ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 133

บทที่ 133 จุนฉูฉูขอละเว้นโทษ

เมื่อมองเห็นนางกงชิงวี่หน้าเข้ม เดินมาข้างหน้าดึงนางแล้วก็ไป

อันหลิ่งหยุนพบว่าฝ่ามือของกงชิงวี่มีเหงื่อออก ผลิกฝ่ามือกงชิงวี่มาเช็ดเหงื่อให้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

กงชิงวี่มองแวบเดียวกลับไปที่อันหลิงหยุน ถึงแม้จะมองแบบอารมณ์ไม่ดีนัก แต่เม้มริมฝีปากไม่ได้พูดอันใด ท่าทางเหมือนจะกลัวจริงๆ เขาคงรู้สึกกังวลมาก

อันหลิงหยุนไม่สามารถอธิบาย ทำได้แค่ใช้สายตาปลอบประโลม กงชิงวี่ดึงเอาคนไปที่พระตำหนักจรุงจิต

“ฝ่าบาท หานางเจอแล้ว” กงชิงวี่ยกมือคารวะ ฮ่องเต้ชิงหยู่มองลงมาแวบหนึ่ง ดูไม่สบอารมณ์

“พระชายาเสียน ทำไมเป็นเจ้าทุกครั้ง เจ้ากับพวกอ๋องเสียนเข้ามาด้วยกัน ทำไมมีแต่เจ้าที่หายไป พระตำหนักจรุงจิตข้าเล็กใหญ่ก็มีแค่นี้ เจ้าก็ยังสามารถหาที่ซ่อนได้?

เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่พอใจ อันหลิงหยุนรู้สึกหมดหนทาง

ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเก่งจริง ตัวเองเป็นคนเรียกข้าไปเองแท้ๆ

“ทูลฝ่าบาท เมื่อกี้หม่อมฉันโกรธมาจากข้างนอก ตอนที่เข้ามาคิดจะฟ้องฝ่าบาท เมื่อเห็นทางเดินก็เดินตรงเข้าไปเลย หม่อมฉันคิดว่าจะได้พบฝ่าบาทให้ฝ่าบาทขอความเป็นธรรม คิดไม่ถึงว่าพอเงยหน้าขึ้นก็ถึงวิหารบรรทมรองพระตำหนักจรุงจิต

หม่อมฉันก็ไม่รู้ว่าไปได้กระไร เดินวนอยู่ข้างในรอบหนึ่ง กว่าจะหาทางกลับมาได้ก็เสียเวลาไปจริงๆ” คำอธิบายของอันหลิงหยุนทำให้อ๋องตวนไม่พอใจ

“อันหลิงหยุน นี่เจ้าหมายความว่าอย่างอันใด ตัวเองหลงทางเอง กลายเป็นความผิดข้าหรือ?” อ๋องตวนรู้สึกไม่เป็นธรรมและโกรธมาก

อันหลิงหยุนไม่พูดอันใด

ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่สบอารมณ์ “เกี่ยวอันใดกับเจ้ารึ?”

“นี่......” อ๋องตวนรู้ตัวว่าพูดผิดไป เลยไม่พูดอันใดอีก

ฮ่องเต้ชิงหยู่เพิกเฉยความจริงที่ว่าอันหลิงหยุนเดินผิดที่หลงทางโดยตรง กล่าวถาม “ใครทำให้พระชายาเสียนโกรธ จะฟ้องร้องใคร”

“ทูลฝ่าบาท ไม่กี่วันก่อนหม่อมฉันไม่สบาย นอนซมไปหลายวันเพิ่งจะได้ออกมา วันนี้เข้าวังอยากเข้าเฝ้าน้อมทักทายเสด็จแม่ ท่านอ๋องเห็นว่าหม่อมฉันเพิ่งหายดี ตอนลงจากรถม้าเลยอุ้มหม่อมฉันลง ไม่คิดว่าอ๋องตวนจะรู้สึกว่าเรื่องนี้ทำให้เสื่อมเสียเกียรติ ต่อว่าหม่อมฉันไปไม่กี่คำ

หม่อมฉันรู้สึกไม่สบายใจ ปกติอ๋องตวนต่อหน้าลับหลังคนก็พัวพันอยู่กับพระชายาตวน ทั้งยังกอดกันไปมาเป็นเรื่องปกติ เขาไม่ว่าตัวเอง แต่มาว่าหม่อมฉัน

นี่ไม่ใช่อย่างที่ตำราว่าไว้ อนุญาตให้เขาจุดไฟทั้งภูเขาแต่ไม่อนุญาตให้ข้าจุดตะเกียง?”

