ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 998

เจียงอวี้ร้องไห้แล้วเล่าเรื่องพระราชโองการให้เข้าวัง

หลิงอวี๋กับหลิงหว่านฟังแล้วต่างตกตะลึง แรกเริ่มหลิงหว่านก็มีความคิดเดียวกันกับเจียงอวี้ จึงเอ่ยอย่างมิอยากจะเชื่อ

“เจียงอวี้ เจ้าเข้าใจผิดไปหรือไม่? แค่ให้เจ้าตามองค์หญิงหกไป มิแน่ว่าจะต้องเป็นอย่างที่เจ้าคิดนี่!”

แต่หลิงอวี๋มิได้มองในแง่ดีเท่าหลิงหว่านเช่นนั้น เพราะว่านางเป็นคนยุคใหม่ ในประวัติศาสตร์มีเรื่องเกิดขึ้นอยู่มิน้อย เรื่องที่เจียงอวี้เข้าวังมิใช่เรื่องในแง่ดีแน่นอน

“หว่านหว่าน ข้าก็หวังว่าจะมิเป็นเช่นนั้น แต่ท่านแม่กับท่านย่าของข้าต่างก็พูดเช่นนั้น ข้ามิเชื่อคงมิได้แล้ว!”

เจียงอวี้เช็ดน้ำตาแล้วเอ่ยอย่างหมดหวัง “ท่านพี่หลิงหลิง โปรดให้คำแนะนำแก่ข้าทีเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะหลีกเลี่ยงการเข้าวังได้เยี่ยงไรหรือ?”

หลิงอวี๋ขมวดคิ้ว เรื่องจักรพรรดิอู่อันทำเรื่องที่มิเข้าท่าจริง ๆ แต่เขาเป็นจักรพรรดิ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติสำหรับเขาที่จะรับสตรีเข้าวังจำนวนเท่าใดก็ได้

“เจียงอวี้ พระราชโองการออกมาแล้ว เจ้าหนีมิพ้นที่จะต้องเข้าวังหรอก!” หลิงอวี๋เอ่ยด้วยรอยยิ้มขมขื่น

สีหน้าของเจียงอวี้ซีดลงทันที “ท่านพี่หลิงหลิง ท่านก็ไม่มีวิธีหรือ?”

หลิงอวี๋รีบปลอบใจ “ข้าไม่มีวิธีทำให้เจ้ามิต้องเข้าวัง แต่ข้าสามารถคิดหาทางให้องค์จักรพรรดิมิคิดเช่นนั้นกับเจ้าได้!”

จิตใจของหลิงอวี๋ว้าวุ่นอย่างมาก พลางเอ่ย “องค์จักรพรรดิแค่ให้เจ้าติดตามองค์หญิงหกไปเท่านั้น มิได้ให้เจ้าเป็นชายาอย่างชัดเจน สิ่งนี้คือช่องว่างที่พอจะทำอะไรได้!”

ดวงตาของเจียงอวี้กับหลิงหว่านเป็นประกาย “ท่านพี่หลิงหลิง ท่านมีวิธีดี ๆ ใดหรือ?”

หลิงอวี๋เหลือบมองเจียงอวี้ แล้วเอ่ยเบา ๆ “วิธีน่ะมี แต่วิธีนี้อาจส่งผลต่อการแต่งงานในภายภาคหน้าของเจ้า!”

เจียงอวี้ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อคิดดู ตราบใดที่ตนมิต้องปรนนิบัติองค์จักรพรรดิ และมิได้ใช้เวลาทั้งชีวิตถูกขังอยู่ในวัง จะต้องกลัวอะไรหากสิ่งนั้นส่งผลกระทบต่อการแต่งงานของตนเล่า?

“ท่านพี่หลิงหลิง บอกมาเถิด! ข้าจะฟังท่านเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋เอ่ยเบา ๆ “องค์จักรพรรดิคงจะเห็นว่าเจ้าแตกต่างจากคนอื่นตอนที่แข่งขันเมื่อวาน! แต่คนที่เห็นจากระยะไกลดูสวย เมื่อมองใกล้ ๆ อาจจะมิใช่ก็ได้นี่?”

“ข้าจะให้ยามาถูที่รักแร้ของเจ้า เช่นนี้หากองค์จักรพรรดิเรียกเจ้าหรืออยู่กับเจ้าตามลำพัง หากเขาได้กลิ่นเหม็นบนร่างกายของเจ้า…”

“เจ้าคิดว่าองค์จักรพรรดิจะยังสนใจเจ้าอยู่หรือไม่เล่า?”