ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 134

บทที่ 134 คนมีความสามารถในประเทศต้าเหลียง

“เสด็จแม่ ลูกสะใภ้ผิดไปแล้ว เสด็จแม่โปรดให้โอกาสลูกสะใภ้สักครั้ง ลูกสะใภ้จะจัดการเรื่องนี้อย่างดีเอง” จุนฉูฉูร้องไห้ออกมา

ฮั๋วไท่เฟยมองต่ำลงไป ตาชั้นเดียวนั้นช่างเฉียบคม

“ไม่ต้องแล้ว ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง เจ้าออกจากวังแล้วกลับไปที่ตระกูลจุนของเจ้าทันที นำเรื่องทุกอย่างที่ข้าได้ทำและพูดไปบอกกับราชครูจุน พูดน้อยไปคำหนึ่ง ข้าจะไม่ละเว้นเจ้า ส่วนหยินเอ๋อ หลายวันมานี้ข้าไม่สบาย อ๋องตวนต้องอยู่ดูแลปรนนิบัติรับใช้ข้า”

“เพคะ” จุนฉูฉูเพิ่งจะลุกขึ้นมา ไม่กล้าแสดงความน้อยใจและไม่เต็มใจออกมาแม้แต่น้อย คำนับ “ลูกสะใภ้ขอกลับไปก่อน ท่านอ๋องมาถึง ฝากเสด็จแม่บอกท่านอ๋อง ตระกูลจุนมีธุระเรียกใช้ หม่อมฉันรีบกลับไป ไม่อาจอยู่ปรนนิบัติรับใช้เสด็จแม่ได้”

“ไปเถอะ”

ฮั๋วไทเฟยไม่อยากจะไปมองจุนฉูฉูด้วยซ้ำ ถึงแม้ในใจจุนฉูฉูจะโกรธแค้น แต่ก็ทำได้หันหลังจากไป

จุนฉูฉูไปแล้วอ๋องตวนเพิ่งมาถึงวังฮั๋วหยาง

มาถึงวังฮั๋วหยางไม่เห็นจุนฉูฉูอ๋องตวนรู้สึกแปลกใจ “เสด็จแม่ ฉูฉูล่ะ?

“คนจากจวนราชครูจุน มาบอกว่ามีเรื่องด่วน กลับไปแล้ว ทำไม? ไม่ได้บอกเจ้า?” สีหน้าฮั๋วไท่เฟยไม่พอใจ น้ำเสียงเหมือนตั้งคำถาม

เพื่อปกป้องจุนฉูฉูอ๋องตวนรีบเร่งตอบว่า “บอกแล้ว แต่หม่อมฉันลืมไป ดูความจำของหม่อมฉันสิ ยิ่งอยู่ยิ่งแย่แล้ว”

“ฮึ กลัวจะไม่ใช่เจ้าความจำแย่หรอก เจ้าคิดจะทำให้ข้าอกแตกตายสิไม่ว่า” ฮั๋วไท่เฟยเอนนอนลงบนเก้าอี้นอนกุ้ยเฟย จัดความเรียบร้อยของเสื้อผ้า ไอออกมาสองครั้ง

อ๋องตวนรีบไปดูฮั๋วไท่เฟย “เสด็จแม่ ท่านเป็นอันใด?”

“เป็นอันใด? เจ้ายังกล้าถามอีก เจ้าไม่ทำให้แม่อกแตกตาย เจ้าคิดแต่จะเอาใจพระชายาเอกจนทำลายพระชายารองงั้นหรือ อันกั๋วกงเป็นคนระดับไหน เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนมากมายเท่าไหร่อยากจะแต่งงานกับลูกสาวตระกูลหยุน ข้าต้องแบกหน้าพูดเรื่องแต่งงานกับอันกั๋วกง เจ้ากลับทำให้เขามาหาข้าครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อยกเลิกการแต่งงาน

เจ้าทำให้ข้าเสียหน้าหมดแล้ว เจ้าจะทำให้ข้ารู้สึกอุ่นใจหน่อยไม่ได้หรืออันใด ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปข้าคงอยู่ไม่ถึงปีหน้า ไปพบกับเสด็จพ่อเจ้าดีกว่า” ฮั๋วไท่เฟยพูดแล้วก็ร้องไห้ออกมา อ๋องตวนเป็นคนกตัญญู รีบร้อนลุกขึ้นนั่งลงบนเก้าอี้นอนกุ้ยเฟยแล้วปลอบโยน

