ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 17

บทที่17ความอัปยศ

“ปล่อยข้า แล้วออกไป!”

กงชิงวี่โมโหราวกับฟ้าผ่า อันหลิงหยุนหันกลับมาอยากจะประคองกงชิงวี่ขึ้นมา กลับถูกกงชิงวี่ผลักออก “ออกไปเดี๋ยวนี้!”

“เจ้าพอได้หรือยัง? ถ้ายังข้าจะได้เรียกพ่อบ้านเข้ามา?”

อันหลิงหยุนก็ไม่อยากทำแบบนี้ ผู้ชายมีอะไรน่าดูขนาดนั้นเชียวหรือ? ทำเหมือนอยากดูอย่างนั้นแหละ

กงชิงวี่หน้าแดงก่ำ “ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ แน่”

“ท่านอ๋องออกไปให้ได้ก่อนเถอะ เดี๋ยวก็ไม่รอดแล้ว จะยังมาบอกไม่ปล่อยข้าไปง่ายๆ ”

อันหลิงหยุนใช้แรงประคองอีกคนไปนอน แล้วรักษาบาดแผลให้กงชิงวี่ทันที แผลเปิดออกส่วนหนึ่ง เดิมก็ดีขึ้นมากแล้ว ตอนนี้มองไปน่าจะหนักกว่าเก่าซะแล้ว

อันหลิงหยุนถือผ้าเช็ดหน้า ทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว เริ่มพันแผลใหม่

กงชิงวี่หน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยความเคียดแค้น จ้องมองไปยังอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนได้แต่สงสัย ไปหาเรื่องอะไรใครรึกระไร?

จัดการไปร่วมสองชั่วโมง กงชิงวี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นช้า “ไปเรียกอาหยู่เข้ามา”

อันหลิงหยุนจัดการจนเสร็จจนเกือบหมด ทำได้เพียงหันตัวกลับไปเรียกอาหยู่

“ท่านอ๋องเรียกเจ้าเข้าไป”

อันหลิงหยุนเองก็เหนื่อยแล้ว ยืนพิงประตูอยู่ข้างหน้า เช็ดหน้าไปพลาง

อาหยู่รีบเดินเข้าประตูไป ไม่นานก็เดินออกมาพร้อมกับกระโถนฉี่ อันหลิงหยุนถึงค่อยเดินกลับเข้าไป

ในตอนนั้นเองกงชิงวี่นอนเงียบไปสักพักแล้ว และอันหลิงหยุนเองก็ไม่ได้ป้อนเลือดให้เขาแล้ว

ร่างกายของร่างเดิมยังต้องบำรุงรักษา หากเสียเลือดเยอะก็อาจจะมีผลกระทบได้ ในเมื่อกงชิงวี่ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องดื่มเลือดแล้ว อีกทั้งยังไม่ต้องมาวุ่นวาย

เมื่อเดินไปยังด้านหน้าของกงชิงวี่ อันหลิงหยุนยื่นมือเข้าไปถามไถ่ กลับถูกกงชิงวี่ผลักออก “ออกไป”

อันหลิงหยุนเบื่อหน่ายพอแรง ทำได้เพียงเสด็จไปประทับลงอีกด้าน

“พรุ่งนี้เจ้าก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ข้าก็จะไปจากที่นี่”

พูดจบอันหลิงหยุนพิงเข้ากับอีกด้านแล้วบรรทม

เหนื่อยจนฟุบไปกับโต๊ะ หลับไปราวกับเป็นที่ประทับของตัวเอง

กงชิงวี่ยังคงไม่หายโกรธ หยิบของบนเตียงขว้างมาอย่างสะเปะสะปะ อันหลิงหยุนลุกขึ้นมามองเห็นหมอนข้างกาย ก็หยิบขึ้นมาราวกับเขาให้นาง กอดหมอนแน่น ซุกหน้าเข้าไปบรรทมต่อ

ยิ่งทำให้กงชิงวี่โมโหจนหน้าอกแน่นหายใจไม่เป็นจังหวะ ยิ่งเกลียดเพิ่มเข้าไปอีก

อันหลิงหยุนบรรทมได้เพียงค่อนคืน ก็ตื่นมากลางดึกกงชิงวี่ก็บรรทมแล้ว แล้วอีกอย่าง บรรทมอย่างลึกและเคลิบเคลิ้ม

อันหลิงหยุนรู้ดีว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาของนาง เดินไปตรงหน้ากงชิงวี่ตรวจอาการอีกรอบ

แน่ใจว่าไม่เป็นไรแล้ว ถึงจะหาวเบาๆ อยากจะกลับจวนแม่ทัพ แต่ตอนที่กำลังจะออกจากประตูนั้นกลับก็มองเห็นพ่อบ้านยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู ยิ่งไปกว่านั้นพ่อบ้านเห็นว่านางจะกลับก็รีบรั้งไว้ “พระชายาจะกลับแล้วหรือขอรับ?”

อันหลิงหยุนก็ไม่ได้คิดจะปกปิดอันใด “ใช่”

“พระชายาอยู่ต่ออีกสักกี่วันไม่ได้หรือ ท่านอ๋องยังต้องการการดูแลของพระชายา แบบนี้ดีไหม ในจวนก็มีคนคอยรับใช้ ข้างๆ ห้องก็มีที่ให้พักผ่อน พระชายาไปพักผ่อนให้ได้ ท่านอ๋องก็ไปรบกวนไม่ได้ แบบนี้ถ้าเวลาที่ท่านอ๋องเกิดเรื่องอะไรขึ้น พระชายาก็ต้องรีบมาจากจวนแม่ทัพ แบบนั้นกลับต้องเหนื่อยล้ายิ่งกว่า”

พ่อบ้านพูดออกมาแบบนี้ อันหลิงหยุนเองคิดว่าดูมีเหตุผล กลับก็ไม่ได้แปลว่าจะสบายใจมากขึ้นกว่าเก่า ร่างกายนางมักจะไม่ฟังคำสั่งมักจะต้องการมาพัวพันกับที่นี่

“ก็ได้”

อันหลิงหยุนหันตัวกลับเดินตามพ่อบ้านไปห้องข้างๆ ข้างในยังคงสภาพความสะอาดเรียบร้อย กลับไม่ได้มีความแตกต่างอะไรกับห้องของกงชิงวี่มากนัก

พ่อบ้านพูดต่อ “ร่างกายของพระชายาอ่อนล้ามามากแล้ว เต็มไปด้วยเหงื่อ ข้าจะไปจัดเตรียมน้ำให้อาบ ข้างในคือเตียงและของใช้ของพระชายาทั้งหมด บนที่กั้นก็มีแบบและสีเสื้อผ้าที่พระชายาชอบใส่ในชีวิตประจำวันเตรียมไว้ให้แล้ว พระชายากรุณารอสักครู่ สาวรับใช้จะตามเข้ามา”

อันหลิงหยุนมองไปที่กั้น สายตาไปหยุดที่เสื้อผ้าหลากสีรู้สึกเศร้าโศกไปชั่วครู่ เดิมทีในเมืองหลวงนี้รับรู้กันหมดแล้ว ว่านางอันหลิงหยุนรักสวยรักงามเป็นอย่างมาก