ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 132

บทที่ 132 จัดส่งยาเข้าวัง

“ได้ยินแล้วใช่มั้ย ให้ท่านถางไปดำเนินการสร้างห้องเรียน” อันหลิงหยุนพูดอย่างลวกๆ

“ขอรับ”

พ่อบ้านกำลังวุ่นอยู่กับการไปดำเนินการ อันหลิงหยุนสั่งนักบัญชี คำนวณจำนวนเงินที่ต้องใช้ออกมา นักบัญชีไม่กล้าชักช้า เร่งอยู่กับการคำนวณ

อันหลิงหยุนเลือกคนมาหลายคน เพื่อมาตรวจดูอีกครั้ง

สอบถามไปหลายประโยค ถามถึงเหตุผลเบื้องลึก ไม่มีปัญหาใดๆแล้วจึงให้ทั้งหมดกลับไป

ในเวลานี้ทุกคนในจวนอ๋องต่างมีความสุขกันถ้วนหน้า ทุกคนต่างพากันยกย่องอันหลิงหยุน ในใจหงเถาลุ่ยหลิวต่างก็มีความสุขเช่นกัน โดยปกติแล้วรายได้ของพวกนางเดือนหนึ่งตกแค่เดือนละหนึ่งตำลึงเท่านั้น ซึ่งถ้าคนในจวนมองก็ถือว่าไม่น้อยแล้ว แต่ว่าตอนนี้เพิ่มเป็นสิบตำลึง ซึ่งเยอะกว่ามากเมื่อเทียบกับรายได้ในหนึ่งปีของชาวบ้านด้านนอก

อาหยู่ยิ่งรู้สึกหดหู่มากขึ้น แต่เดิมเงินรายเดือนของเขาก็มีสามตำลึง ไม่ต่างกันเท่าไหร่กับหมอจวน แต่ตอนนี้กลับได้เงินเพิ่มมากขนาดนี้ พวกหญิงรับใช้ในจวนต่างพากันจ้องมองเขาตาเป็นมัน เสมือนดั่งหมาป่าจ้องมองเหยื่อ ทำให้อาหยู่รู้สึกประหม่า

ดูสมุดบัญชีหมดแล้วอันหลิงหยุนให้นักบัญชีไปที่เรือนอื่น รู้สึกโล่งอก หยิบผ้าห่มมาห่ม แล้วผล็อยหลับไป

ในฝันอันหลิงหยุนฝันเห็นเรื่องแปลก นึกไม่ถึงเลยว่าจะกลับไปยังห้องทดลอง ทั้งนางยังเห็นซูมู่หรง อีกด้วย

ซูมู่หรงสวมเสื้อสีดำ สวมเสื้อคลุมสีขาวด้านนอก เวลานี้กำลังยืนตรงหน้านาง

“หลิงหยุน” ซูมู่หรงเรียกนาง อันหลิงหยุนตกใจสะดุ้งตื่น

อันหลิ่งหยุนลืมตาขึ้นแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มันเหมือนความจริงมาก

เรื่องอันใดกันแน่?

“เป็นอันใดไปรึ?” กงชิงวี่อยู่ข้างตัวอันหลิงหยุน เห็นนางตื่นแล้วจึงถามนาง

อันหลิงหยุนส่ายหัว ลุกขึ้นนั่งและเอนตัวไปด้านข้าง มองไปที่กงชิงวี่ตกอยู่ในภวังค์

คิดถึงว่าเขากลัวว่านางจะจากไปอยู่ตลอด นางคงได้รับผลกระทบมาด้วย ไม่งั้นนางตายแล้วหรือทำไมถึงเห็นซูมู่หรงได้?

พักผ่อนไปสองวันอาการหวัดของอันหลิงหยุนก็หายขาด กงชิงวี่กลับมาจากวังไปดูอันหลิงหยุน เห็นบริเวณห้องยาอันหลิงหยุนเป็นครั้งแรก และมันก็ถูกเปิดออกแล้ว

กงชิงวี่เดินเข้าไปดู คนไม่น้อยเลย หาคนที่อยากพบไม่เจอ

อันหลิงหยุนกำลังเตรียมยาสำหรับฮองเฮา เพิ่งจะบรรจุเสร็จ กงชิงวี่พลักประตูเข้าห้อง

อันหลิ่งหยุนหันหลัง เก็บขวดยาในมือ

กงชิงวี่อยู่ตรงประตู ปิดประตูลงถามนาง “ซ่อนอันใดอยู่รึ”

“ยาที่จะให้ฮองเฮา”

อันหลิงหยุนหันหลังกลับไป กงชิงวี่ถาม “ยาบำรุงครรภ์ของฮองเฮา”

อันหลิงหยุนหดหู่ ถ้าเป็นยาบำรุงครรภ์ก็คงดี เสียดายอันนี้เป็นยาที่ใช้รักษาชีวิต

อันหลิงหยุนนั่งลงถามว่า “ท่านอ๋องทำไมออกจากวังเร็วนักล่ะ?