ฮั๋วไท่เฟยร้องไห้ไปสักพัก กล่าวต่อว่า “เจ้าก็อยู่ที่นี่ให้ข้าก่อน อีกเดี๋ยวข้าจะให้คนไปตามหลานรักของอันกั๋วกงมา พวกเจ้าคบหาดูใจกันให้ดี หากนางยังไม่พอใจ ข้าจะให้เจ้าหย่ากับจุนฉูฉูซะ เป็นถึงพระชายาเอก แค่พระชายารองคนหนึ่งยังรับไว้ไม่ได้ พระชายาแบบนี้ ไม่มีก็ช่าง”

“เสด็จแม่........” อ๋องตวนรู้สึกหมดหนทาง

“ข้ารับปากเจ้าได้ จะไม่ให้นางลำบากใจ แต่เจ้าก็อย่าทำให้ข้าลำบากใจ หากอันกั๋วกงยกเลิกการแต่งงาน ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

ฮั๋วไท่เฟยกล่าวอย่างน้อยใจ อ๋องตวนไม่รู้จะทำยังอันใด ได้แต่ตอบตกลง ให้หยุนโล๋ชวนเข้าวัง พวกเขาคบหาดูใจกันหลายวัน

แต่เขากลัวว่าจุนฉูฉูจะเข้าใจผิด ก่อนจะมีเรื่องเลยแจ้งจุนฉูฉูก่อน ให้คนนำจดหมายฉบับหนึ่งไปแจ้งกับจุนฉูฉู

อันหลิงหยุนไปยังพระตำหนักเฉาเฟิ่งพบหวางฮองไท่เฮา ทันได้พบกับกั๋วจิ้วใหญ่หวางหวยเต๋อพาจวิ้นจู่ฉงหยางเข้าวังน้อมทักทายหวางฮองไท่เฮา

อันหลิงหยุนเดินเข้าประตูไปมองเห็นทั้งสองนั่งอยู่กับหวางฮองไทเฮา รู้สึกถึงความกดดัน

หวางฮองไทเฮาเรียกนางเข้าไปนั่งข้างหน้า อันหลิงหยุนทักทายหวางหวยเต๋อกับจวิ้นจู่ฉงหยาง เสร็จ ถึงไปนั่งด้านล่างหวางฮองไทเฮา

กงชิงวี่แค่กล่าวทักทาย เดินตรงไปนั่งข้างอันหลิงหยุน

หวางฮองไท่เฮามองกงชิงวี่ครู่หนึ่งด้วยความไม่พอใจ “ที่ทางเยอะแยะ เจ้าจำเป็นต้องนั่งตรงนี้หรือ?

“............”กงชิงวี่ไม่ตอบอันใด ในทางกลับกันกลับดูความคึกคักอย่างใจเย็น

อันหลิงหยุนยอมใจจริงๆ คนๆนี้ทำไมช่างดื้อรั้นเหมือนเนื้อที่เคี้ยวยังอันใดก็ไม่ละเอียด จะทำกระไรก็ไม่ยอม

“น้าชายเจ้าบอกว่าตอนอยู่ในราชสำนักเจ้าดูยิ่งใหญ่มากเลย กดหัวน้าชายเจ้าลงไปเลย มีเรื่องแบบนี้หรือ?”หวางฮวงไท่เฮากล่าวถาม

กงชิงวี่กล่าวอย่างไม่แยแส “เรื่องนี้พูดแล้วความยาว หม่อมฉันก็แค่ทำเต็มที่ ในราชสำนักไม่มีพ่อลูก ก็แค่นั้น”

“เจ้าช่างกล้าทำกล้ารับ” หวางฮองไท่เฮากล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

จวิ้นจู่ฉงหยางกล่าวต่อทันที “ไท่เฮาควรจะรู้สึกยินดีนะเพคะ อ๋องเสียนสามารถรับผิดชอบหน้าที่ด้วยตัวเองได้ เป็นความโชดดีของประเทศต้าเหลียง”

“ก็เพราะได้พึ่งพาพวกเจ้าแหละ ถ้าไม่อย่างนั้น ลำพังหนุ่มน้อยคนหนึ่งอย่างเขา จะสามารถทำอันใดได้ จากนี้ยังต้องพึ่งพวกเจ้าให้ดูเขาให้ดี อย่าให้สร้างปัญหาอันใดออกมา

เวลานี้ฮ่องเต้มีทายาทแล้ว วันข้างหน้าเขาซึ่งเป็นอุปราชกลัวว่าคงต้องช่วยเหลือการปกครองของฮ่องเต้ทั้งสองสมัย จะทำยังอันใดหากไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนที่ดี?”

