ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 4

บทที่ 4 หนี

นั่งลงที่วังเฟิ่งหยี ฮ่องเต้ชิงหยู่เกาหัว “ข้าแค่อย่างกินข้าวดีๆซักมื้อไม่ได้เหรอ ?”

อันจือซานทั้งโกรธทั้งเกลียด “ฮ่องเต้ ข้าเป็นพ่อตาของเขา เขาไม่เคารพข้าก็ไม่เป็นไร แต่กลับไปปลดตำแหน่งลูกสาวให้เป็นเมียทาส เรื่องมันแพร่ไปทั่ว ข้าอายจนไม่อยากมีชีวิตต่อไป? ”

“จือซาน เจ้าก็อยากทำให้เรื่องวุ่นวาย ตอนนี้ข้าก็กำลังจัดการถึงเรื่องนี้” ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกรำคาญ เรื่องท่านก็พอได้ยินมาบ้าง แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้

“อ๋องเสียน เจ้าจะอธิบายอย่างไร” ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไป

กงชิงวี่ไม่รู้สึกอะไร “เมียของข้า ข้าก็มีอำนาจที่จะจัดการ นี่คือเรื่องภายในครอบครัวของข้า ก็ไม่อยากให้ฮ่องเต้ต้องเหนื่อยใจ”

“นี้เจ้าพูดอะไร? พระชายาเสียนข้าเป็นคนแต่งตั้งขึ้นมา เป็นถึงพระชายาเอก ต้องเข้าไปอยู่หนังสือลำดับวงศ์ตระกูล เป็นถึงฮูหยินหลวงขั้นที่ 1! ข้าไม่มีสิทธิ์ยุ่งเลยเหรอ?” ฮ่องเต้ชิงหยู่ทุบโต๊ะ

กงชิงวี่หันหน้าหนี “ท่านแต่งตั้งฮูหยินของท่านไป ข้าก็จะปลดเมียทาสของข้าไป”

“เป็นเพราะเจ้าตามใจเขามากเกินไป!”ฮ่องเต้ชี้ไปที่ฮองเฮาเสินหยุนชู

เสินหยุนชูดูบรรยากาศไม่ค่อยดี รีบแก้ต่าง “เสด็จน้อย มีอะไรก็ค่อยๆพูด”

“ฮ่องเต้ ขอให้ฮ่องเต้อนุญาตให้หม่อมฉันได้หย่าเถอะ” อันหลิงหยุนกลอกตามอง รู้สึกว่าเรื่องมันกลับตาลปัตร

ฮ่องเต้องค์นี้ไม่สามารถตัดสินอะไรได้เลย กงชิงวี่เป็นแค่ชั้นผู้น้อย ไม่มีแม้แต่ความเคารพฮ่องเต้ ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเจอดีแน่

รีบออกจากนี่ดีกว่า ก่อนที่จะทำให้ข้าเดือดร้อน

“อ๋องเสียน เจ้าจะว่าอย่างไร ?”

กงชิงวี่รู้สึกว่าหลายวันก่อนนางยังพูดจาไร้ยางอาย วันนี้รู้สึก...... สายตาแบบนี้หมายความว่าไง ? เหมือนกำลังรังเกียจ ?

ในใจไม่รู้เป็นยังไง รู้สึกหงุดหงิด แต่ก็ไม่มีเสียงตอบโต้

นางแพศยาทำร้ายข้าได้ขนาดนี้ ถ้าปล่อยไปแบบนี้ มันคุ้มเกินไปสำหรับนาง! ยิ่งไปกว่านั้น เกลียดจนจะกลืนกินความลุ่มหลงของนาง

แล้วยอมปล่อยมือ?

