ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 963

ขณะนี้หลิงอวี๋มีความคิดมากมายอยู่ในหัว

แม้ว่าการกระทำเช่นนี้ของเซี่ยโฮ่วตานรั่วจะมีความหมายในการดูถูก แต่ก็หาข้อผิดพลาดอะไรมิได้เลยจริง ๆ

หากต้องหารนั่งเกี้ยวของพวกเขาก็ต้องยอมรับเงื่อนไขของพวกเขา

หากมิต้องการยอมรับชื่อว่าเป็นขยะ เช่นนั้นก็เดินขึ้นภูเขาด้วยตัวเอง พิสูจน์ให้เซี่ยโฮ่วตานรั่วเห็นว่าตนมิใช่ขยะ!

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อนึกถึงชื่อเรียกที่ดูถูกคนในแผ่นดินแล้ว หลิงอวี๋ก็ถอนหายใจออกมา มีเพียงแต่แคว้นต้องแข็งแกร่งเท่านั้นคนอื่นจึงจะมิกล้าดูถูก!

เซี่ยโฮ่วตานรั่วกล้าทำเช่นนี้ในวันนี้ ก็เพราะเห็นความอ่อนแอของสตรีในฉินตะวันตกอย่างชัดเจน จึงใช้เรื่องนี้มาดูถูกสตรีในฉินตะวันตกมิใช่หรือ?

“พระชายาอ๋องอี้ พูดอะไรสักอย่างสิ! ท่านมีสถานะสูงสุดในหมู่พวกเรา หรือท่านจะปล่อยให้พวกนางวางอำนาจบาตรใหญ่เช่นนี้?”

เมื่อเห็นหลิงอวี๋เงียบไป เจิงจื่ออวี้ก็ตะโกนอย่างมิพอใจ

หลิงอวี๋เหลือบมองนางแล้วเอ่ยกับนางรับใช้ที่มาต้อนรับอย่างเรียบ ๆ “องค์หญิงตานรั่วตรัสเพียงว่า หากต้องการนั่งเกี้ยวของพวกเจ้าขึ้นไป ถึงจำเป็นต้องลงนามรับเหรียญ มิได้บอกข้อจำกัดว่าจะขึ้นไปเยี่ยงไรใช่หรือไม่?”

นางรับใช้เอ่ยอย่างสบาย ๆ “เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋หันไปหาพวกของเจิงจื่ออวี้แล้วเอ่ย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเจ้าก็คิดหาวิธีขึ้นภูเขาเองได้ ตราบใดที่มินั่งเกี้ยวของพวกนาง ก็มิจำเป็นต้องยอมรับสมญานามนี้!”

เจิงจื่ออวี้ตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วตะโกนอย่างมิพอใจ “พระชายาอ๋องอี้ ท่านพูดกับมิพูดมันแตกต่างกันเยี่ยงไรเล่า?”

“ไฉนจะไม่มีความแตกต่างเล่า? ที่นี่มีกฎที่ตั้งไว้ หากเจ้าอยากเข้าร่วมงานเลี้ยงก็ขึ้นไปเอง!”

“หากไม่มีความสามารถที่จะขึ้นไปเองก็ยอมแพ้แล้วกลับบ้านไปเสีย! หรือองค์หญิงตานรั่วเชิญแขกมา แล้วนางยังบังคับแขกว่าจะต้องเข้าร่วมด้วยหรือ?”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างเย็นชา “สมองเป็นสิ่งที่ดี ในเมื่อเจ้านำมันออกนอกบ้านมาด้วยก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ อย่าใช้มันเป็นเพียงของตกแต่งเท่านั้น!”

“อวี๋หลาน ไปกันเถิด!”