ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 18

บทที่18การทดสอบของฮองเฮา

อันหลิงหยุนกลับถึงจวนแม่ทัพ ก็เห็นแม่ทัพอันที่รออยู่หน้าประตู เพราะว่ารีบมากเกินไป กำลังเดินกลับไปกลับมาอยู่

อันหลิงหยุนก็เดินมาด้านหน้าของเขา “ท่านพ่อ”

“หยุนหยุน เจ้ากลับมาแล้ว หากยังไม่มา พ่อก็จะไปหาลูกแล้ว”

แม่ทัพอันดึงแขนของอันหลิงหยุน สอบถามอย่างละเอียดว่าลูกสาวไม่เป็นอะไรแล้ว ถึงจะปล่อยมือ

อันหลิงหยุนขำแล้วขำอีก “ท่านพ่อ ลูกสาวไม่เป็นอะไรแล้ว กงชิงวี่ได้รับบ้านเจ็บ ข้าไปช่วยดูอาการของเขา”

“หยุนหยุน เจ้ารู้เรื่องการแพทย์ รักษาผู้ป่วยเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อวานฮ่องเต้เรียกพ่อเข้าไปในวัง เพื่อถามเรื่องนี้เป็นพิเศษ” แม่ทัพอันบอกลูกสาวไปโดยตรง

อันหลิงหยุนขมวดคิ้วแล้วพูด “ท่านพ่อ ท่านคุยกับฮ่องเต้ว่ากระไร?”

ที่จริงแล้วนางก็คิดไว้อยู่แล้วว่าฮ่องเต้ชิงหยู่จะต้องถาม

แต่ว่าแบบนี้ก็ดี หากท่านพ่อไม่รู้อะไรเลย แบบนี้ถึงจะหลอกได้ต่อไป

แม่ทัพอันพูดต่อว่า “พ่อไม่รู้มาก่อนเลยว่าเจ้ารู้เกี่ยวกับการแพทย์ ตอนที่ฮ่องเต้ถามพ่อเองก็แปลกใจ หรือว่าเจ้าเป็นการแพทย์จริงๆ?”

แม่ทัพอันรู้สึกแปลกมาก อันหลิงหยุนก็แค่คิดคำโกหกไปเรื่อยเปื่อย อีกทั้งยังเอาคำที่ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดมาพูดอีกรอบ

แม่ทัพอันพูดต่อ “หยุนหยุนของพ่อก็เก่งมากๆ แบบนี้แหละ”

อันหลิงหยุนยักคิ้วเบา พ่อคนนี้ผ่านเกณฑ์อย่างแท้จริง

ลูกสาวถูกทุกอย่าง ก็เป็นอะไรที่ดีมาก!

พักผ่อนไปหนึ่งวันเต็มๆ อันหลิงหยุนเข้าวังไปพบฮ่องเต้ชิงหยู่

เพื่อหลบหลีกพวกสายตาผู้คน อันหลิงหยุนตามแม่ทัพอันเข้าไปในวังพร้อมกัน เมื่อถึงข้างในวังแล้วก็จับเส้นชีพจรให้ฮ่องเต้ชิงหยู่ต่อนั้น อันหลิงหยุนพูดกับฮ่องเต้ชิงหยู่ต่อว่า “ฮ่องเต้งานยุ่งเป็นอย่างมาก ทำงานหนักจนเกินไป ถึงได้นอนหลับยากแบบนี้ เพียงแค่ต้มน้ำอู๋เว่ยจื่อ ดื่มทุกวันวันล่ะสามครั้งก็เพียงพอแล้ว”

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปที่หมอหลวงที่รออยู่นั้น ถึงแม้หมอหลวงจะมองอันหลิงหยุนตาขวาง แต่อันหลิงหยุนพูดออกมาเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ทำได้แค่ตอบกลับไปว่า “พระชายาเสียนพูดถูกต้อง”

“ดูแล้วพระชายาเสียนจะชำนาญทางด้านการแพทย์อย่างแท้จริง สู้เอาอย่างนี้ดีกว่า วันนี้ข้าจะทดสอบพระชายาเสียน ไปที่สวนดอกไม้ข้างหลัง ฮองเฮาเจ้าก็ไปด้วย เป็นเพื่อนจือซาน เขาจะได้ไม่หลงทางในวัง”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ลุกขึ้นแล้วจัดการเตรียมรถม้าไปสวนดอกไม้ด้านหลัง

อันจือซานเดินตามไปด้านหลัง เทียบเคียงกับฮองเฮาเสินหยุนชู

เดินไป เว้นระยะห่างหน้าหลัง ฮ่องเต้ชิงหยู่ถามต่อ “จัดไว้แล้วหรือ?”

อันหลิงหยุนหยิบยาที่จัดไว้แล้ว อาศัยในตอนที่ไม่มีคน ยื่นให้ฮ่องเต้ชิงหยู่ ฮ่องเต้ชิง “อย่าลืมระวังเรื่องอาหาร”

“อืม”

เมื่อเก็บห่อยาแล้ว ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็เดินต่อ “พระชายาเสียน เรื่องของข้าเจ้าก็รู้ว่าเกี่ยวข้องกับชีวิต?”

“กระหม่อมรู้”

“แล้วทำไมเจ้ายังต้องลงมือเอง เรื่องใหญ่แบบนี้ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น”

“กระหม่อมเองก็ไม่รู้ อาจเพราะเห็นฮ่องเต้แล้ว ก็คิดถึงท่านพ่อขึ้นมา?” อันหลิงหยุนหาข้ออ้างอื่นไม่ได้แล้วจริงๆ มักจะไม่กล้าพูดกับฮ่องเต้ชิงหยู่ เพราะว่าเรื่องที่ตีผิดเกิดขึ้น หากข้าไม่ช่วย เจ้าก็จะฆ่าข้าทิ้ง ข้าจึงจำเป็นต้องช่วย ข้าเองก็จนใจ

ฮ่องเต้ชิงหยู่หยุดแล้วมองไปยังคนที่อายุยังน้อยอย่างอันหลิงหยุน ถอนหายใจมาพักใหญ่ “ข้าหวังข้าจะมีลูกสาวแบบเจ้า ในเมื่อเจ้าเองเป็นพระชายาเสียน ข้ายังคงให้เจ้าเป็นน้องสะใภ้ดีกว่า”

อันหลิงหยุนยิ้มขำๆ ถ้าไม่งั้นจะให้เป็นลูกสาวจริงหรือ?

ไม่มีลูกชายลูกสาวอย่างนี้ ไม่แน่ใจว่าข้างในใจนั้นจะอิจฉาคนอื่นอย่างไร นางยังมีชีวิตอยู่นั้น เป็นเพราะพ่อของนางยังอยู่ หากแต่ไม่ใช่เพราะความสงสารของพวกเขา

“ฮ่องเต้พูดถูก ”อันหลิงหยุนตรัสอย่างนอบน้อม

ฮ่องเต้ชิงหยู่ถามเรื่องบางเรื่องของกงชิงวี่ อันหลิงหยุนครุ่นคิดเรื่องอาการของกงชิงวี่ตอนนี้ ลองถามไปไม่กี่ประโยค พบว่าฮ่องเต้ชิงหยู่นั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องที่กงชิงวี่ถูกลอบทำร้าย ก็เลยไม่ได้พูดถึง

หากต่อจากนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่จะรู้ภายหลัง ก็ทำอะไรนางไม่ได้

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอยาของอ๋องเสียน