ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 100

บทที่ 100 คุ้นเคยกันแล้ว

เมื่อกลับมายังจวนอ๋องเสียนแล้ว กว่าอันหลิงหยุนจะได้พบกับกงชิงวี่ที่เพิ่งกลับจากการออกตรวจก็เมื่ออาหารเย็น พวกเขาทานอาหารพร้อมกันอันหลิงหยุนจึงเอ่ยถามขึ้น “ตรวจเจออะไรหรือไม่？”

“ยังไม่เจอ”

กงชิงวี่นับว่าไม่รีบร้อนอะไร เมื่อกินข้าวเสร็จก็ออกไปก่อน

เมื่ออันหลิหยุนกินเสร็จจึงกลับออกไป กงชิงวี่อาบน้ำเสร็จแล้วและกำลังเตรียมพักผ่อน

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าหากนอนด้วยกันต้องอันตรายแน่ๆ อย่างไรก็กลับก่อนดีกว่า

เมื่อนางกลับเข้าห้องตัวเองก็กำลังเตรียมพักผ่อนเหมือนกัน วันนี้เองก็ยุ่งมาทั้งวันแล้ว

กำลังจะล้มตัวลง พลันมีคนมาเคาะประตู

อันหลิงหยุนมองไปยังประตู จำใจลุกมาเปิดอย่างเสียไม่ได้

กงชิงวี่ยืนอยู่ตรงประตูนั่นเอง เมื่อพบหน้ากันกงชิงวี่ก็ไม่ไว้หน้าแล้ว “เริ่มตั้งแต่วันนี้ไป ข้าจะนอนร่วมกับพระชายา”

เมื่อพูดจบกงชิงวี่เดินก้าวเข้ามาในห้องทันที เดินมาถึงข้างเตียงพลันเลิกผ้าห่มขึ้นล้มตัวลงไปนอนทันที

อันหลิงหยุนไม่อยากทะเลาะกันเรื่องนี้อีกแล้ว

ปิดประตูลงจึงกลับมานอนต่อ

เมื่อดับไฟลง กงชิงวี่จึงเอ่ยถามขึ้น “ช่วงนี้คิดอะไรอยู่？”

อันหลิงหยุนเงียบไปครู่หนึ่ง กำลังจะหลับแล้วกลับถูกปลุกขึ้นอีก

“ปิดบังอะไรท่านอ๋องไม่ได้เลย”

อันหลิงหยุนรู้ว่ากงชิงวี่พูดถึงอะไร

“เจ้าทายาพิษไปทั่วตัวก่อนกลับไปจวนแม่ทัพ คิดจะล่อเสือออกจากถ้ำ ถ้าข้าดูไม่ออก ไม่นับว่าไร้ประโยชน์เกินไปหรือ？”

กงชิงวี่พลิกตัว โอบกอดเอวอันหลิงหยุนไว้ อันหลิงหยุนยกมือขึ้นกะจะผลักเขาออก กลับได้ยินกงชิงวี่เอ่ยขึ้น “หากข้าไม่กอดไว้ตอนนี้ รอเมื่อนอนหลับไปแล้ว ห้องนี้เย็นนัก อีกเดี๋ยวพระชายาก็พุ่งมาหาข้าอยู่ดี”

อันหลิงหยุนเขินอายยิ่งนัก บุรุษผู้นี้รู้จักหาข้ออ้างดีนัก

“อย่างนั้นท่านก็อย่าจับอะไรล่วงเกิน”

อันหลิงหยุนค่อยๆ คลายมือออก ความจริงแล้วนางเองก็รู้ แม้ตอนนี้แยกกัน แต่เมื่อนอนไปแล้วก็มักจะเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดกงชิงวี่ทุกทีไป

ห้องนี้เย็นจริงๆ มีไม้สุมไฟเล็กน้อย แต่ก็อยู่ไกลนัก อยู่ใกล้เกินก็กลัวไฟลาม และกลัวกลิ่นควันเสียด้วย