“อืม เรื่องของเขื่อนตูฟางจู้นมีความคืบหน้าแล้ว ข้าดูคนไม่ผิดจริงๆ ซือคงเสี้ยงมีวิธีจริงๆ ไม่ถึงสามวัน เขาก็บอกข้าด้วยความมั่นใจ สามารถสร้างเขื่อนตูฟางจู้นขึ้นใหม่ได้

แต่อาจต้องให้ชาวบ้านยากลำบากสักหน่อย” กงชิงวี่นั่งลงกล่าว อันหลิงหยุนนั่งตามลงไปด้วย มองเขาสักครู่ไม่ได้กล่าวอันใด

“พระชายามีธุระ?” กงชิงวี่กุมมือนางเอาไว้ อันหลิงหยุนพยักหน้า

“ท่านอ๋อง ข้าจะเข้าวัง”

“ให้ข้าไปด้วยรึ?”

อันหลิงหยุนเงียบไป ดูท่าจะไม่มีเรื่องอันใดที่เขาไม่รู้ แม้แต่เรื่องที่นางจะเข้าวังเขายังรู้

อันหลิงหยุนลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า กงชิงวี่ตามไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อันหลิงหยุนให้เขารอ เขากลับเข้าห้องถอดเสื้อผ้าออก

“ท่านอ๋อง เมื่อคืนจัดการเรื่องนี้ไปแล้วหรือเพคะ?” อันหลิงหยุนถูกกดติดไว้กับกำแพงแล้วถอดเสื้อผ้าออก ดิ้นไม่หลุด เลยจำยอมให้กงชิงวี่

กงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุน หันกลับไปที่เตียง

“แต่วันนี้ข้ายัง”

“...........” จะพูดกระไร ชั่วยามหน้ายังจะจัดการอีก?

อันหลิงหยุนออกจากเรือนหลังเปลี่ยนเสื้อผ้า ตั้งใจอาบน้ำอีกรอบ

ไม่อย่างนั้นกลัวว่าจะเป็นการรบกวนพระองค์ บ่ายคล้อยทั้งสองออกจากห้อง คนของลานโอวหลานกลับไปหมดแล้ว ทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้ายิ่งนัก

กงชิงวี่ต้องตั้งใจแน่ กลางวันแสกๆทำเรื่องแบบนั้นในเรือน ก็ไม่กลัวคนหัวเราะเยาะ

เมื่อถึงประตูวังอันหลิงหยุนนิ่งไปสักพักหนึ่ง ไม่ได้เห็นมานานแล้ว!

ศัตรูที่ไม่อยากเห็นกลับพบกันง่ายและบ่อยจริงๆ มาพบกับสามีภรรยาอ๋องตวนซะได้

อันหลิงหยุนกำลังจะลงจากรถม้ากงชิงวี่ยื่นมือเขาให้นาง รู้ว่านางเพิ่งหายดีต้องการความช่วยเหลือค่อนข้างมาก จึงไม่กล้าละเลย

อันหลิงหยุนจะลงจากรถม้ากงชิงวี่ก็ขึ้นไปอุ้มลงมา อันหลิงหยุนไม่รู้สึกเขินอาย ปกติชายผู้นี้ก็เป็นคนใจกล้าอย่างนี้อยู่แล้ว

อุ้มไว้แบบนั้น แล้วกงชิงวี่ก็เดินหมุนไปรอบหนึ่ง อันหลิงหยุนก็ถูกอุ้มแบบเจ้าหญิงไปยังหน้ารถม้า อาหยู่บังคับรถม้าไปทางอื่น อันหลิงหยุนจึงถูกปล่อยลงมา

เมื่อเท้าทั้งคู่ถึงพื้นอันหลิงหยุนก็จัดความเรียบร้อยเสื้อผ้า มองเห็นสามีภรรยาอ๋องตวน

อ๋องตวนกำลังกุมมือจุนฉูฉูอยู่ ทั้งสองสวมเสื้อสีฟ้านกยูง เวลานี้จุนฉูฉูช่างดูน่ารักน่าเอ็นดูชวนให้หลงใหล อ๋องตวนดูมีสง่าราศี ทั้งสองก็เพิ่งลงจากรถม้า แต่ทั้งสองต่างมองมาที่อันหลิงหยุนกับกงชิวี่ เวลานี้อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัดใจเหลือเกิน ทำเหมือนว่านางได้รับการโปรดปรานโอ้อวดให้จุนฉูฉูอย่างงั้นแหละ รู้อย่างนี้ลงจากรถม้าเองดีกว่า สถานการณ์ตอนนี้ช่างน่าอึดอัดใจ

จุนฉูฉูยิ้มขำๆ มองไปทางอ๋องตวน “ท่านอ๋อง เราไปกันเถอะ”

อ๋องตวนพยักหน้ารับ มองกงชิงวี่สักครู่อย่างมีความหมายลึกๆ สองสามีภรรยาเดินเข้าวังไปก่อน