล้วว่าเยวี่ยเยวี่ยคือลูกชายของลูก!”

“เหตุใดต้องยืนยันอีกครั้งในวันนี้ด้วยเล่า?”