คนโบราณก็ไม่ใช่คนโง่ ก็เคยมีคนได้พิษจากควันอยู่ โดยเฉพาะคนที่มีบ้านหลังใหญ่โตเช่นนี้ ต้องป้องกันเอาไว้

กิงไฟในห้องนอนอันหลิงหยุนไม่ได้อยู่ใกล้เตียง ยิ่งเมื่อดึกไฟก็เริ่มมอดลง จะมีประโยชน์อะไร

หากที่นี่ไม่มีอะไรที่สร้างความอบอุ่นได้ เมื่อนอนก็ต้องเย็นอยู่แล้ว เทียบไม่ได้กับเครื่องทำความร้อนอุ่นๆ ในห้องกงชิงวี่

แม้อันหลิงหยุนจะไม่รู้ว่าเอาไว้ทำอะไร ด้านบนวางโต๊ะ เหมือนกับที่กงชิงวี่ใช้เล่นในเวลาปกติ

แต่เมื่อเทียบกับเตียงที่ฟูกแข็งอย่างนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะดีไปกว่ากันเท่าไหร่

แต่ก็อยากลองดู

กงชิงวี่ดึงมือเข้าตัว อันหลิงหยุนถูกดึงไปด้วย จนร่างกายอยู่แทบติดกัน

ลมหายใจของกงชิงวี่เป่าอยู่เหนือหัวอันหลิงหยุน ลมหายใจยิ่งมียิ่งร้อน เขาไม่ได้ตอบรับว่าจะจับหรือไม่ มือก็ไม่ได้จริงใจจริงๆ

แต่ก็ยังไม่ลืมเรื่องสำคัญ

“ยาพิษทำร้ายอีกฝั่งหรือยัง？” กงชิงวี่พูดไปพลางตัวติดอันหลิงหยุนไปด้วย

อันหลิงหยุนอ้อมแอ้มขึ้น “อืม”

“ยาพิษนั้นฆ่าคนตายได้ไหม？”

อันหลิงหยุนสั่นศีรษะ “ไม่ได้ ข้ากลัวจะฆ่าคนปิดความลับ จึงค่อยๆ ใช้ยา สอง สามวันจะยังดูไม่ออก ต้องใช้เวลา สามสี่วัน

ยานั้นล้างไม่ออก เมื่อแตะโดนก็จะซึมเข้าผิวหนัง เมื่อถึงเวลาจะเกิดบาดแผลที่ผิวหนัง วันสองวันแรกยังสามารถอดทนอยู่ได้ หลายวันหลังจากนั้นก็จะบาดเจ็บจนแทบเอาชีวิตไม่รอด และจะไม่ตายเร็ว อย่างน้อยต้องใช้เวลาสิบถึงครึ่งเดือน หากมากอาจใช้เวลาถึงหนึ่งร้อยวัน”

“ยังมียาโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้เชียวหรือ？” กงชิงวี่ลูบคลำไปเจอที่ปลดเสื้ออันหลิงหยุน อันหลิงหยุนยังพอมีสติอยู่บ้าง เมื่อคิดถึงวันนั้นที่โดนทำร้าย กงชิงวี่ได้ถอดชุดชั้นในของนางออกแล้ว รอจนเมื่อเธอรู้สึกตัว กงชิงวี่ก็ขึ้นมาประกบปากนางเรียบร้อยแล้ว

อันหลิงหยุนไม่ยอมตามแน่นอน แต่ในครั้งนี้นับว่ากงชิงวี่เตรียมพร้อมมาพอสมคร ไม่ว่าอันหลิงหยุนจะปัดป้องเพียงใด อย่างไรก็ถูกกงชิงวี่กดตัวไว้ได้ ดิ้นรนสักพัก อันหลิงหยุนพลันร้องขึ้น

อาหยู่ที่อยู่นอกประตูตกใจจนตัวสั่น กงชิงวี่เองก็ตกใจไม่น้อย