แม้แต่เส้นผมเส้นบางๆก็ไม่เชื่อ

อันหลิงหยุนกลัวว่ากงชิงวี่จะทำให้เรื่องสะดุด ได้กราบคำนับอีกครั้ง “ฮ่องเต้ผู้ปราดเปรื่อง หม่อมฉันหย่าเพราะไม่อยากให้อ๋องเสียนต้องลำบาก”

“โอ๋?”ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกอยากรับฟัง

“หม่อมฉันมีโรคไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ พึ่งตรวจพบได้ไม่กี่วัน”

มีความหมายหน่อย กงชิงวี่ดวงตาเข็มขรึม แล้วค่อยๆเดิน เดินไปพิงข้างฮ่องเต้ชิงหยู่ แล้วนั่งลง

ฮ่องเต้สะดุ้ง “จริงรึเปล่า ?”

สายเลือดของราชวงศ์ กลัวที่สุดก็คือการไม่สามารถสืบทอดสายเลือดต่อไป นี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก.......

อันหลิงหยุนเห็นสีหน้าที่กำลังสงสัยของกงชิงวี่ พูดด้วยความนิ่ง “ ฮ่องเต้ถ้าไม่เชื่อก็ให้หมอหลวงมาตรวจ”

“มา หมอหลวง”

หมอหลวงเข้ามา หมอหลวงสามท่านเข้ามาจับดูชีพจร ที่สุดทุกท่านพูดเหมือนกัน

ร่างกายอ่อนแอ เลือดลมผิดปกติ ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไป “จือซาน เจ้าดู......”

“ฮ่องเต้ หม่อมฉันเต็มใจให้หย่า” อันจือซานพูดด้วยความเสียใจ

ถึงแม้อันจือซานรักลูกสาวยิ่งการชีวิต แต่ว่าในราชวงศ์ไม่เหมือนใคร พระชายาที่ไม่สามารถมีลูกได้ ก็คงต้องหย่าและทอดทิ้งไป

ฮ่องเต้ชิงหยุ่มองไปที่กงชิงวี่ “อ๋องเสียนอยู่ไหน”

กงชิงวี่ถือชาเหมาจินอย่างดีที่นางกำนัลส่งมาให้ จิบแตะริมฝีปากเบาๆ ไม่รีบร้อน “ข้าไม่อยากหย่า”

ไม่ยอมเอ่ยปากสักที เอ่ยปากก็เหมือนพูดอยู่ข้างหลัง ทั้งตัวไม่กล้าขยับ “ไอ้ชั่ว เจ้าโวยวายอะไร”

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองดูน้องชายของตัวเองที่โวยวาย แล้วสึกโกรธ “ นี่ก็ไม่ได้ นั้นก็ไม่ได้ เจ้าจงใจให้ข้าบ้าตายเหรอ ?”

“ในเมื่อข้าได้แต่งงานกับนางแล้ว คงเป็นไปไม่ได้ที่แค่ตั้งครรภ์ไม่ได้ก็จะทอดทิ้งนาง อาจทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะได้

มีเวลาอีกยาวนาน ข้าก็ยังสามารถแต่งงานกับพระชายาองค์อื่นได้ สำหรับคนนี้ ก็เก็บไว้เลี้ยงในวังของข้าก็แล้วกัน ข้าคงไม่ให้นางอดตาย”

กงชิงวี่สีหน้าเต็มไปด้วยความประชด

“ลูกสาวของข้า คงไม่มีทางให้เจ้ามารังแก” อันจือซานรู้โกรธมาก

“แต่นางเป็นคนข้าแล้ว อยู่บ้านฟังพ่อแต่งงานแล้วต้องฟังสามี เหตุผลนี้ยังต้องให้ข้าสอนแม่ทัพอันด้วยเหรอ” กงชิงวี่พูดด้วยความนิ่งเฉย

อันจือซานโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้ว่าครั้งก่อนที่มีราชโองการสั่งให้แต่งงาน ก็รู้สึกผิดต่อกงชิงวี่ ถ้าวันนี้เขาไม่อยากหย่า ข้าก็ไม่อยากบังคับ ไม่งั้นก็อาจทำให้พี่น้องแตกแยก และอาจโดนคนอื่นหัวเราะเยาะได้