“กล้าปรักปรำข้า” อ๋องตวนชี้ที่อันหลิงหยุน กงชิงวี่ดึงอันหลิงหยุนไว้ มองไปทางอ๋องตวน สีหน้าได้เปลี่ยนไปแล้ว

อ๋องตวนรู้เหตุผลตัวเป็นรอง เห็นสีหน้ากงชิงวี่ไม่พอใจ ถึงยอมหันกลับไป

“ฝ่าบาท ข้าจะไปน้อมทักทายเสด็จแม่ ทูลลาก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

กงชิงวี่โค้งคำนับ ดึงอันหลิงหยุนเดินออกไปข้างนอก อันหลิงหยุนรีบร้อนคำนับฮ่องเต้ชิงหยู่ “หม่อมฉันทูลลา”

รอคนออกไปแล้วฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปทางอ๋องตวนกงชิงหยิน “อ๋องตวน มีเรื่องที่พระชายาเสียนกล่าวมาหรือไม่?”

ฮ่องเต้ชิงหยู่สีหน้าเคร่งขรึม ถึงแม้อ๋องตวนจะเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ชิงหยู่แต่เด็ก แต่ต่อหน้าพระพักตร์เขาก็ไม่กล้าปิดบัง

“ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันแค่ทนดูไม่ได้ เลยกล่าวตักเตือนไปใครจะคิดว่านางจะเจ้าคิดเจ้าแค้น” อ๋องตวนรู้เหตุผลตัวเป็นรอง เวลาพูดจึงดูไร้น้ำหนัก

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองอ๋องตวนสักครู่อย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าก็ไม่รู้จะว่าเจ้ากระไรดี

พระชายาตอน เจ้าออกไปก่อน ข้าต้องอบรมเขาให้ดี วันนี้ฮั๋วไท่เฟยบ่นถึงเจ้าอยู่ ไปน้อมทักทายซะสิ”

“หม่อมฉันน้อมรับเพคะ” จุนฉูฉูมองอ๋องตวนครู่หนึ่ง ขอตัวทูลลา ถอยกลับออกไป

ประตูปิดลงฮ่องเต้ชิงหยู่กวาดหินหมึกที่อยู่บนโต๊ะลงไป อ๋องตวนเงยหน้าขึ้นมองสักครู่ จากนั้นก็ก้มหัวลง

ไม่ได้กลัวฮ่องเต้ชิงหยู่ แต่เขารู้ว่าครั้งนี้เขาทำไม่ถูกจริงๆ

ถึงแม้เขากับฮ่องเต้ชิงหยู่จะไม่ได้เกิดจากแม่เดียวกัน แต่ฮ่องเต้ปฏิบัติต่อเขาเหมือนน้องแท้ๆ อันใดที่อ๋องเสียนมีเขาก็มีด้วย อ๋องเสียนเป็นน้อง เขาก็เป็นน้องเหมือนกัน

ที่ผ่านมาฮ่องเต้ปฏิบัติต่อทุกคนด้วยความเท่าเทียมมาตลอด น้อยครั้งที่ฮ่องเต้จะโกรธเกรี้ยวอย่างวันนี้

ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินลงจากแท่นสูง เดินไปหน้าอ๋องตวน “เจ้ารู้หรือไม่พระชายาตวนกับอ๋องเสียนเป็นเพื่อนรักในวัยเด็ก?”

“รับทราบพ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องตวนไม่ได้เป็นคนโง่ เขาแค่ชอบจุนฉูฉูมาก เลยไม่อยากสนใจเรื่องนี้

“ถึงแม้ว่าพระชายาเสียนจะก่อกวนจนกลายเป็นพระชายาเสียน พระชายาตวนแต่งงานกับเจ้าไป

แต่เรื่องนี้หากอ๋องเสียนยืนยันไม่ยินยอม วันนี้เจ้าจะได้แต่งกับพระชายาตวนหรือ” ฮ่องเต้ชิงหยู่สีหน้าเคร่งขรึม

ไป อ๋องตวนส่ายหัว “ไม่ได้แต่ง ข้าไม่แย่ง ถ้าเขาไม่ยอม ก็ไม่อาจจะได้สมใจหวัง”

“เจ้ายังไม่ถือว่าเลอะเลือน เสด็จพ่อมีลูกชายแค่สามคน ข้าเกิดมาก่อน ถูกสถาปนาให้เป็นองค์รัชทายาท ตั้งแต่วันที่เริ่มเป็นองค์รัชทายาทก็ต้องแยกจากพวกเจ้าไป เรียนรู้วิถีการเป็นพระราชา แต่เจ้าทั้งสองอายุไล่เลี่ยกัน เรียนการอ่านเขียนมาพร้อมกัน อยู่ด้วยกันมาหลายปี

ความผูกพันแบบไหน นิสัยเป็นกระไร เจ้ายังไม่เข้าใจหรือ?

ถึงแม้จะเขาไม่พูด แต่เขาถือว่าพระชายาตวนเป็นคนขอเขานานแล้ว

แต่เพราะเจ้าชอบ เขาเลยยอมถอยก้าวหนึ่ง เจ้าคิดจริงๆหรือว่า อันจือซานกับข้าจะเข้าไปยุ่งพลการ ข้าจะแยกคนที่มีความรักต่อกันได้