“ไท่เฮาตรัสถูกต้องเพคะ” จวิ้นจู่ฉงหยางตอบอย่างเห็นด้วยอย่างยิ่ง

หวางหวยเต๋อลุกขึ้นยืน “ไท่เฮา ข้าขอทูลลา เรื่องที่พูดก่อนหน้าข้าจำไว้แล้ว”

“อืม กลับเถอะ”

หวางฮองไท่เฮาเอ่ยเบาๆ จวิ้นจู่ฉงหยางก็ลุกขึ้นคำนับขอทูลลา

หวางฮองไท่เฮาลุกขึ้นยืนหลังจากที่ทั้งสองจากไป ชี้ไปที่หัวกงชิงวี่ “เจ้าเนี่ยนะ พูดจาให้เข้าหูไม่เป็น ถ้าไม่มีน้าชายเจ้า เจ้าคิดว่าในราชสำนักจะมีคนเห็นหัวเจ้าหรือ? น้าชายเจ้าทำเพื่อช่วยเจ้า ตั้งใจทำให้เจ้าลำบาก ไม่อย่างนั้น ตระกูลจุนกับตระกูลเสินมีหรือจะยอมอยู่เฉย

อันหลิงหยุนมองไป ประเทศต้าเหลียงเจริญรุ่งเรืองใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล ทั้งในวังนอกวังก็มีคนเจ้าเล่ห์เหลี่ยมจัด ประเทศต้าเหลียงคนมีความสามารถมีมากมาย จะไม่ให้รุ่งเรืองได้กระไร

ตามหลักแล้ว ประเทศอื่นๆถ้ามีคนที่ต่อกรด้วยยากสักคนสองคนก็ถือว่ามากพอแล้ว แต่ประเทศต้าเหลียงมีคนที่ต่อกรด้วยยากมากมายขนาดนี้ ประเทศจะอื่นมารุกราน ขุนนางฝ่ายบู้มีท่านแม่ทัพพ่อของนาง กองทัพตระกูลเสินกับอังกั๋วกง ฝ่ายบุ๋นมีราชครูจุน เสินเฉิงเสี้ยง ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันรวมถึงกงชิงวี่แค่นี้ก็เหมือนราชสีห์ติกปีกแล้ว ยังมีหวางฮองไท่เฮากับฮั๋วไท่เฟยอีก

พวกนางสู้กันแค่ในรัง หากประเทศเจอกับปัญหา พวกนางก็พร้อมรวมใจกันสู้

คนฉลาดย่อมทำแต่เรื่องฉลาด ไม่เหมือนกับพวกคนโง่ ที่เห็นแก่ผลประโยชน์เล็กน้อย

นางเลยบอกว่าว่าน้าชายจะทำให้หลานชายลำบากได้กระไร

กงชิงวี่ลุกขึ้น “เสด็จแม่ หม่อมฉันเหนื่อยแล้ว อยากกลับแล้ว”

“อืม กลับไปเถอะ หลายวันนี้เจ้าไม่ต้องมาน้อมทักทายข้าแล้ว หยุนหยุนจะอยู่ข้าเอง” หวางฮองไท่เฮาจืบมืออันหลิงหยุนเตรียมตัวจากไป กงชิงวี่หลบตาลง ไม่ค่อยจะพอใจ

“หม่อมฉันให้คนคำนวณดูแล้ว สองสามวันนี้ร่างกายพระชายาเหมาะแก่การตั้งครรภ์ เสด็จแม่จะให้หม่อมฉันกลับจวน?” กงชิงวี่รู้สึกแปลกใจ

หวางฮองไทเฮาติดกับเรื่องนี้จริงๆ “จริงหรือ?”